องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 669

โจวชิงเพียงแค่ยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบกลับ

ผ่านไปนานสองนาน เขามองแผนที่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“แต่ว่าตรงนี้ยังพอทำอะไรได้ ตอนนี้เหยียนอ๋องโยกย้ายกองกำลังทั้งหมดไปที่ด่านเฟิงเป่ย เดิมทีจวนชายแดนตะวันตกก็เสียเปรียบอยู่แล้ว มากสุดก็มีแค่ทัพใหญ่หนึ่งหมื่นนายเท่านั้น กระทั่งมีกำลังคนคุ้มกันแค่หลักพัน พวกเราอาจจะแบ่งทหารออกเป็นสองสาย สายหนึ่งไปต่อกรกับทัพเหยียนอ๋อง ส่วนอีกสายหนึ่งลอบเข้าไปในทัพที่จวนชายแดนตะวันตก หากยึดจวนชายแดนตะวันตกมาได้สำเร็จ ก็อาจจะโจมตีจากจวนชายแดนตะวันตกไปจนถึงเมืองหลวงได้”

เมื่อหลินหู่ได้ฟัง นัยน์ตาก็พลันประกายขึ้นมา ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า “ท่านแม่ทัพใหญ่ ข้าว่าแผนนี้เข้าท่าทีเดียว!”

โจวชิงพยักหน้า แต่กลับพูดว่า “ขอข้าพิจารณาอย่างละเอียดดูอีกที แล้วค่อยตัดสินใจ”

หลินหู่เอ่ย “ท่านแม่ทัพ เช่นนั้นข้าน้อยจะนำกองกำลังส่วนหนึ่งไปเจอกับทัพเหยียนอ๋องสักหน่อยก่อน เพื่อสำรวจว่าจริงเท็จอย่างไร?”

โจวชิงพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เยี่ยมมาก เจ้านำกองกำลังห้าพันนายไป หากทัพใหญ่เหยียนอ๋องบุกโจมตีเข้ามาอย่างกำเริบเสิบสาน ก็รีบถอยทัพทันที อย่าไปต่อสู้กับศัตรูจนตัวตายเด็ดขาด!”

“ขอรับ ข้าน้อยรับคำสั่ง!”

หลินหู่รีบสาวเท้าออกไปจากกระโจม จัดแจงกำลังทหารนำทัพไปเจอกับทัพใหญ่ของเหยียนอ๋องสักหน่อย

ฐานที่มั่นของทัพเยียนอ๋อง ณ ขณะนี้

ภายในกระโจมกลางกองทัพ

สองพ่อลูกเหยียนอ๋องกำลังศึกษาแผนที่กันอยู่

“ท่านพ่อขอรับ หน่วยสอดแนมมารายงานว่า โจวชิงถอยทัพไปสองร้อยลี้ พลทหารทัพของเรามีขวัญกำลังใจเพิ่มขึ้น เป็นโอกาสดีที่จะเข้าไปจู่โจม!” จ้าวอวี่เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ

แต่ทว่าเหยียนอ๋องกลับส่ายหน้าแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

“อวี่เอ๋อร์ หากเจ้าเป็นโจวชิง ด้วยสถานการณ์ตอนนี้เจ้าจะเลือกทำเช่นไร?”

จ้าวอวี่รู้ได้ในทันทีว่าท่านพ่อของตนมีความคิดอยากจะเล่นงานแม่ทัพศัตรูกับตนอีกแล้ว จึงรีบครุ่นคิดขึ้นมา เขาจ้องแผนที่พร้อมทั้งพิจารณาครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายนัยน์ตาก็ประกายขึ้นมาทีหนึ่ง เขาเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านพ่อ ท่านว่าโจวชิงผู้นี้จะมีความคิดที่จะตีจวนชายแดนตะวันตกหรือไม่? ตอนนี้หากเขาลอบจู่โจมจวนชายแดนตะวันตก ทัพของเราอาจตกเป็นฝ่ายถูกโจมตีก็ได้นะขอรับ!”

“จวนชายแดนตะวันตกอย่างนั้นหรือ?”

นัยน์ตาของเหยียนอ๋องประกายความสงสัยขึ้นมาในทันใด

เขาลูบใบหน้าที่ดำขลับอยู่เล็กน้อย จ้องแผนที่พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“หากโจวชิงเลือกที่จะส่งคนจำนวนหนึ่งเดินหน้าไปยังจวนชายแดนตะวันตก ทัพของเราคงยากจะป้องกันอย่างแน่นอน คงต้องถูกยึดครองอย่างสมบูรณ์แบบ และโจวชิงอาจจะฉวยโอกาสนี้ฟื้นฟูประชาชนที่จวนชายแดนตะวันตก และค่อย ๆ กลับไปยิ่งใหญ่อีกครั้ง!”

จ้าวอวี่รีบเอ่ยร้องขึ้นมา “ท่านพ่อ ข้าคิดว่ามีความเป็นไปได้สูงมาก ๆ! จะไม่ป้องกันไม่ได้!”

หนึ่งคือทัพเหยียนอ๋องเข้ามายังฝั่งตะวันตกต่อ สองคือกองทัพพิทักษ์อุดรหนึ่งแสนนายของหวังเซิ่งเคลื่อนพลลงใต้!

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ไปได้?!”

สีหน้าของหลินหู่ปั้นยาก กลับมาอย่างตะลีตะลานสุด ๆ

จู่ ๆ เหยียนอ๋องก็แพร่คำสั่งให้บุกเข้าชายแดนทางตะวันตกอย่างกำเริบเสิบสาน กำลังคนเพียงห้าพันนายของเขาเกือบถูกกวาดล้างจนสิ้นซาก สุดท้ายพากลับมาได้เพียงแค่สามพันนาย สูญเสียกำลังพลไปสองพันนายเต็ม ๆ!

ช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก!

ทว่าบนใบหน้าของโจวชิงกลับแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ใช่แล้ว เดิมทีแล้วนี่สิถึงจะเป็นความสามารถที่แท้จริงของเหยียนอ๋อง นี่จับทางความคิดของข้าได้สินะ...แต่ว่าโยกย้ายกองทัพพิทักษ์อุดรลงใต้ในรวดเดียวเช่นนี้ นี่จะหลอกล่อหรือเอาจริงกันแน่ล่ะ? แต่ทัพเหยียนอ๋องที่เข้ามายังฝั่งตะวันตกต่อเป็นเรื่องจริงแน่”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะไปเจอสักหน่อยก็แล้วกัน รองแม่ทัพหลิน รีบแพร่คำสั่งของข้าลงไป อีกครึ่งชั่วยาม ให้ทัพใหญ่เคลื่อนทัพไปทางตะวันออกสามร้อยลี้! ข้าจะดูสิว่าเหยียนอ๋องผู้นี้จะเข้ามาต่อหรือว่าจะถอยทัพ!”

“ขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่!”

หลินหู่พยักหน้า!

ตอนนี้เขาแทบจะรีบรวบรวมทหารไปแล้วล้างแค้นให้สาสม!