องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 667

หลินชิงได้ยินดังนี้ก็รู้สึกตกใจ

ขุดหลุมอีกแล้ว?

เขาได้ยินเหล่าทหารพากันพูดจาซุบซิบ จอมทัพของตนมักชอบขุดหลุมพรางให้ศัตรู คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ตนเองกลับตกหลุมพรางของศัตรูเสียเอง

หลี่จุ่นคือนักขุดหลุมพรางที่บ้าคลั่ง

“ขอรับ จอมทัพ ข้าเข้าใจแล้ว!” หลินชิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น

หลี่จุ่นชี้ไปยังแผนที่พร้อมกับรอยยิ้ม และพูดต่ออีกว่า

“ไม่ต้องรีบ ต้องให้พวกเขาดื่มอีกหนึ่งเหยือก…อืม ถ้ากองทัพแคว้นเยียนลงมาทางใต้ จะต้องเลือกใช้เส้นทางเหล่านี้อย่างแน่ แต่มีทางหนึ่งที่พวกเขาเคยตกหลุมพรางไปแล้ว จากประสบการณ์ของฮูเถี่ยถูคงจะมีการหลีกเลี่ยงอย่างระมัดระวัง ฉะนั้นเจ้าต้องวางกำดักหลุมพรางบนแต่ละเส้นทางที่มีโอกาสเป็นไปได้”

ทันใดนั้นก็มีเหงื่อไหลลงมาจากใบหน้าของหลินชิง

พร้อมกับความกลัวที่เกิดขึ้นในจิตใจ

ที่แท้ คนอย่างหลี่จุ่นช่างโหดร้ายเหลือเกิน

เป็นศัตรูกับเขาถือเป็นเรื่องที่เสี่ยงอันตรายอย่างมาก โชคดีที่ตนยอมแพ้แต่เนิ่นๆ ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงจะถูกเล่นงานจนไม่เหลือชิ้นดี

“ได้ ข้าจะลงมือทำทันที!” หลินชิงพยักหน้า

“อืม ก็ดี ส่วนเรื่องอื่นกุนซือก็ตัดสินใจเอาเองเถอะ ข้าเชื่อในความสามารถของกุนซืออยู่แล้ว”

หลี่จุ่นเก็บแผนที่ลง และกล่าวชื่นชมหลินชิง จากนั้นก็อำลาหลินชิง นำกองทัพทหารม้ามุ่งหน้าไปยังเขาเฟิงโหยว

เมื่อเห็นหลี่จุ่นกลับไปแล้ว หลินชิงก็หายใจอย่างโล่งอก แต่เมื่อคิดถึงกองทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นกำลังจะบุกโจมตีเข้ามา ก็รู้สึกเป็นกังวลใจ

เขาไม่รู้ว่าหลี่จุ่นทำอะไรลงไปที่ชายแดนเหนือ กลับมาถึงก็บอกกับตนว่าข้าศึกกำลังจะโจมตีเข้ามา ไม่ว่าใครก็คงต้องรู้สึกหวาดกลัวเป็นธรรมดา

หลินชิงไปหารือกับเถี่ยกู่ทันที พร้อมกับขอให้อีกฝ่ายช่วยขุดหลุมพราง

ได้ยินว่าอีกไม่กี่วันกองทัพแคว้นเยียนก็จะลงมาทางใต้แล้ว เพื่อโจมตีเมืองเฟิงหั่ว สีหน้าเถี่ยกู่ก็ต้องเคร่งเครียดอยู่แล้ว

หันไปมองหลินชิงทันที จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“หลินกุนซือมีอะไรจะมอบหมาย ก็สั่งการมาได้เลย”

หนี่กู่แปลให้หลินชิงฟังทันที หลินชิงพยักหน้า แสดงเจตนาของตนเอง

เมื่อเถี่ยกู่ฟังแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา…

หลุมพราง…

นี่มันฝันร้ายชัดๆ!

ก่อนหน้านี้ติดตามฮูเถี่ยถูลงใต้ เกือบต้องตายอยู่ในหลุมพรางของกองทัพเจิ้นเป่ย เมื่อเอ่ยถึงหลุมพรางขึ้นมา คนร่างสูงใหญ่อย่างเถี่ยกู่ก็มีอาการสั่นเทาขึ้นมากะทันหัน ในใจรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

ทำให้ตอกย้ำความทรงจำอันโหดร้ายขึ้นมา

ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่ก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควรทำอย่างยิ่ง

ถ้าหากถูกกองทัพใหญ่ห้อมล้อม แม้จะเป็นผู้มีวรยุทธ์สูงส่งก็ไม่อาจจะต่อสู้กับคนจำนวนมากได้ มีแต่จะต้องตายเท่านั้น!

เมื่อจี้จงชิงปรับอารมณ์สงบลง จากนั้นก็นึกถึงกองทัพแคว้นเยียนที่ใกล้จะโจมตีเข้ามา ทันใดนั้นก็ทั้งกลัวและทั้งยินดี

เรื่องที่น่ายินดีคือได้เห็นผลลัพธ์ของแผนการ ส่วนเรื่องที่น่ากลัวคือ…มีข้าศึกโจมตีเข้ามาใครจะไม่หวาดกลัวบ้างล่ะ?

จี้จงชิงได้เรียกตัวหยางฟิงมาอย่างรีบร้อน จากนั้นก็สั่งการไปว่า

“ผู้บังคับกองพันหยาง ทำตามแผนการที่จอมทัพเคยกำชับไว้ หน่วยมือระเบิดของพวกเจ้ารีบไปเตรียมตัวเถอะ”

“ขอรับ!”

สีหน้าหยางเฟิงดูตื่นตระหนก เมื่อรู้ว่าสงครามครั้งใหญ่กำลังจะปะทุขึ้นแล้ว

หลังจากนั้น

จี้จงชิงก็เริ่มเขียนจดหมายลับ จากนั้นก็ให้ทหารสอดแนมใช้นกพิราบสื่อสารส่งจดหมายไปยังด่านเฟิงเป่ย แต่เพื่อความรัดกุม แน่นอนว่ายังได้สั่งการให้ทหารม้าเร็วนำจดหมายส่งไปยังด่านเฟิงเป่ยอีกด้วย ถ้านกพิราบสื่อสารเกิดอุบัติเหตุ คนก็ยังสามารถไปถึงได้

สองวิธีนี้ก็รัดกุมเพียงพอแล้ว นอกจากว่าจะดวงซวยจริงๆ ก็คงไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้นมา

ภายหลัง จี้จงชิงยังให้คนส่งจดหมายไปถึงกองทัพสามหมื่นคนของจงจื่อหนิงที่เทือกเขาสูงจินเฟิ่ง ให้พวกเราเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด เตรียมตัวเคลื่อนย้ายทัพตลอดเวลา!

สงครามใหญ่…กำลังจะเริ่มต้น!