องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 696

ข่าวที่จงจื่อหนิงเรียกร้องให้มีการจัดตั้งทัพได้ลือไปถึงหูกองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋น ซือหม่าชิงอวิ๋นเพียงได้ยินก็โกรธจนหน้าแดงก่ำ พุ่งตัวออกไปอย่างปุบปับ

ทันทีที่ซือหม่าชิงอวิ๋นออกไป เขาก็สังเกตเห็นแม่ทัพรูปงามนายหนึ่งจากประตูนอกเมืองมาแต่ไกล คนสง่าม้าสูงใหญ่ตระหง่านอยู่ทางนั้น

เรียกได้ว่าดูโออ่าน่าเกรงขาม จิตวิญญาณดูทรงพลังดั่งพายุลูกใหญ่ !

ที่น่าตกใจยิ่งไปกว่านั้น

ซือหม่าชิงอวิ๋นผ่านศึกมาก็หลายครั้งครา ใยจึงไม่เคยสังเกตว่ามีที่แม่ทัพที่มีท่วงทีงดงามเช่นนี้ในกองทัพเลย

แม่ทัพผู้นี้ที่นำกองทัพศัตรูเข้ามาท้ารบช่างสุดยอด!

ดูๆ ไปแล้วช่างเหมือนหงส์ในกรงกาเสียจริง!

“ผู้นี้คือใคร”

ซือหม่าชิงอวิ๋นถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

ในคราเดียวกันในใจกลับท่วมท้นไปด้วยเจตนาสังหาร เขาไม่คาดการณ์มาก่อนว่ากลุ่มศัตรูจะปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน

แม้ว่ามองดูแล้วจะมีเพียงห้าหกร้อยคนที่มา แต่เขาก็ใจเด็ดมากที่กล้ามาท้ารบต่อหน้ากองทัพเจ็ดแปดหมื่นคน ซึ่งแปลว่าซือหม่าชิงอวิ๋นไม่ได้ถูกเขาให้ความสำคัญเลย หมาแมวที่ไหนถึงได้กล้ามากระตุกหนวดเสือโดยประมาทเช่นนี้

ช่างไม่สมเหตุสมผลยิ่งนัก!

“แม่ทัพใหญ่ อีกฝ่ายเรียกตัวเองว่าจงจื่อหลงจากชายแดนตอนเหนือขอรับ!” นักแปลในกองทัพก้าวออกมาข้างหน้าทันที

“จงจื่อหลง? เหตุใดจึงไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน”

ซือหม่าชิงอวิ๋นขมวดคิ้วเล็กน้อยอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

หรือไม่ก็ หากเขาเป็นนายพลที่มีชื่อเสียงเรียงนาม ก็คงจะเคยได้ยลยินชื่อผ่านหูมาบ้างแล้ว

เฉกเช่นท่านหวังเซิ่งแห่งราชวงศ์อู๋และพันเซิ่งผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ทั้งสองนั้นมีชื่อเสียงเรียงนามเคียงคู่กันมา

ครั้นนึกถึงพันเซิ่ง ซือหม่าชิงอวิ๋นก็ถอนหายใจ ในใจปะทุความโกรธาขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่คาดคิดเลยว่าโจรจี้จะถึงกับหักข้อมือของพันเซิ่งเพื่อจะไม่ให้เขาหยิบจับอาวุธได้อีก ความเอ็นดูเกื้อกูลที่ผู้บังคับบัญชามีให้นับว่าไม่มีค่าอีกต่อไป

ซือหม่าชิงอวิ๋นนั้นต้องแสร้งทำเป็นเมินและปล่อยวาง เพราะเขาถูกส่งตัวกลับไปแคว้นเยียนเรียบร้อยแล้ว

มิเช่นนั้นพลทหารนายน้อยจะกล้ามาท้ารบต่อหน้าหรือ เขาต้องทำการเรียกพันเซิ่งให้ก้าวออกมาข้างหน้าเพื่อสังหารเขาลงมาจากม้า ดูซิว่าอีกฝ่ายจะยังกล้ากำเริบเสิบสานอีกหรือเปล่า

“ทุกคนมาทางนี้ ผู้ใดก็ตามที่สังหารชายผู้นี้ลงจากหลังม้าได้！และนำชัยชนะคืนสู่เมือง ข้าจะให้รางวัลเป็นทองพันแท่ง！”

ซือหม่าชิงอวิ๋นชำเลืองมองมองจงจื่อหนิงด้วยสายตาเรียบเฉยและพูดอย่างเย็นชา

ทันทีที่เขาเอ่ยปากออกมา กองทหารเยี่ยนก็ค่อยๆ พร้อมใจกันก่อการเคลื่อนไหว

ผู้คนต่างฟังไม่เข้าใจว่าเขาเปล่งวาจาว่าอะไร ดาบที่พุ่งปรี่เข้ามาจึงฟาดเขาซะเต็มเปา !

เขาได้รับคำทักทายโดยปราศจากการกล่าวแม้แต่คำเดียว

จงจื่อหนิงขมวดคิ้ว หัวเสียขึ้นมาทันใด รีบหยิบหอกออกมาควง!

ทั้งสองร่วมบรรเลงเพลงรบกันทันที การต่อสู้ดุเดือดเลือดพล่านมาก และผู้คนต่างก็ดูตื่นตาตื่นใจกับมัน

แต่น่าเสียดาย ฉากที่น่าตื่นตาตื่นใจนี้อยู่ได้เพียงไม่นานนัก ผ่านไปได้ประมาณสิบรอบ จงจื่อหนิงก็ยิงเข้าที่ศีรษะของคู่ต่อสู้

แม่ทัพแห่งกองทัพเยี่ยนร้องตะโกน เนื้อสมองกระจุยออกมา เขาถูกจงจื่อหนิงยิงทิ้งเข้าเสียแล้ว!

จงจื่อหนิงได้ทำการสังหารข้าศึก ทหารม้าจำนวนห้าหกร้อยนายที่อยู่ข้างหลังต่างส่งเสียงดังกึกก้อง!

จงจื่อหนิงหัวเราะเสียงดัง ตะโกนไปยังฝั่งกองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋น

“ตาแก่ซือหม่า เจ้าไม่เหลือใครในกองทัพแล้วเหรอ ถึงกับส่งคนที่ข้าไม่รู้จักมายั่วยุแม่ทัพคนนี้ ไม่เจียมตัวซะจริงว่าจะอยู่หรือจะสิ้นชีวี”

ซือหม่าชิงอวิ๋นมองดูแม่ทัพของตนเองร่วงลงจากม้า สีหน้าก็ดูทุกข์ตรมลงทันที ยิ่งได้ยินนักแปลที่อยู่ข้างๆ แปลอย่างชัดถ้อยชัดคำให้เขาฟัง สีหน้าของเขาก็ยิ่งเขียวปั๊ดขึ้นมาทันที!

นี่มันกลั่นแกล้งกันชัดๆ ทำเกินไปแล้ว!