องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 664

หม่าหยวนฮั่นจะออกโรงเอง?

ทันใดนั้น หลี่จุ่นและเจ้าหลิวอ้วนรวมถึงคนอื่นๆต่างหันไปดูอย่างตื่นเต้น

วรยุทธ์สูงส่งอย่างหม่าหยวนฮั่น คอยปกป้องหลี่จุ่นอยู่ข้างกายมาตลอด พวกเขาจึงยังไม่เคยได้เห็นฝีมือของเขา

แต่ก็รู้มาว่านี่คือจอมยุทธ์ชั้นสูงในวงการยุทธภพ ซึ่งเป็นผู้มีฝีมือระดับสูงส่ง

ตอนนี้เขากำลังจะออกไปต่อสู้ เป็นโอกาสดีที่ทุกคนจะได้เปิดหูเปิดตา

หลี่จุ่นก็อยากเห็นฝีมือของเขา เขาเคยเห็นแค่ตอนที่หม่าหยวนฮั่นปรากฎตัวออกมาช่วยเขายามดึกที่เมืองเฟิงหั่ว แน่นอนว่า ยังมีอีกครั้งตอนอยู่ที่เมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน แต่มองเห็นไม่ค่อยชัดเจน ครั้งนี้จะได้มองอย่างชัดๆเสียที

แต่ว่า ถึงอย่างไรชีวิตยังคงมีความสำคัญยิ่งกว่า ฉะนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า

“พี่หม่า ถ้าไม่มั่นใจก็ไม่ต้องต่อสู้แล้ว ”

หม่าหยวนฮั่นมองหลี่จุ่นด้วยสายตาดูถูก ใบหน้าธรรมดาของเขา แต่เวลานี้กลับดูมีเสน่ห์หล่อเหลาขึ้นมา

“โดนพวกสุนัขกระจอกไล่ตามมาหนึ่งคืน จึงคิดว่าคนอย่างข้าหม่าหยวนฮั่นเป็นคนขี้ขลาดหรือ? อาจจะสู้กับคนเป็นร้อยเป็นพันไม่ได้ แต่กับแค่สิบห้าคนยังกล้าไล่ตามมา เท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ!”

หม่าหยวนฮั่นดึงบังเหียนม้าให้หยุดลง จากนั้นก็เลี้ยวกลับไปจ้องมองศัตรูที่กำลังวิ่งไล่มาโจมตี

เมื่อหม่าหยวนฮั่นหยุด พวกหลี่จุ่นก็ต้องหยุดเหมือนกัน

“ขอยืมดาบหน่อย”

หม่าหยวนฮั่นยืนมือไปที่ทหารม้าคนหนึ่ง ทหารม้าคนนั้นปลดดาบรบที่เอวออกมาให้หม่าหยวนฮั่นอย่างเร่งรีบ

หม่าหยวนฮั่นชักดาบยาวออกมา แล้วยื่นปลอกดาบคืนไป

จากนั้นก็กระโดดลงจากหลังม้า และทันใดนั้นก็พุ่งเข้าไปด้วยอารมณ์พิฆาต!

แววตาเยือกเย็น ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยพลังการสังหาร!

“มีจอมยุทธสูงส่ง!”

“หยุด!”

“ระวัง มีคนฝีมือดี!”

“…”

ศัตรูที่ไล่ตามมาสิบห้าคนก็หยุดลงทันที เมื่อเห็นหม่าหยวนฮั่นที่กำลังรุกเข้าไปจะต่อสู้ทุกคนก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา

พวกเขาทุกคนล้วนแต่เป็นผู้ฝึกฝนวรยุทธ์ ไม่ว่าจะอยู่ในขั้นไหน ก็ดูออกว่าเป็นผู้ที่มีฝีมือดี

คนฝีมือดีต่อสู้กับคนฝีมือดี แค่มองสบตาและดูการออกกระบวนท่า ก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งหรืออ่อนแอ!

“ล้อมโจมตีพร้อมกัน ยิ่งเร็วยิ่งดี!” หัวหน้าทัพพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

คนที่มาแข็งแกร่งมาก รับมือคนเดียวไม่ได้!

“ขอรับ!”

“ฆ่า!”

หลี่จุ่นพลิกตัวลงมาจากหลังม้า ยื่นถุงน้ำดื่มให้และพูดขึ้นว่า

“พี่หม่า มา ดื่มน้ำดื่มน้ำ ลำบากแล้ว ลำบากแล้ว”

หม่าหยวนฮั่นโยนดาบคืนให้เจ้าของ และปัดถุงน้ำดื่มในมือหลี่จุ่นออกด้วยท่าทางดูถูกและพูดขึ้นว่า

“นอกจากสุราหลงไถแล้ว อย่างอื่นไม่ต้องเอามาให้ข้าดื่ม”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็หัวเราะขึ้นมาและพูดว่า

“ได้เลย รอกลับไปก่อน จะให้พี่หม่าดื่มอย่างหนำใจ! ฝีมือพี่หม่ายอดเยี่ยมจริงๆ ไม่ต่างไปจากเจ้าลัทธิของท่านเลย”

เมื่อเอ่ยถึงเจ้าลัทธิของตน หม่าหยวนฮั่นก็เกิดสนใจขึ้นมา จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ท่านเคยเห็นฝีมือของเจ้าลัทธิด้วยหรือ?”

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างเร็วและพูดขึ้นว่า

“แน่นอนอยู่แล้ว! เจ้าลัทธิของท่าน ฝีมือยอดเยี่ยมไร้ที่ติ ยอดฝีมืออันดับหนึ่งในเมืองหลวงยังต้านทานฝ่ามือเดียวของนางไม่ได้ และยังมีวิชาตัวเบาอีก ราวกับว่ากำลังบินอยู่ในท้องฟ้า! ”

หลี่จุ่นไม่รู้ว่าเจ้าลัทธิของพวกเขาคือใคร แต่เขาเดาว่าน่าจะเป็นเจียงเยว่ฉาน เพราะเจียงเยว่ฉานเคยพูดว่าในปฐพีนี้ไม่มีใครต่อสู้กับตนได้!

ส่วนมากเจ้าลัทธิจะเป็นผู้ที่มีฝีมือแข็งแกร่งที่สุด ดั่งเช่นตงฟางปู้ไป้!

ฉะนั้นจึงบรรยายฝีมือของเจียงเยว่ฉานให้เขาฟัง

หม่าหยวนฮั่นเผยสีหน้าชื่นชมเลื่อมใส จากนั้นก็ถอนหายใจและพูดว่า

“ระดับฝีมือของเจ้าลัทธิ มีเพียงเจ้าลัทธิอาวุโสเท่านั้นที่จะเข้าถึง…และวรยุทธ์ของเจ้าลัทธิอาวุโส ทั่วทั้งราชวงศ์อู่มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่สามารถรับมือได้ ฉะนั้น ท่านไม่อย่าเอ่ยไปเรื่อยเปื่อย ตัวข้าสองคนก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าลัทธิ อย่าเอาข้าไปเทียบกับเจ้าลัทธิเช่นนี้เลย ละอายยิ่งนักละอายยิ่งนัก… ”