องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 675

กองประจำการกองทัพพิทักษ์อุดรเทือกเขาเฮยสง

เมื่อเห็นว่าทหารที่ส่งไปสามพันคนกลับมาแค่สองพัน และเมื่อทราบสถานการณ์จากปากของพวกเขา ใบหน้าของหลินชิงก็ดูไม่ได้และพูดขึ้นว่า

“เป็นอย่างที่คิด โจรแก่ซือหม่านั่นป้องกันเอาไว้แล้ว! น่ารังเกียจจริง ๆ!”

เถี่ยกู่ยังแอบถอนหายใจเมื่อเขารู้ว่ามีเพียงสองพันคนที่กลับมา

เพราะไม่ถึงพันคนส่วนใหญ่นั้นเป็นกองทัพแคว้นเฟิงเฉวี่ยนของเขา

กองทัพแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเหลือทหารเพียงห้าหมื่นนาย ถึงจะรบและลดลงไปนิดหน่อย แต่เถี่ยกู่ก็ยังเจ็บใจ

ทั้งสองปรึกษากันอีกครั้งทันที

หลินชิงพูดอย่างเป็นกังวล “ซือหม่าชิงอวิ๋นคงจะทำตามและส่งคนมาก่อกวนกองทัพของเรา...เราต้องระมัดระวัง”

“ดี ข้าเชื่อกุนซือหลิน” เถี่ยกู่กล่าว

เถี่ยกู่คิดถึงการตายของลูกน้องตัวเอง และคิดว่ากองทัพแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็เคยถูกกองทัพพิทักษ์อุดรสังหารมาก่อน ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่กับศัตรูเก่าเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับการรบ เขาแอบถอนหายใจ

ความเกลียดชังเข้ากระดูก จะจับมือกันง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไร

แต่ไม่ทำแบบนี้ก็ไม่ได้...เพราะจะเอาชนะพวกเขาไม่ได้

แถมยังจะโดนจับเป็นเชลยศึกอีก...

และเขาเถี่ยกู่ยังกลายเป็นผู้ทรยศอันดับหนึ่งอีกด้วย!

ตอนนี้จึงต้องร่วมมือกับอีกฝ่าย แม้ว่าจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่ข้างในก็ตาม

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นแม่ทัพเถี่ยกู่รับผิดชอบการป้องกันโดยรอบ”

หลินชิงมอบงานเฝ้าระวังป้องกันให้กับเถี่ยกู่อย่างไม่มีความเกรงใจใด ๆ ท้ายที่สุดใครบอกว่าเขามีเพียงหมื่นคน?

เมื่อครู่เราสูญเสียคนไปแล้วหลายร้อยคน...ตอนนี้ไม่สามารถหาคนได้ถึงหนึ่งหมื่นคนด้วยซ้ำ

เรื่องการส่งคนและส่งกำลังไปจะต้องเป็นเถี่ยกู่ อย่างไรก็ตามจำนวนของเขาก็มากกว่าของตัวเองอยู่หลายเท่า

“เอาล่ะ ให้กองทัพแคว้นเฟิงเฉวี่ยนดูแลมาตรการป้องกันเถิด โปรดวางใจกุนซือหลิน!” เถี่ยกู่พยักหน้า ไม่บ่นอะไรต่อ

ท้ายที่สุด อีกฝ่ายก็มีคนเพียงไม่กี่คนและไม่มีกำลังคน ดังนั้นเขาจึงพูดอะไรมากไม่ได้

หลินชิงพยักหน้าและกล่าวว่า

“ขอบคุณแม่ทัพเถี่ยกู่ แต่เราเคยวางกับดักไว้ทางใต้มาก่อน หากศัตรูโจมตีในเวลากลางคืน ก็ต้องผ่านด่านกับดักนั่นก่อน”

มันไม่ง่ายเลยที่จะไปทางใต้และก่อกวนพวกเขาตอนกลางคืน!

เขาเคยทำตามคำสั่งของหลี่จุ่นและวางกับดักบนถนนมาก่อน หากเป็นตอนกลางวันก็อาจจะหลบเลี่ยงกับดักได้ แต่ในช่วงเวลากลางคืนที่มืดมิด คบเพลิงธรรมดาจะหากับดักง่าย ๆ ได้อย่างไร

ดังนั้น

แม้ว่าแผนการก่อกวนอีกฝ่ายจะล้มเหลว หลินชิงก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก

เขาคาดหวังให้อีกฝ่ายทำตาม จากนั้นจึงส่งทหารลงมาในเวลากลางคืน ผลคือติดกับดัก

กับดัก?

จู่ ๆ ซือหม่าชิงอวิ๋นก็โกรธจัดและตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ!

กับดักอีกแล้ว!

“ไอ้กองทัพพิทักษ์อุดรน่ารังเกียจ!”

“ไอ้โจรจี้น่ารังเกียจ!”

“มันเป็นกับดักอีกแล้ว! เกลียด เกลียด เกลียดนัก!”

“...”

ทันทีที่ได้ยินว่าติดกับดัก ทั้งหมดก็สูญเสียการควบคุมทันที และตำหนิความไร้ยางอายและไร้ศีลธรรมของจี้จงชิง!

พวกเขาโกรธจัดจนควบคุมตัวเองไม่ได้!

ซือหม่าเหย่เกือบจะไม่ได้ยืนขึ้น ซึ่งตอนนี้อาการบาดเจ็บเก่าของเขาได้กำเริบและยืนขึ้นไม่ได้!

เห็นได้ว่าเขาโกรธมากขนาดไหน!

ซือหม่าชิงอวิ๋นโกรธมากจนสูญเสียความนิ่งสงบและพูดเสียงเข้มขึ้นทันที

“เอาล่ะ โจรจี้ผู้นี้! ข้าจะต้องยึดครองเมืองเฟิงหั่ว! และล้างความอับอายด้วยเลือดให้ได้!”

การตกหลุมกับดีกอีกครั้ง ยิ่งช่วยเพิ่มความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะยึดครองเมืองเฟิงหั่วของซือหม่าชิงอวิ๋นมากขึ้นไปอีก!