องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 689

สีหน้าของหม่าหยวนฮั่นจ้องมองดูหลี่จุ่นอย่างตกตะลึง

เขานึกไม่ออกจริง ๆ ว่าหวังเซิ่งที่นำทัพหลักของกองทัพเจิ้นเป่ยจะกลับมาป้องกันเมืองได้เร็วขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

เพียงชั่วครู่ สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความข้องใจ

หลี่จุ่นมองดูสีหน้าของหม่าหยวนฮั่นที่เต็มไปด้วยความแปลกใจแล้วก็เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“พี่หม่า ท่านอย่าคิดมากไปเลย พรุ่งนี้ท่านก็จะรู้เองว่ามันเป็นอย่างไรกันแน่”

หม่าหยวนฮั่นแบะปากเล็กน้อยด้วยไม่ค่อยพอใจนัก

เขาเองก็มิได้ห่วงเรื่องการรบนี่นักหรอก เพียงแต่แปลกใจเสียมากกว่า

แต่หลี่จุ่นพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว เรื่องความลับทางการทหารก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะรู้ได้ จึงมิได้ถามอันใดต่อไป

หลี่จุ่นมองไปยังแผนที่ สายตาจ้องมองดูอย่างจริงจัง

กว่าจะล่อซือหม่าชิงอวิ๋นผู้นี้มาได้นั้นไม่ง่ายเลย ดังนั้นจะปล่อยเขาไปง่าย ๆ เช่นนี้ไม่ได้ หากว่าปล่อยให้แม่ทัพซือหม่าผู้นั้นหนีไป เช่นนั้นการสู้รบครั้งนี้ก็คงสูญเปล่า

ฉะนั้นต้องวางแผนให้รัดกุม เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดได้

ตอนนี้พวกหยางเฟิงที่อยู่ภายในเมืองเฟิงหั่วน่าจะถอยทัพออกมาแล้ว ฉะนั้นในเมืองเฟิงหั่วนอกจากคนที่เขาเหลือไว้เป็นแผนสำรองแล้วก็ไม่น่ามีใครอยู่อีก ส่วนตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จี้จงชิงนั่นเกรงว่าคงหนีไปตั้งแต่เห็นว่าซือหม่าชิงอวิ๋นยกทัพมาโจมตีแล้ว

ไม่ได้บอกว่าตาเฒ่าผู้นี้รักตัวกลัวตาย แต่เพราะเขาเข้าใจเรื่องการวิเคราะห์สถานการณ์เป็นที่สุด รู้ว่าการมีชีวิตอยู่นั้นสำคัญกว่าอะไรทั้งปวง ดังนั้นเขาไม่มีทางเอากองทัพที่อ่อนแอไปประมือกับกำลังพลแสนนายของซือหม่าชิงอวิ๋นเป็นแน่

มันเป็นได้แค่เพียงความพยายามที่ไร้ประโยชน์ก็เท่านั้น

หลี่จุ่นหยิบแผนที่ขึ้นมาพิจารณา หม่าหยวนฮั่นเห็นว่าน่าเบื่อจึงกลับไปนอนต่อ

ทว่าเมื่อถึงหลังเที่ยงคืน หน่วยสอดแนมที่หลี่จุ่นสั่งให้อยู่นอกเมืองเฟิงหั่วก็กลับมาพร้อมข่าว

ซือหม่าชิงอวิ๋นจู่โจมเมืองมาทั้งวัน ใกล้จะบุกเข้าไปในเมืองเฟิงหั่วได้สำเร็จอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็ถูกระเบิดจนต้องถอยทัพกลับออกมา จึงยอมยกเลิกการตีเมืองไปก่อน

หลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ถึงกับขมวดคิ้ว

คนที่จะต่อต้านทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นในเมืองเฟิงหั่วได้เช่นนี้ มีเพียงแค่หน่วยมือระเบิดของหยางเฟิงเท่านั้น

แต่นี่ไม่เป็นการทำอะไรไม่คิดอย่างนั้นหรือ ?

กำลังพลเพียงหนึ่งพันนายจะเอาอะไรไปต่อต้านการตีเมืองซ้ำ ๆ ของทัพใหญ่ซือหม่าชิงอวิ๋นได้บ้างเล่า ?

เกรงว่าคนของหยางเฟิงคงตายไปจนเกือบหมดแล้วกระมัง

เพียงคิด หลี่จุ่นก็นึกโมโหขึ้นมา

ตามแผนการของเขาแล้ว ทัพใหญ่ของจงจื่อหนิงน่าจะถึงเมืองเฟิงหั่วแล้วในตอนนี้

เริ่มปรนนิบัติหลี่จุ่นด้วยการช่วยอาบน้ำ

หลี่จุ่นถึงกับแอบลอบถอนใจ

คิดไม่ถึงว่าการอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่วัน เขาก็เริ่มติดใจการปรนนิบัติของผู้นำสี่เข้าเสียแล้ว

นอกจากผู้นำสี่จะนอนเป็นเพื่อนเขาแล้ว แม้แต่ภารกิจอุ่นเครื่องก่อนนอน หญิงสาวก็ทำจนครบ ปรนนิบัติเสียนจนเขาสบายตัวสบายใจไปหมด

ตอนนี้ให้เขาห่างจากผู้นำสี่ หลี่จุ่นกลับคิดว่าไม่คุ้นเคยเข้าเสียแล้ว

เขาพึงพอใจกับการปรนนิบัติของหญิงสาวมาก

เมื่ออาบน้ำเสร็จ ใบหน้าของผู้นำสี่ก็แดงไปจนทั่ว นางถือถังน้ำออกมานอกห้อง เพียงไม่นานก็ยกเอาอาหารเช้าเข้ามา คุกเข่าทั้งสองลงต่อหน้าหลี่จุ่นอย่างนอบน้อมอ่อนโยน ป้อนชายหนุ่มด้วยกิริยาท่าทางที่อ่อนหวานสง่างาม

ก้นที่เรียวงามโดดเด้งอวบอิ่มนั้น เอวที่คอดราวกับงู ชวนให้หัวใจเต้นระส่ำได้ง่าย

จากเดิมทีที่รู้สึกแปลกแยก กระอักกระอ่วน ต่อต้าน จนมาถึงตอนนี้ที่หลี่จุ่นเคลิบเคลิ้ม

ชีวิตเป็นดั่งความฝันจริง ๆ

เฮ้อ... นี่ตัวเขาลุ่มหลงเข้าเสียแล้วสิ...

มิน่าเล่า ไม่ว่าจะเป็นสังคมในยุคหลังหรือว่าตอนนี้ คนมีเงินล้วนแต่ชอบให้คนปรนนิบัติตนเอง ก็เพราะว่ามันสบายเช่นนี้นี่เอง