องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 686

“ท่านพ่อ !”

เสิ่นเลี่ยโกรธจนเลือดตาปูดโปน คำรามลั่นจนทั่ว แล้วพุ่งตัวออกมา

เขาต่อสู้กับชายขุดดำสองคนอย่างดุเดือด แต่น่าเสียดายที่วรยุทธ์ของอีกฝ่ายนั้นไม่ธรรมดา เสิ่นเลี่ยยื้อยุดอีกฝ่ายไว้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ไม่นานก็ปล่อยให้คนชุดดำทั้งสองหนีไปได้

แต่ก็ไม่แปลกนัก คนวรยุทธ์ต่ำที่ไหนจะกล้าบุกคุกหลวงกันเล่า ?

“ท่านพ่อ !”

สองมือของเสิ่นเลี่ยสั่นเทา รีบวิ่งเข้าไปพยุงตัวเสิ่นคั่วผู้เป็นบิดาทันที

เสิ่นคั่วให้มือวางลงบนหน้าท้องของตัวเอง สูดลมหายใจเข้าแล้วเอ่ยขึ้น

“วางใจเถอะ พ่อเจ้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก รีบตามไปวะ พวกเขาต้องเป็นพวกเดียวกับน้องสาวเจ้าแน่ ต้องหาน้องสาวเจ้าให้เจอ... ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาคงยากเกินคาดเดา...”

เสิ่นคั่วคิดว่าตนเองคำนวณพลาดไปเสียแล้ว

เพื่อปล้นคุกหลวง ลูกสาวของตนเองต้องไปยุ่งกับขั้วอำนาจอะไรสักอย่างเป็นแน่

พอมานึกอย่างถี่ถ้วนในตอนนี้แล้ว ลูกสาวของตนน่าจะตรงจากทางเหนือไปยังเขาเทียนซานเพื่อขอให้คนที่เทียนซานมาช่วยหลี่จุ่น...

บ้าชะมัด...

ลัทธิเทียนซานที่ตายยากตายเย็นนี่อีกแล้วหรือ แย่จริง ๆ แย่เหลือเกิน...

“ได้ขอรับท่านพ่อ ท่านอดทนไว้ ข้าจะไปเรียกคนมาเดี๋ยวนี้ !” เสิ่นเลี่ยตะโกนลั่นทั้งน้ำตา

“ไม่ต้องสนใจพ่อ รีบไป... ไปหาน้องสาวเจ้าซะ !” เสิ่นคั่วกัดฟันเอ่ยขึ้น

ลูกชายของตนเองโง่เขลาหรืออย่างไรกัน ?

ไม่รู้ว่าสิ่งใดสำคัญกว่ากันหรือ ?

“ได้ ได้ขอรับท่านพ่อ ท่านอย่าโมโหไปนะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้...”

เมื่อเสิ่นเลี่ยเห็นว่าบิดาของตนเองโมโหขึ้นมา เขาก็ไม่กล้านิ่งเฉยอีกต่อไป จึงรีบตะโกนเรียกคน “ทหาร รีบมาช่วยพ่อข้าที ใครก็ได้ ! ทหาร ! รีบมาช่วยพ่อข้าที !”

จากนั้นเขาก็รีบพุ่งตัวออกตามไปคนชุดดำทันที

เสิ่นเลี่ยย่อมต้องไม่โง่อยู่แล้ว

หากคนที่มาในคืนนี้คือน้องสาวของตนเอง เช่นนั้นต้องไม่ได้มีแค่นาง หญิงสาวต้องหาผู้ช่วย อีกทั้งผู้ช่วยคนนั้นต้องไม่ใช่คนธรรมดา หากเป็นเช่นนี้จริง น้องสาวของเขาต้องแย่แน่...

ท่านพ่อต้องคิดถึงข้อนี้แล้ว ถึงได้สั่งให้เขาไปตามหาตัวน้องสาวกลับมาโดยไม่คิดถึงชีวิตตัวเอง

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ ?

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้...

“น้องพี่ เจ้าทำเรื่องเช่นนี้ลงไปได้อย่างไรกัน ?”

เสิ่นเลี่ยพุ่งตัวออกจากคุกหลวงด้วยความปวดใจ

เมื่อเห็นคนชุดดำเจ็ดแปดคนกำลังสู้อยู่กับผู้คุมที่ด้านนอกอย่างอุตลุด เสิ่นเลี่ยก็รีบพุ่งตัวออกไปแล้วตะโกนเสียงดังลั่น

เพียงเห็นหน้าผู้เป็นน้อง จิตใจของเสิ่นเลี่ยก็อ่อนยวบลงทันที

แต่เขาเองก็โกรธอยู่เช่นกัน จึงรีบเรียกให้คนปล่อยนาง ก่อนจะตะคอกใส่หญิงสาวไม่ยั้ง

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ? เหตุใดเจ้าต้องร่วมมือกับโจรพวกนี้ด้วย ?!”

“ท่านพี่ ข้า...”

เสิ่นจิงหงพูดไม่ออกอยู่ชั่วครู่ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาที่ล้นเอ่อ “ท่านพี่ ท่านบอกว่าท่านพ่อเป็นอะไรไปนะ ?”

อีกด้านหนึ่ง

คนชุดดำสองคนยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด

หนึ่งในนั้นดึงผ้าคลุมปิดหน้าลงมา เผยให้เห็นว่าเป็นโหลวฮวนฮวน

ส่วนบุรุษผู้เป็นหัวหน้าอีกคนก็ดึงผ้าคลุมปิดหน้าลงเช่นกัน

โหลวฮวนฮวนจึงเอ่ยขึ้น “ในคุกหลวงไม่มีบุคคลเป้าหมาย อ๋องน้อยไม่ได้อยู่ในคุกหลวง แต่เสิ่นคั่วอยู่ในนั้น ถูกพวกเราทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส !”

บุรุษผู้นั้นตกใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มออกมา

“เช่นนั้นก็ดีเสียจริง ถึงตาเฒ่านี่จะเคยมีบุญคุณต่อเทียนซานของข้า แต่ถึงอย่างไรก็เป็นเขี้ยวเล็บของฮ่องเต้สุนัขผู้นั้น บาดเจ็บเช่นนี้ช่างดีจริง ๆ !”

โหลวฮวนฮวนฟังแล้วจึงเอ่ยถามกลับ “แล้วทางเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ? เจอข้อมูลที่ทางผู้คุมกฎฝ่ายขวาทิ้งไว้หรือไม่ ?”

ในเมื่อหลี่จุ่นน่าจะออกจากคุกหลวงไปแล้ว ผู้คุมกฎฝ่ายขวานั่นก็น่าจะตามไปเช่นกัน