องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 687

“อืม ผู้คุมกฎฝ่ายขวาทิ้งคำสั่งลับเอาไว้ บอกว่าอ๋องน้อยกับเขาไปยังชายแดนเหนือด้วยกันแล้ว ขอให้เจ้าลัทธิไม่ต้องกังวลไป... อ้อ จริงสิ เมื่อครู่นี้พวกเราไปที่จวนอวี่เหวินมา เตรียมฉวยโอกาสจัดการจิ้งจอกเฒ่าอวี่เหวินจิ้งนั่นก่อน แต่คิดไม่ถึงว่าเย่หงนั่นจะอยู่ด้วย เลยทำได้แค่ประมือกับเจ้าสุนัขรับใช้เย่หงนั่นไปเท่านั้น ช่างน่าเสียดายจริง ๆ”

โหลวฮวนฮวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ชายแดนเหนือหรือ ?

เจ้าหลี่จุ่นบ้านั่นออกจากคุกหลวงไปได้แล้วจริง ๆ ในเมื่อเขายังไม่ตายก็ดีแล้ว โหลวฮวนฮวนจึงโล่งใจในทันที

ขอเพียงออกจากคุกหลวงได้ มีผู้คุมกฎฝ่ายขวาคอยปกป้องอยู่ เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงแล้ว

หญิงสาวเกิดความสบายใจขึ้นมาทันที

โหลวฮวนฮวนส่ายหัวแล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงต่ำ “พวกเจ้านี่ใจกล้าจริง ๆ กล้าไปยุ่งกับอวี่เหวินจิ้ง รนหาที่ตายโดยแท้”

“หึหึ เกือบสำเร็จแล้วละ”

“ช่างเถอะ รีบถอยดีกว่า ที่นี่อยู่นานมากมิได้ !”

ว่าแล้วกลุ่มคนชุดดำก็เลือนหายไปท่ามกลางค่ำคืนมืดมิดภายในพริบตา

......

ณ เมืองเฟิงหั่วเฉิง

ซือหม่าชิงอวิ๋นจัดการแผนของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ ให้ทัพนับหมื่นทั้งสองทัพบุกเข้าเมืองก่อน จนในที่สุดก็จับทางได้ว่าอีกฝ่ายใช้กลยุทธ์ล่อหลอก มิได้มีอาวุธที่น่ากลัวเช่นนั้นอยู่อีกแล้ว !

จวบจนตะวันใกล้ตกดิน ซือหม่าชิงอวิ๋นจึงสั่งให้กองทัพทั้งหมดบุกเข้าโจมตีเมือง

ทว่า... !

ทว่า เมื่อทัพใหญ่ปีนขึ้นกำแพงเมืองได้ครู่เดียว ก็เจอกับระเบิดอันน่ากลัว ทั่วทั้งถนนล้วนถูกระเบิดจนกระจุยกระจาย...

ซือหม่าชิงอวิ๋นมองดูด้วยสายตาแห่งความโกรธแค้นยิ่งนัก !

เขาโกรธจนแทบรั้งอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ หายใจไม่ทันจนเกือบสิ้นลมหายใจ โชคยังดีที่มือขวารีบออกมาช่วยตบหลังให้แก่เขา จึงพอจะช่วยให้แม่ทัพใหญ่หายใจได้คล่องขึ้น

“เจ้าโจรจี้สารเลว ! เล่นงานข้าอีกแล้ว !”

ซือหม่าชิงอวิ๋นคำรามด้วยความโกรธ

ทั้ง ๆ ที่กองทัพเจิ้นเป่ยภายในเมืองถูกพวกเขาจัดการจนแพ้ราบคาบ จนพวกเขาจับทหารตัวเล็ก ๆ มาสองสามคน ใช้การทรมานบีบบังคับจนอีกฝ่ายยอมบอกว่าในเมืองมีกำลังพลเพียงหนึ่งพันนายเท่านั้น

เช่นนั้นพวกเขาก็น่าจะสังหารมาจนเกือบหมดแล้ว อีกทั้งยังมาถึงขั้นนี้แล้วด้วย ปกติอีกฝ่ายจะใช้อาวุธพรรค์นั้นในปราการด่านสุดท้ายเพียงครั้งเดียวเท่านั้น และจะไม่มีการใช้อีก

ซือหม่าชิงอวิ๋นจึงคิดว่าในเมื่อจัดการคนได้เกือบหมดแล้ว อีกฝ่ายก็ไม่น่าจะมีอาวุธพรรค์นั้นแล้ว จึงได้สั่งให้ทัพใหญ่บุกเมือง...

แต่ใครเลยจะคาดคิด ว่ายังมีแผนที่เตรียมไว้รับมือพวกเขาเช่นนี้รออยู่ !

ระเบิดที่น่าสะพรึงกลัวครานี้ ได้ระเบิดกำลังพลของเขาไปเกือบหนึ่งหมื่นนาย !

“นั่นสิ พวกเราต้องอยู่ด้วยกัน ! ต่อให้ต้องสู้จนตัวตายแล้วจะเป็นอย่างไรเล่า ? พี่น้องเราตายไปมากถึงเพียงนี้แล้ว เหลือแค่เพียงพวกเรา... แค่นี้ก็ไม่มีหน้ากลับไปแล้ว !”

“นั่นสิ ข้ายังอยากสังหารพวกทัพเยียนอีกสักหน่อยเพื่อแก้แค้นให้แก่พี่น้องของเรา !”

“......”

เหล่าทหารย่อมต้องไม่ยินดีในสิ่งที่หยางเฟิงเอ่ยอยู่แล้ว

หยางเฟิงมองดูเหล่าลูกน้องของตนแล้วเอ่ยด้วยความโกรธ

“พวกเจ้าพูดบ้าอะไรกันอยู่ พวกเจ้าต้องอยู่รอดเพื่อรอแก้แค้นสิ หากว่าพวกเราตายกันหมดแล้วใครจะแก้แค้นให้พี่น้องเหล่านั้นกันเล่า ? ตอนนี้ขอให้ทุกคนฟังคำสั่งข้า ถอยทัพให้หมด ห้ามเหลือแม้แต่คนเดียว !”

“ไม่ !”

“พวกข้าไม่ไป !”

“ขอติดตามท่านผู้บังคับกองพันไปจนวันตาย !”

“การที่พวกข้าตายในสนามรบนับเป็นเกียรติภูมิ ท่านจอมทัพจะต้องแก้แค้นให้พวกเราเป็นแน่ กำจัดตาเฒ่าซือหม่านั่น !”

ใช่แล้ว เราไม่ไป !”

“......”