องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 643

จูเหล่าซานผู้นี้ไม่เหมือนใครจริง ๆ !

รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรชัดเจน รู้จักเชือดไก่ให้ลิงดู แล้วยังรู้ว่าจะฆ่าคนเหล่านี้หมดไม่ได้ เพราะพวกเขายังมีประโยชน์ต่อตนเอง จึงได้ฆ่าเพียงคนเดียวเพื่อให้ทุกคนตกตะลึง

ไม่เลวเลย !

เขาต้องการผลเช่นนี้แล !

หลี่จุ่นนึกพอใจในภาพเหตุการณ์ตรงหน้านัก

ถือว่าเป็นเขี้ยวเล็บหนึ่งที่แสดงศักยภาพของตนเองได้ดีมาก

ว่าแล้วหลี่จุ่นก็หัวเราะทันที “ดีมาก จูเหล่าซาน ดาบนี้ข้ายกให้เจ้าเป็นรางวัลเลยแล้วกัน”

ว่าแล้วก็ให้องครักษ์ที่อยู่ข้าง ๆ มอบปลอกดาบให้แก่เขาด้วย

ในตอนนั้นเอง ทั้งผู้นำสามและผู้นำห้าต่างก็อิจฉาเสียยิ่งกว่าอะไร

พวกเขาก็อยากจะได้ดาบดี ๆ สักเล่ม โดยเฉพาะดาบทหารของกองทัพเจิ้นเป่ย เมื่อเทียบกับดาบของพวกเขาทางเหนือแล้ว คุณภาพดาบของกองทัพเจิ้นเป่ยนั้นดีกว่ามากนัก !

ทว่า พวกเขาเองก็หวั่นเกรงในตัวจูเหล่าซานขึ้นมาเช่นกัน

เจ้าหมอนี่ลงมือโหดเหี้ยม จิตใจโหดร้ายโดยแท้

“ขอบคุณท่านจอมพล !”

จูเหล่าซานดีใจจนออกนอกหน้า เขารีบคุกเข่าลงแสดงความภักดีต่อหลี่จุ่นทันที “ข้าน้อยยินดีติดตามท่านจอมทัพไปจนวันตาย !”

เจ้าอ้วนหลิวที่ยืนอยู่ข้างหลี่จุ่นได้ยินแล้วก็นึกก่นด่าอยู่ในใจ

ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย !

คนที่ลงมือด้วยความเหี้ยมโหดผู้นี้คิดจะแย่งตำแหน่งของตัวเองชัด ๆ !

หม่าหยวนฮั่นผู้เป็นถึงยอดฝีมือแห่งยุทธภพก็แอบเหลือบมองจูเหล่าซานอยู่สองสามครั้ง คนผู้นี้มีกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ของคนในยุทธภพ คนเช่นนี้เป็นอันตรายยิ่งนัก

ทว่า

มีเขาอยู่ทั้งคน จะไม่มีใครทำร้ายหลี่จุ่นได้ ข้อนี้เขามั่นใจยิ่งกว่าอะไร !

เพราะเขาเคยขี่ม้าบุกเข้าตำหนักฉู่เพียงลำพัง หลังสังหารหัวหน้าของกองทัพนับหมื่นนายได้แล้วก็หนีออกมาได้สบาย ๆ

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครที่ทำได้เช่นเขา

มีเพียงเขาหม่าหยวนฮั่นเท่านั้นอีก !

หลี่จุ่นพยักหน้ารับเบา ๆ

จากนั้นก็มองดูพวกหัวหน้าโจรที่หมอบกราบอยู่กับพื้นแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

“ครั้งนี้ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า แต่หากมีครั้งหน้าช้าจะไม่ปล่อยไปแน่นอน !”

จูเหล่าซานเข้าใจได้ทันที เขาใช้เท้าเตะคนเหล่านั้นให้ลุกขึ้นเพื่อให้ขอบคุณหลี่จุ่นที่ไว้ชีวิต

หลี่จุ่นยิ่งมองก็ยิ่งพอใจ

เจ้าหมอนี่ทั้งจิตใจและฝีมือโหดเหี้ยม แต่ยังไม่ใช่เรื่องน่าห่วง ขอแค่จัดการเรื่องที่สั่งไว้ให้ดีได้ก็สมบูรณ์แบบมากแล้ว

เมื่อเรื่องราวนี้ผ่านไป

หลี่จุ่นก็ให้ผู้นำเขาเฟิงโหยวทั้งห้าและหัวหน้าโจรที่ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อเหล่านั้น ขึ้นเขาไปหาตัวโจรทั้งหมดลงมาทันที เพื่อรีบออกเดินทางไปทางเหนือ ไม่อาจชักช้าได้

จูเหล่าซานถนัดเรื่องการสังเกตสีหน้าคนยิ่งนัก หลี่จุ่นจึงเรียกเขาไว้ให้อยู่ข้างกายเป็นการชั่วคราว

จูเหล่าซานและผู้นำเขาเฟิงโหยวทั้งห้าก็รีบก้าวออกมาแสดงความเคารพนบนอบ

“ท่านจอมทัพ เตรียมพร้อมแล้วขอรับ !”

หลี่จุ่นพยักหน้า

เขากวาดตามองเหล่ากองโจรที่จัดเตรียมทัพพร้อมเพรียงแล้ว

บอกได้เลยว่าการฝึกไม่กี่วันนี้ทำให้ความเป็นโจรของเหล่ากองโจรลดน้อยลงไปมากเลยทีเดียว

ว่าแล้วจอมทัพหนุ่มจึงพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

“เอาละพวกเจ้าหกคนพากองกำลังตามกองทัพไป ไม่ต้องเร่งฝีเท้ามากนัก แต่ต้องให้กองทัพยังอยู่ในระยะสายตา !”

“ขอรับ !”

“เจ้าค่ะ !”

จูเหล่าซานกับผู้นำสามแทบจะตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน

พวกผู้นำใหญ่ก็ทำท่าแสดงความเคารพโดยทันทีเช่นกัน

แม้พวกเขาจะฟังไม่เข้าใจ แต่เพียงแค่พยักหน้าก็เพียงพอแล้ว

หลี่จุ่นขึ้นมาไปแล้วเอ่ยด้วยเสียงอันดัง

“ถ่ายทอดคำสั่งไปทั้งกองทัพ ให้เคลื่อนทัพได้ !”

กองทัพทหารม้านับสองพันกว่านายจึงได้เริ่มเคลื่อนทัพอีกครั้ง

แล้วยังมีทัพโจรที่เกรียงไกรอีกนับหนึ่งหมื่นนายเดินตามหลัง !