องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 665

หม่าหยวนฮั่นได้สังหารกลุ่มย่อยที่ไล่โจมตีพวกเขา หลี่จุ่นและพวกก็ถือว่าได้รอดพ้นจากอันตรายแล้ว

เมื่อถึงยามพลบค่ำ ก็เดินทางมาถึงเทือกเขาเฮยสง ที่ตั้งค่ายทหารของหลินชิงและเถี่ยกู่

เมื่อหลินชิงมองเห็นหลี่จุ่นกับคนกลุ่มหนึ่งปรากฎตัวที่ค่ายทหาร ทันใดนั้นก็ตกตะลึง และเข้ามาคารวะอย่างเร่งรีบ

“จอมทัพ ทำไมท่านถึงกลับจากชายแดนเหนือล่ะ?” หลินชิงเอ่ยปากถามอย่างแปลกใจ

ที่จริงหลี่จุ่นควรจะไปทางเขาเฟิงโหยวมิใช่หรือ?

หลี่จุ่นไม่ได้อธิบาย แต่กลับพูดขึ้นว่า

“อีกไม่นานกองทัพแคว้นเยียนก็จะเดินทางลงใต้เพื่อโจมตีเมืองเฟิงหั่ว และจะแยกทหารบางส่วนออกมาต่อกรกับพวกเจ้า ถึงเวลานั้นจะต้องพยายามขัดขวางอีกฝ่ายให้ได้ ห้ามให้พวกเขาลงมาทางใต้เพื่อเป็นกำลังเสริม เจ้าจะต้องพูดคุยเจรจากับเถี่ยกู่ให้ดี ”

อีกฝ่ายจะแยกทหารไม่น้อยกว่าห้าหมื่นคนเพื่อขัดขวางกองทัพหกหมื่นคนของหลินชิงและเถี่ยกู่ อีกหนึ่งแสนคนก็จะเดินทางลงใต้เพื่อโจมตีเมืองเฟิงหั่ว

“ว่าไงนะ? จอมทัพ เช่นนี้…”

หลินชิงตกใจขึ้นมาทันที

กองทัพแคว้นเยียนเริ่มต้นโจมตีเข้ามาแล้วหรือ?

ช่างโชคร้ายจริงๆ

“ตอนที่กุนซือวางแผนกลยุทธ์ ห้ามประหม่าเด็ดขาด” หลี่จุ่นสังเกตเห็นท่าทีของหลินชิง ทันใดนั้นก็ยิ้มและพูดขึ้น

วางแผนกลยุทธ์?

นี่มันแกล้งกันชัดๆ!

เมื่อหลินชิงได้ยินประโยคนี้ ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกเหมือนถูกกระทบกระแทก

ตอนนั้นตนถูกเจ้าหมอนี่พูดจาประจบประแจงจนทำตัวไม่ถูก คิดๆดูแล้วก็รู้สึกอับอายขึ้นมา

แม้ว่ากลอนที่เจ้าหมอนี่แต่งให้เขาเป็นบทกลอนที่ยอดเยี่ยม แต่ตอนนี้เขาก็ไม่กล้าเอาออกมาอวด…

แบบนี้เรียกว่า?

เรียกว่าอับอายขายหน้า!

วางแผนกลยุทธ์ได้ดี ความสำเร็จรออยู่ตรงหน้า?!

งดงามดั่งหยก ไม่มีใครเทียบ…

คิดๆดูแล้วใบหน้าก็ร้อนผ่าว

“ขอรับ จอมทัพ ข้าจะไม่ทำให้ท่านจอมทัพต้องผิดหวัง!” แม้ว่าในใจของหลินชิงจะสับสน แต่การแสดงออกภายนอกก็ต้องทำให้ดีที่สุด

หลี่จุ่นพยักหน้า จากนั้นก็ไปพักผ่อน

ส่วนเจ้าหลิวอ้วนก็ต้องรู้สึกดีใจอยู่แล้ว แต่ก็ไม่กล้ายั่วโมโหหลี่จุ่น จึงพูดขึ้นอย่างเร่งรีบว่า

“เป็นไปไม่ได้หรอก ข้าจะเทียบกับพี่จุ่นได้อย่างไร！ พี่หม่าช่างมีอารมณ์ขันจริงๆ”

หม่าหยวนฮั่นมองดูหลี่จุ่น พยักหน้าและพูดว่า

“แน่นอน ความสามารถในการฝึกวรยุทธ์กับร่างกายเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกัน คนที่ไม่เคยผ่านการฝึกฝนมาเป็นสิบๆปี ก็ยังสามารถต่อกรกับผู้มีวรยุทธ์ทั่วไปได้ สองวันนี้ข้าสังเกตเห็นกระบวนท่าของท่าน แม้จะไม่อยู่ในยุทธภพ แต่ก็ทำได้ไม่เลว อีกอย่าง ถ้าขยันฝึกซ้อมอย่างหนักหน่วง ก็สามารถฝึกวรยุทธ์แบบฝืนร่างกายได้ ถึงจะไม่มีกำลังภายในคอยหนุน หรืออาจจะฝึกได้ไม่ถึงขั้นดาบหอกแทงไม่เข้า แต่ก็สามารถต้านทานต่อแรงฟันดาบทั่วไปได้ ”

หลี่จุ่นส่ายหน้าขึ้นทันทีจากนั้นก็พูดว่า

“ไม่ได้ เจ้าลัทธิของท่านเคยพูดไว้แล้ว ว่าการฝึกฝนวรยุทธ์แบบฝืนร่างกาย จะช่วยทำให้ข้ามีร่างกายกำยำล่ำสำเท่านั้น ข้าไม่ต้องการแบบนี้?”

เขาไม่อยากกลายเป็นนักเพาะกล้าม!

หม่าหยวนฮั่นเอ่ยขึ้น “ถ้าอยากแข็งแกร่ง ก็ต้องยอมรับกับการเปลี่ยนแปลง”

ขณะที่พูดอยู่ ก็ถอนหายใจขึ้นมา และพูดอย่างอิจฉาว่า

“เจ้าลัทธิช่างดีกับท่านจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะชี้แนะให้เจ้าด้วยตนเอง แม้แต่เซียนหญิง ยังไม่มีสิทธิ์ได้รับการชี้แนะสั่งสอนจากเจ้าลัทธิเลย”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ยิ้มขึ้นมา จากนั้นก็พูดว่า “ใช่แล้ว เจ้าลัทธิของท่านดีต่อข้ามาก”

น่าจะเป็นอย่างที่คาดไว้จริงๆ เจียงเยว่ฉานก็คือเจ้าลัทธิแห่งลัทธิเทียนซาน