องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 666

ทหารม้าเกือบสองพันคน เมื่อถึงตอนเช้า คนที่มาถึงเทือกเขาเฮยสงมีประมาณหนึ่งพันกว่าคนแล้ว

หลี่จุ่นได้ยินมาจากปากของพวกเขาว่า พวกเขาต้องเจอกับการถูกไล่ฆ่า บางคนตายระหว่างสู้รบ บางคนก็โชคดีหนีไปได้ การประลองกับศัตรู ส่วนใหญ่จะแพ้มากกว่าชนะ

อีกฝ่ายมีกำลังต่อสู้แข็งแกร่งมาก นอกจากอาศัยกำลังคนที่มากกว่า ถ้าสู้ตัวต่อตัวทุกคนคงจะต้องย่อยยับไปแล้ว

หลี่จุ่นได้รับรู้ถึงความน่ากลัวของทหารรักษาพระองค์อีกครั้ง และตระหนักได้ว่า “หน่วยรบพิเศษ” มีความสำคัญมากแค่ไหน

ก่อนหน้านี้เขาได้ฝึกฝนสมาคมเทียนตี้ ผลลัพธ์ออกมาไม่เลว แต่ตอนนี้มาใคร่ครวญดู เมื่อลองเปรียบเทียบสมาคมเทียนตี้กับหน่วยทหารรักษาพระองค์ของกองทัพแคว้นเยียน การสู้รบแบบเดี่ยวของอีกฝ่ายทิ้งห่างพวกเขาไปไกลอย่างมาก

เพื่อความสงบปลอดภัยในอนาคต เขาจำเป็นจะต้องฝึกซ้อมหน่วยรบพิเศษขึ้นมาใหม่!

“ไม่รู้ว่ามีคนหนีไปทางเขาเฟิงโหยวหรือไม่ ไม่อย่างนั้น ครั้งนี้ถือว่าสูญเสียอย่างสาหัส”

หลี่จุ่นถอนหายใจหนึ่งที

ทหารม้าสองพันคน กลับมาแค่หนึ่งพันห้าร้อยคน ไม่เพียงแต่สูญเสียกำลังคน แต่ยังต้องสูญเสียม้ารบอีกด้วย!

คาดว่าบางส่วนน่าจะหนีกลับเขาเฟิงโหยว แต่หลี่จุ่นก็คิดว่าคงจะมีไม่เท่าไหร่

“ให้ตายสิ ถูกข้าศึกไล่สังหารแบบนี้ ช่างน่าโมโหจริงๆ!” เจ้าหลิวอ้วนตะโกนด่าทอ

สีหน้าเหล่านักรบดูไม่ค่อยสู้ดีนัก

พวกเขาเคยชินกับการติดตามหลี่จุ่นและชนะการทำศึก ชินกับการกลั่นแกล้งข้าศึกให้หัวหมุน ตอนนี้ถูกข้าศึกไล่ฆ่ามาทั้งคืน อารมณ์ที่แตกต่างกันแบบนี้ช่างทรมานใจยิ่งนัก

หลี่จุ่นเข้าใจความรู้สึกของพวกเขา จึงเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“ชนะหรือแพ้เป็นเรื่องปกติของการสู้รบ ไม่มีใครสามารถชนะไปตลอดหรือไม่เคยโจมตีสำเร็จเลยสักครั้ง ไม่มีสิ่งไหนที่ยากเกินความพยายามของเราที่จะทำได้ พวกเราจำเป็นจะต้องปรับอารมณ์และท่าทีของตนเอง เผชิญหน้าสู้ต่อไปอย่างกระตือรือร้น”

“มิหนำซ้ำ ครั้งนี้ใช่ว่าพวกเราจะพ่ายแพ้ จำนวนคนสองพันบุกโจมตีฐานทัพข้าศึกนับแสนคน สุดท้ายยังหนีรอดกลับมาได้ เป็นเรื่องที่น่าภูมิใจและชื่นชมอย่างมาก”

“จริงด้วย จอมทัพพูดได้ถูกต้อง!”

“ใช่ จอมทัพพูดได้มีเหตุผล!”

“ใช่แล้ว ถูกไล่สังหารแค่คืนเดียวเท่านั้น? พวกเราถอยทัพมาแค่ชั่วคราว ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้ตระกูลซือหม่าตายไปแล้ว!”

“ฮาๆๆ พูดได้ถูกต้อง”

“…”

ทหารที่คิดในแง่ดีพูดคล้อยตามคำพูดของหลี่จุ่น เหล่านักรบมีความกระตือรือร้นขึ้นมา ทำให้ความอัดอั้นโมโหได้รับการบรรเทาและปลดปล่อย

ฉะนั้น

ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยเล่นงานอีกฝ่ายจนหัวหมุน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นฝ่ายถูกไล่สังหาร ทำให้พวกเขาเกิดความโกรธแค้น ในจุดนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่เข้าใจได้

เพราะว่าฝ่ายถูกคือฝั่งตนเอง ส่วนฝ่ายผิดคือฝั่งศัตรู

หลังจากเหล่าทหารม้าที่กลับมาได้พักผ่อนเตรียมตัวเสร็จแล้ว หลี่จุ่นก็เอ่ยขึ้นทันทีว่า

“พวกเรายังไม่กลับไปที่เมืองเฟิงหั่วชั่วคราว แต่จะไปที่เขาเฟิงโหยวก่อน”

ทุกคนพากันไม่เข้าใจ แต่หลี่จุ่นก็ไม่ได้พูดอธิบาย

หลี่จุ่นเตรียมที่จะนำทัพทหารม้าออกจากเทือกเขาเฮยสง ก่อนหน้านี้ เขาได้สั่งให้หลินชิงเอาแผนที่ออกมา ชี้ไปที่บริเวณใกล้เคียง และพูดขึ้นว่า

“กุนซือ เห็นพื้นที่เหล่านี้หรือไม่? ข้าคาดเดาว่า กองทัพแคว้นเยียนเดินทางลงใต้ และแยกทหารบางส่วนออกมาเผชิญหน้ากับพวกเจ้า ฐานทัพของพวกเขาน่าจะปักหลักอยู่ในบริเวณพื้นที่เหล่านี้”

หลินชิงพยักหน้า และพูดขึ้นทันทีว่า “จอมทัพต้องการให้พวกเข้าทำอย่างไร?”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ยิ้มขึ้นมา ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ดูมีเลศนัย จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“ตอนนี้เจ้าต้องสั่งการให้คนไปขุดหลุมพรางในบริเวณนี้หลายๆจุด จะใหญ่หรือเล็กก็ได้ทั้งนั้น ขุดให้ทั่วทุกพื้นที่ มีทั้งใหญ่และเล็ก ข้าจะทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถหาทางป้องกันตัวได้ และไม่มีที่ให้หลบซ่อนตัว!”