องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 670

เขาเฟิงโหยว

เมื่อถึงช่วงค่ำ พวกหลี่จุ่นก็มาถึงได้สำเร็จ

จูเหล่าซานและผู้นำทั้งห้าแห่งเหขาเฟิงโหยวเองก็เพิ่งมาถึงไม่นาน พวกเขาเดินทางมาสองวันสองคืน เหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ไม่เหมือนพวกหลี่จุ่นเขาที่เดินทางโดยการขี่ม้า พวกเขาพึ่งกำลังขาล้วน ๆ

แต่เมื่อหลี่จุ่นมาถึง พวกเขาก็ยังไม่วายไม่แยแสความเหน็ดเหนื่อย รีบลงจากเขามาต้อนรับ มารับพวกหลี่จุ่นขึ้นเขาไปด้วยตนเอง

“ท่านจอมทัพ มีสหายกลับมาก่อนหน้าก้าวหนึ่งแปดสิบกว่าคนแล้ว กำลังพักผ่อนอยู่บนภูเขาขอรับ”

เพิ่งจะขึ้นมาบนเขาจากสะพานแขวน จูเหล่าซานก็รีบเอ่ยขึ้นมา

เพิ่งจะแปดสิบกว่าคนเองอย่างนั้นหรือ?

หลี่จุ่นพลันขมวดคิ้วเป็นปมแน่น

หากตอนนี้ยังไม่ถึงเขาเฟิงโหยว เช่นนั้นส่วนมากที่เหลือก็ท่าจะรอดกลับมายาก

ในใจของหลี่จุ่นเคร่งเครียดอยู่เล็กน้อย

ซึ่งก็หมายความว่าทหารสองพันนาย สุดท้ายกลับมาได้หนึ่งพันห้าร้อยแปดสิบกว่านาย สละชีพไปสี่ร้อยกว่านาย มิหนำซ้ำล้วนยังเป็นทหารม้าอีก พวกเขาสละม้าศึกนั่นก็ย่อมถือว่าเป็นการสูญเสียเช่นกัน

กระทั่งหนึ่งในนั้นยังมีบางส่วนที่เป็นสหายอยู่ในหน่วยมือระเบิดอีกด้วย!

ราคาที่ต้องจ่ายนี้เยอะอยู่เล็กน้อย

ถึงอย่างไรเขาก็นับว่าประเมินทหารรักษาพระองค์ชุดนี้ของอีกฝ่ายผิดไป จึงทำให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้

ในใจของหลี่จุ่นยิ่งเคร่งเครียดขึ้น

เขาเดินทัพอย่างรอบคอบตลอด ฉะนั้นจึงกระทำการณ์ใหญ่โดยคิดว่าคุ้มค่าที่จะทำ ทว่าสุดท้ายแล้วนี่ก็นับว่าเป็นการสูญเสียครั้งหนึ่ง

บาดเจ็บล้มตายอย่างไร้ความจำเป็นที่เกิดขึ้นจากการพลาดหนึ่งครั้งมีมากมายเช่นนี้ นี่ช่างเป็นราคาที่เสมือนเลือดจริง ๆ

“ท่านจอมทัพ ท่านเหนื่อยแล้วใช่หรือไม่? ข้าให้คนไปปัดกวางห้องให้ท่านเรียบร้อยแล้ว!”

ผู้นำสามเองก็รีบขึ้นมารับหน้าเช่นกัน เขาทักทายอย่างเป็นมิตร

สองวันมานี้จูเหล่าซานแย่งเป็นจุดสนใจมาตลอด ในสายตาหลี่จุ่นตำแหน่งของจูเหล่าซานพุ่งขึ้นลูกเดียว กลับกันผู้นำสามได้รับการเมินเฉยอยู่เล็กน้อย

แน่นอนว่าผู้นำสามย่อมไม่สบายใจเป็นอย่างมากอยู่แล้ว

ถ้าอยู่ข้างนอกละก็ หากถูกแย่งจุดสนใจไปนางเองก็ทำอะไรไม่ได้ แต่บนเขาเฟิงโหยวแห่งนี้ ในอาณาเขตบ้านของตัวเองเจ้ายังแย่งไปอีกหรือ?

เช่นนั้นช่างเป็นอย่างที่ว่าทำเรื่องผิดครรลองครองธรรมสวรรค์ย่อมไม่ยอมรับจริง ๆ!

ผู้นำสามย่อมนั่งดูเฉย ๆ ไม่สนใจไม่ได้!

ต่อให้ผู้นำสามอย่างจะนั่งลงมองดูเฉย ๆ ไม่แยแส เช่นนั้นเหล่าผู้นำเองก็คงไม่ตกลงหรอก

ผู้นำสามตกกระป๋อง เช่นนั้นก็เท่ากับพวกเขาห้าจอมโจรแห่งเขาเฟิงโหยวก็จะตกกระป๋องไปด้วย!

เช่นนั้นในภายภาคหน้าเขาเฟิงโหยวนี้ใครจะเป็นคนตัดสินใจกัน?

แน่นอว่าต้องเป็นจูเหล่าซานแน่ ๆ!

เป็นเช่นนี้ผู้นำจะตอบตกลงได้อย่างไรกัน?

แทบจะไม่มีกระมัง!

“ก็ดี รบกวนเรียกคนของข้าให้ที รอวันข้างหน้า ข้าจะทำเหล้าดีให้พวกท่านสักหน่อย”

หลี่จุ่นพยักหน้า

เขาเองก็อยากพักผ่อนให้เต็มที่เช่นกัน

ส่วนเหล้านี้นั้น ไม่ว่าคนเหล่านี้ถูกตนกดขี่หรือเปล่า เช่นนั้นไม่เป็นการตบหัวแล้วลูบหลังหรือ?

ไม่อย่างนั้นเขาจะยอมเจ้าได้ตลอดเสียที่ไหน? โดยไม่ก่อกบฏ?

“วางใจเถิด ท่านจอมทัพ แม่ทัพทุกนายให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเอง!”

ผู้นำสามรีบทำทีท่ายินดีปรีดา ให้พวกพี่ใหญ่ของตนถูกเรียกมาเร็วหน่อย

ใบหน้าของจูเหล่าซานเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มขึ้นมาในทันใด

บนเขาแห่งนี้คำพูดของเขามีอำนาจเพียงน้อยนิด จนปัญญา

“มา ๆ ๆ น้องสี่ ไปตักน้ำล้างเท้ามาให้ท่านจอมทัพสิ!”

ผู้นำใหญ่ให้คนเรียกทหารทุกนายในกองทัพพิทักษ์อุดร จากนั้นก็ลากน้องสี่ของตนมาข้าง ๆ แล้วรีบเอ่ยกำชับว่า

“ชีวิตความเป็นอยู่บนภูเขาหลังจากนี้ของท่านจอมทัพฝากเจ้าแล้วนะ”

ผู้น้ำสี่ที่มีรอยแผลจากมีดบนใบหน้าสีหน้าเริ่มแดงขึ้นในทันใด!