องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 700

ผู้นำสามออกจากตำหนักของหลี่จุ่นมาแล้วก็ตรงไปยังเรือนของผู้นำสี่ทันที

เคาะประตูอยู่สักพัก หลังจากนั้นผู้นำสี่ก็เปิดประตูและชะโงกศีรษะออกมา

ผู้นำสามอาศัยจังหวะผลักประตูและเข้าไป

หลังจากนั้นก็เห็นว่าผู้นำสี่สวมชุดสตรีสีฟ้าอ่อน ชุดนั้นเน้นทรวดทรงองค์เอว เผยให้เห็นถึงรูปร่างที่เพรียวบางสง่างามของนาง ชวนให้หยุดมองยิ่งนัก

ผู้นำสี่เมื่อเห็นว่าเป็นผู้นำสาม สีหน้าก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เมื่อเห็นชุดที่ตนนั้นสวมใส่อยู่ก็เหนียมอายขึ้นมาชั่วครู่ หากถูกพี่สามเห็นเข้าว่าตนสวมใส่ชุดเช่นนี้อยู่ เกรงว่าจะต้องโดนล้อแน่

เธอกำลังลองเสื้อผ้าเพื่อตั้งใจไปปรนนิบัติหลี่จุ่น

หากนางแต่งตัวงดงาม หลี่จุ่นก็จะชายตามองนางยิ่งขึ้น จะต้องมองด้วยความสุขีปรดาเป็นแน่

หากเป็นเช่นนั้นตัวนางก็จะปรนนิบัติเขาอย่างมีความสุขยิ่งขึ้นไปด้วย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าขณะที่กำลังลองเสื้อผ้า พี่สามจะปรี่เข้ามา

“พี่ พี่สาม มาได้อย่างไร”

ใบหน้าของผู้นำสี่แดงดั่งลูกตำลึงสุก รีบคว้าเสื้อผ้าบนตัวนางทันที ปรากฎท่าทีเขินอ่านเล็กน้อย

ผู้นำสามชำเลืองมองชุดสีฟ้าอ่อนที่นางสวมใส่อยู่ ปรากฏว่านางยิ้มอย่างมีความสุขและพูดหยอกล้อว่า

“โอ้ น้องสี่ของพวกเราช่างงามสง่า สวยวันสวยคืน ดูรูปร่างหน้าตานี้สิ องค์ชายใดจะไม่ตกหลุมรักเธอกันเล่า”

ใบหน้าของผู้นำสี่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย นางจ้องมองทันทีพร้อมกล่าวว่า

พี่สาม ไม่ต้องมาล้อข้าเล่นเลยนะ!”

“ฮิฮิฮิ ข้าก็ไม่ได้พูดอันใดผิดไปนี่ ที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริงนะน้องสี่!”

ผู้นำสามหัวเราะคิกคัก

ในใจกลับแอบถอนหายใจ จอมทัพนั่นใช้ไม่ได้เลยจริงๆ น้องสี่ของพวกเราออกจะโสภาแช่มช้อยเช่นนี้ แม้จะไม่สู้หญิงสาวในรูปวาดของเขา แต่น้องสี่ของพวกเราก็นับว่าเป็นสาวงามที่สุดแห่งทางฝั่งเหนือเลยไม่ใช่หรือ

แต่จอมทัพคนนี้กลับปฏิเสธไม่รับการปรนนิบัติจากนาง ใช้เกณฑ์อะไรตัดสินกันล่ะนี่?

“พี่สาม หากจงใจมาล้อเลียนข้าล่ะก็เชิญกลับออกไปซะ!”

ผู้นำสี่สีหน้าพูดด้วยสีหน้านิ่งทันที

ผู้นำสามถอนหายใจ เข้าไปนั่งในเรือน ทำหน้าจริงจังพร้อมกล่าวว่า

“น้องสี่ ข้าถามอะไรเจ้าอย่างหนึ่งสิ เจ้าชอบพอท่านจอมทัพหรือไม่”

“พี่สาม เจ้า เจ้า เจ้าพูดจาซี้ซั้วกระไร! ใคร ใครชอบเขา! ข้าไม่ได้ชอบเขา! เจ้าต่างหากที่ชอบเขา!”

ผู้นำสี่ร้องตะโกนขึ้นมาอย่างรวดเร็วในทันที อีกทั้งปากยังปัดปฎิเสธถึงสามครั้งด้วยกัน

ขณะเดียวกันหน้าของนางก็แดงไปทั้งแถบ แดงแผ่ไปถึงลำคอ แม้แต่ใบหูก็ยังแดง

ราวกับโดนแช่ในน้ำพริกไม่มีผิด

คนเหล่านั้นรายงานกลับไปยังซือหม่าชิงอวิ๋นทันที!

ในกระโจมจอมทัพขณะนี้ แม่ทัพทั้งหลายในกองทัพเยี่ยนที่ได้ยินรายงานดังกล่าว ก็ตกตะลึงกันทันที

“นี่ ว่างเปล่าจริงน่ะหรือ!”

“เหลือเชื่อ!”

“กองทัพพิทักษ์อุดรไม่ต้องการเมืองเฟิงหั่วอีกแล้วจริงหรือ ? !”

“ต้องมีกบฏแน่ !”

“...”

คราที่ไล่ล่าฆ่าห้าร้อยคนในวันนั้น กองทหารนับหมื่นบุกเข้ามากลับไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นและถอยทัพกลับไปอย่างสวัสดิภาพ

ซือหม่าชิงอวิ๋นเกิดความสงสัยว่าในเมืองเฟิงหั่วไร้ซึ่งผู้คนจริงหรือไม่ ทว่าไม่มีสิ่งใดเป็นอันตรายแล้ว จึงส่งคนสองสามคนเข้าไปสอดส่อง

ท้ายที่สุด!

ทั้งเมืองก็ว่างเปล่าจริงๆ !

ซือหม่าชิงอวิ๋นหรี่ตาลงพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

“ในที่สุดก็เป็นไปตามที่ข้าคาดการณ์ไว้!”