องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 699

ผู้นำสามเดินออกไปทั้งแบบนั้น

แม้ว่าอันที่จริงแล้วนางจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงไม่ต้องการให้ผู้นำสี่มาปรนนิบัติตน ทว่าหากนางมิได้ปฎิบัติอันใดผิดไปก็ดีแล้ว

ทว่าน้องสี่ของเราพักหลังมานี้นับวันยิ่งงดงามและน้ำมีนวลขึ้นเรื่อยๆ

จากมุมมองของนาง เรื่องที่น้องสี่ปรนนิบัติท่านจอมทัพ นางมิได้ต่อต้านอันใด หนำซ้ำยังดูเหมือนจะพอใจมากเสียด้วย

ตอนนี้ท่านจอมทัพได้ถอดถอนนางออกจากหน้าที่แล้ว ไม่รู้เลยว่าจิตใจนางจะเป็นเช่นไร

ผู้นำสามถอนหายใจเฮือกใหญ่

พัฒนาการของน้องสี่ นางก็เห็นมาตลอด

แม้ว่าบรรดาพี่ๆ น้องๆ ทั้งห้าจะมีบางคราที่ปากหวานก้นเปรี้ยว บางครั้งน้องสี่ถึงกับไม่พอใจตนอย่างมาก แต่เมื่อได้เห็นน้องสี่ถอดแผลเป็นปลอมบนหน้านางออกอย่างห้าวหาญ เปิดเผยให้เห็นใบหน้างดงามหยาดย้อย ทำให้ผู้นำสามรู้สึกปลาบปลื้มใจอยู่ไม่น้อย

นางรู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาที่น้องสี่มีความสุขที่สุดในระยะเวลาหลายปี ทว่าช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นถูกพังทลายลงเสียแล้ว จะทำเยี่ยงไรดี?

ผู้นำสามเดินจากไป หม่าหยวนฮั่นมองไปยังหลี่จุ่นด้วยความประหลาดใจ จ้องหน้าเขาพร้อมกล่าวว่า

“วันนี้ท่านมีบางอย่างผิดแปลกไป แปลกไปจริงๆ ”

หลี่จุ่นลูบใบหน้าของตนไปมา พร้อมกล่าวขณะที่ลูบหน้าอยู่อย่างนั้น

“มีกระไรรึพี่หม่า มีตรงไหนที่แปลก?”

หม่าหยวนฮั่นหรี่แล้วพูดว่า

“ผิดแปลกอย่างแรง!”

หลี่จุ่นลูบคลำจมูก ตาจับจ้องไปยังหม่าหยวนฮั่นพร้อมเสแสร้งทำท่าทางไร้เดียงสา

แน่นอนว่าสิ่งที่หม่าหยวนฮั่นกล่าวถึงเขาเองรู้ดีอยู่แล้ว

ทว่าเขาบอกเหตุผลที่แท้จริงออกไปได้งั้นหรือ?

จะให้พูดออกไปว่าเป็นเพราะเขาทนการยั่วยวนของเธอไม่ได้ อดรนทนไม่ไหวอยากหลับนอนด้วย จึงถอดถอนนางทิ้งจากหน้าที่ ไม่ต้องการให้นางมาปรนนิบัติอีกต่อไป...

เกรงว่าหากพูดเช่นนั้นออกไปแล้ว หม่าหยวนฮั่นจะรู้สึกว่าเขาแปลกกว่าเดิมน่ะสิ

ถึงตนจะถูกสงสัย แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ

พวกเขานำข่าวมาแจ้งว่าจงจื่อหนิงได้นำกองกำลังห้าร้อยคนไปท้ารบต่อหน้ากองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋น เพียงแค่ช่วงบ่ายก็สามารถจัดการแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามได้ถึงห้านายในคราเดียว ซือหม่าชวิงอวิ๋นเกรี้ยวมากจนออกคำสั่งในให้กองทหารหนึ่งหมื่นนายรุกคืบเข้ามายังเมืองเฟิงหั่ว จงจื่อหนิงได้อพยพผู้คนออกจากเมืองเฟิงหั่วและกองทัพเยี่ยนนับหมื่นกลับมาโดยรอดปลอดภัย

เมื่อได้รับข่าว หลี่จุ่นยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง เขากล่าวขึ้นมาทันที

“ไม่เลวเลย สมแล้วที่เป็นจงจื่อหลง ไม่เคยทำให้ข้าต้องหนักใจ”

เดิมทีเขาสั่งให้จงจื่อหนิงยั่วยุซือหม่าชิงอวิ๋นให้เขานำกองกำลังทหารเข้าโจมตีเมือง เจ้าเด็กนี่ทำได้ไม่เลวเลย!

โดยปกติแล้ว หากกองทัพเยี่ยนนับหมื่นกลับมาอย่างรอดปลอดภัย ซือหม่าชิงอวิ๋นจะต้องมาพิสูจน์อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเมืองเฟิงหั่วไม่มีพลเมืองเหลืออยู่จริงและไร้ซึ่งปัญหาอันใดแล้ว จากนั้นก็จะเข้ายึดครองเมืองเฟิงหั่วอย่างแน่นอน

แม้ว่าเขาจะสงสัยว่าเป็นแผนกบฏ แต่กองทัพใหญ่นับหมื่นขนาดนี้ ต้องทำให้มีความเชื่อมั่นและกล้าหาญเต็มร้อยอย่างแน่นอน ขอเพียงแค่มีความระมัดระวังรอบคอบก็หมดห่วง!

สุดท้ายแล้ว

เขาเพียงปรารถนาจะยึดครองเมืองเฟิงหั่วให้สำเร็จ นั่นหมายถึงการโค่นเมืองเฟิงหั่วลงให้สิ้นซาก หลังจากนั้นชื่อของซือหม่าชิงอวิ๋นก็จะกึกก้องไปทั่วแคว้นแดนดิน เขาจะอดใจต้านทานต่อการการยั่วยุเช่นนี้ได้เยี่ยงไรไหว

ดังนั้นมันถึงวาระของซือหม่าชิงอวิ๋นแล้ว

พระผู้เป็นเจ้าก็ฉุดชะตาของเขาไว้ไม่ได้ หลี่จุ่นกล่าว