องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 676

นึกไม่ถึงว่าซือหม่าชิงอวิ๋นจะส่งกองกำลังลงมาจริง ๆ และยังเป็นทหารม้า ผลสุดท้ายคือตกหลุมพรางและถูกสังหารไปมากกว่าหนึ่งพันคน

หลินชิงมีความสุขมาก

เขาอดกลั้นไว้สักพัก แต่กอบกู้หน้าตาได้เร็วขนาดนี้ มีความสุขจริง ๆ

แต่ทว่าหากคิดอย่างละเอียด นี่ยังคงเป็นความดีความชอบของ...หลี่จุ่นคนนั้น

เขาคือคนที่ให้ตัวเองวางกับดักบนถนน ผลก็คือตอนนี้ทหารม้าของคู่ต่อสู้ตกลงไปในกับดัก แน่นอนว่าต้องยกความดีความชอบนี้ให้แก่หลี่จุ่น

เมื่อคิดแบบนี้ หลินชิงก็ถอนหายใจทันที

รู้สึกว่าชีวิตนี้ตัวเองคงจะหันหลังกลับไม่ได้แล้ว หากไม่กลับไปเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเจิ้นเป่ยอ๋องอีก คงจะถูกหลี่จุ่นกดขี่ไปตลอดชีวิต

แต่การกลับมารับใช้เจิ้นเป่ยอ๋องอีกครั้งจะง่ายขนาดนั้นเลยหรือ

เจิ้นเป่ยอ๋องไม่เพียงต้องการคำตอบ แต่หากหลี่จุ่นต้องการทำอะไรแผลง ๆ ใต้จมูกของเขา มันคงยากพอ ๆ กับการไปสวรรค์

ตอนนี้หลินชิงเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าหลี่จุ่นนั้นน่ากลัวเพียงใด

พอนึกถึงในช่วงเวลาสั้น ๆ ตัวเองอาจจะไม่สามารถหลบหนีจากเงื้อมมือของหลี่จุ่นได้ หลินชิงก็ถอนหายใจ

“ช่างเถิด ชายผู้นี้นำมาเปรียบเทียบกับข้าไม่ได้หรอก”

หลินชิงทำได้เพียงชื่นชมยินดีและขจัดความทุกข์ในใจออกไป

คงไม่เหมาะที่จะคิดถึงสิ่งเหล่านี้ในขณะที่อยู่ต่อหน้าศัตรู

เวลาเที่ยงคืน

ในที่สุดข่าวเรื่องกองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋นที่มุ่งหน้าไปทางใต้ก็มาถึงเมืองเฟิงหั่ว จี้จงชิงที่อยู่ในกระโจมจอมทัพยังไม่ได้พักผ่อน

หลังจากทราบข่าว จี้จงชิงก็รู้สึกพอใจและถอนหายใจออกมา

ซือหม่าชิงอวิ๋นผู้นี้เริ่มลงไปทางใต้แล้ว

ตรงตามสิ่งที่เด็กคนนั้นพูดจริง ๆ

แต่จะสามารถล่อซือหม่าชิงอวิ๋นให้โจมตีเมืองเฟิงหั่วได้อย่างสมบูรณ์หรือไม่นั้น ให้ตัวเองขับไล่เมืองเฟิงหั่วหรือสังหารตัวเองแล้วเข้ายึดครอง ก็ยังคงต้องพึ่งตัวเองอยู่ดี

ในที่สุด

หากซือหม่าชิงอวิ๋นพบว่ามีบางอย่างผิดปกติจริง ๆ แล้วพิจารณาดูแล้วว่าสถานการณ์คับขัน เขาจึงจะถอนทหารออกไปอย่างรวดเร็ว

นอกจากการเผชิญหน้าระหว่างทั้งสองกองทัพแล้ว เมื่อกองทัพถอนตัวออกไป อีกฝ่ายก็จะไม่สามารถสังหารคนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกองทัพใหญ่นับแสนคนเลย

ดังนั้น ภารกิจสำคัญที่เด็กคนนั้นมอบหมายให้ตัวเองกำลังจะมาถึงแล้ว

“กลยุทธ์เมืองว่าง...”

ดวงตาที่ค่อนข้างขุ่นมัวของจี้จงชิงเปล่งประกายเล็กน้อย

เด็กคนนั้นขอให้ตัวเองวางกลยุทธ์เมืองว่าง เมื่อกองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋นมาถึงให้ดื่มเหล้าดีดพิณบนกำแพงเมือง วางท่าที่ผ่อนคลาย และพยายามใช้คำพูดอย่างเต็มที่เพื่อหลอกซือหม่าชิงอวิ๋น

“พี่จุ่น ท่านวางแผนจะทำอะไร” เจ้าอ้วนหลิวถาม

หลี่จุ่นมองไปที่หลิวซานแล้วพูดว่า

“ข้าไม่เคยบอกเจ้าหรือว่า จะให้เจ้าเลื่อนตำแหน่ง เป็นขุนนางใหญ่ หากดูแล้วว่าซือหม่าชิงอวิ๋นอาจจะไม่ตาย คุณงามความดีของเจ้าก็คงจะตกไม่ถึง ตอนนี้ข้าจึงมีเรื่องใหญ่ให้เจ้าไปทำ”

สีหน้าของเจ้าอ้วนหลิวนิ่งค้างไป และรีบพูดขึ้นทันที

“อะไรหรือพี่จุ่น ท่านรีบบอกข้ามาสิ!”

หลี่จุ่นกล่าว “ตอนนี้เจ้ารีบนำพี่น้องที่เหลือจากหน่วยมือระเบิดกลับไปที่เมืองเฟิงหั่วทันที และนำดินปืนทั้งสี่ลังนั้นมาด้วย แล้วข้าจะบอกเจ้าว่าต้องทำอย่างไรในภายหลัง”

ก่อนหน้านี้หลี่จุ่นวางแผนที่จะนำดินปืนที่เหลือออกมาก่อนที่ซือหม่าชิงอวิ๋นจะโจมตีเมืองเฟิงหั่ว เพราะเขายังคงใช้ประโยชน์ได้มาก และยิ่งกว่านั้นของชิ้นนี้ก็ยังไม่ตกอยู่ในมือของซือหม่าชิงอวิ๋น

เจ้าอ้วนหลิวพยักหน้าทันทีและพูดว่า “ได้ พี่จุ่น ให้ข้าออกเดินทางตอนนี้เลยหรือไม่”

หลี่จุ่นพยักหน้าและกล่าวว่า “ข้าจะส่งพี่น้องสองสามคนติดตามพวกเจ้าไปด้วย และต้องออกจากเมืองก่อนรุ่งสางพรุ่งนี้ และกลับไปบนถนนเส้นนั้นที่ไปยังเขาเฟิงโหยว”

“ขอรับ!”

เจ้าอ้วนพยักหน้า “ด้วยความเร็วของม้า เราน่าจะไปถึงเขาเฟิงโหยวก่อนรุ่งสาง”

“อืม ไปเถิด”

หลี่จุ่นพยักหน้าและให้หลิวซานออกเดินทางทันที