องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 709

ยอมจำนนอย่างนั้นหรือ?

เมื่อได้ยินคำนี้ซือหม่าชิงอวิ๋นก็รู้สึกถึงความอัปยศอดสูลึก ๆ อย่างหนึ่ง

เขาซือหม่าชิงอวิ๋นผู้สง่างาม ผู้บัญชาการทัพใหญ่แห่งทัพแคว้นเยียน ทั้งชีวิตทำศึกมาไม่รู้กี่สนามรบ?

มีทั้งที่เคยล้มเหลว และมีทั้งที่สำเร็จ ทว่าไม่เคยได้ยินคำว่ายอมจำนนคำนี้เลย แต่ว่าวันนี้เขาได้ยินแล้ว

ส่วนศึกกับราชวงศ์อู่สนามนี้ ตอนพวกเขามามีความเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม อำนาจทรงพลังเปี่ยมล้น!

รู้สึกว่าจะได้ราชวงศ์อู่มาครองแน่ ๆ!

ที่แข่งขันกันก็คือผู้ใดตีพื้นที่ที่แต่ละคนรับผิดชอบอยู่แตกได้ ก็จะไล่ตีไปจนถึงเมืองหลวง!

ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นการร่วมมือโจมตีราชวงศ์อู่ของสี่แคว้น!

อีกอย่าง พวกเขาคิดว่าสุดท้ายแม้จะตีไม่สำเร็จก็ยังพอจะถอยทัพออกไปได้สำเร็จ แต่ไม่นึกเลยว่าทหารของทัพแคว้นเยียนที่นำโดยเขาซือหม่าชิงอวิ๋น...จะต้องมาล้มอยู่ที่ชายแดนเหนือแห่งนี้ มิหนำซ้ำยังล้มด้วยน้ำมือของจี้จงชิง!

นี่ไม่สามารถรับได้เลยจริง ๆ!

ตอนนี้ทัพศัตรูยื่นเงื่อนไขให้เขายอมจำนน...นี่ช่างเป็นคำที่ทำให้รู้สึกอัปยศอดสูมากเพียงใด!

“ท่านแม่ทัพใหญ่ พวกเรายอมจำนนเถิดขอรับ...เกินต้านลิขิตสวรรค์แล้ว!” ล่ามผู้นั้นรีบเอยร้องขึ้นมา

ซือหม่าชิงอวิ๋นมองเขาทีหนึ่ง อยากจะตัดหัวเขาให้ขาดภายในดาบเดียวไปเสียตอนนี้เลย

ทว่ากลับทำไม่ได้!

พวกเขาต้องการคนที่เข้าใจภาษาราชวงศ์อู่เพื่อจัดการเจรจากับอีกฝ่ายอยู่เบื้องหลัง

“ช่างเถิด ๆ...”

ซือหม่าชิงอวิ๋นมองเหล่าทหารที่กลัวตาลีตาเหลือกกันไปหมดแล้วที่อยู่เบื้องหลัง เขาพลันถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็โยนดาบเล่มใหญ่ที่อยู่ในมือทิ้งไป แล้วพูดกับล่ามว่า

“บอกพวกเขา...เราเลือกที่จะ...ยอมจำนน!”

ยอมจำนนสามพยางค์นี้ ยากที่จะออกมาจากปากเขา!

“ยอมจำนนแล้ว! พวกเรายอมจำนนแล้ว พวกเรายอมจำนน!”

เมื่อล่ามได้ยินดังนั้น ก็รีบชูธงขาวขึ้นโบกสะบัดอย่างตื่นเต้น!

ไม่นึกเลยว่าเขาจะเตรียมธงขาวนี้เอาไว้แล้ว

ซือหม่าชิงอวิ๋นชายอกสามศอกผู้สง่า ในวินาทีนี้ น้ำตาของชายชราหลั่งไหลอาบหน้า ตะโกนพูดไปทางเหล่าแม่ทัพและทหารแห่งทัพแคว้นเยียนด้วยความโศกเศร้าว่า

“เหล่าสหาย วางอาวุธลง...พวกเราคงร่างกายที่มีประโยชน์เอาไว้ เพื่อใช้ในอนาคต!”

“ท่านแม่ทัพใหญ่!”

“ท่านแม่ทัพใหญ่…”

“ยอมจำนนไปทั้งแบบนี้...น่าแค้นชะมัด!”

“น่ารังเกียจชะมัด!”

“พวกเรา พ่ายแพ้ไปทั้งอย่างนี้...น่าแค้นชะมัด!”

“น่าแค้นจริง ๆ!”

“...”

“ท่านแม่ทัพใหญ่จง ลำบากแล้วนะขอรับ!”

“แม่ทัพหวังเองก็ลำบากแล้วนะ!”

สองแม่ทัพใหญ่แห่งชายแดนเหนือพบปะกัน ทั้งสองถอนหายใจพร้อมกันเฮือกหนึ่ง

ในที่สุดซือหม่าเฒ่าก็ถูกเผด็จศึกแล้ว!

เรื่องศึกแห่งชายแดนเหนือ...ก็นับว่าจบลงแล้ว!

จงจื่อหนิงมองซือหม่าชิงอวิ๋นอย่างเย็นชาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“แม่ทัพหวัง เหตุใดเมื่อครู่ท่านต้องขวางข้าด้วย? หากข้าใช้ทวนแทงซือหม่าเฒ่าไปในทีเดียว แล้วค่อยบอกท่านจอมทัพว่าเขาตายในสนามรบ...ก็มิมีผู้ใดรู้หรอก!”

หวังเซิ่ง “...”

หวังเซิ่งพูดในใจว่าจงจื่อหนิงผู้นี้ช่างกล้าดียิ่งนัก ไม่นึกเลยว่าคิดจะโกหกท่านจอมทัพ...

หวังเซิ่งครุ่นคิด แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไม่อย่างนั้น ตอนนี้ท่านลงมือเป็นอย่างไร?”

จงจื่อหนิงเอ่ยขึ้นทั้งยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “ไม่ได้ ตอนนี้ทั้งสองมือของข้าไร้เรี่ยวแรง”

จากนั้น เมื่อเห็นซือหม่าชิงอวิ๋นถูกคนเตะไปเตะมาโดนคนด่าทออยู่บนพื้นที่โล่ง เขาก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“ข้าแค้นยิ่งนัก เมื่อนึกถึงเหล่าทหารของติ้งหย่วนจวินของเราและกองทัพพิทักษ์อุดร ต้องตายในสนามรบเป็นจำนวนมาก...ไม่นึกเลยว่าเขาจะยอมจำนนไปทั้งอย่างนี้เลย?”

หวังเซิ่งเองก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านแม่ทัพใหญ่จง เรื่องนี้ให้ท่านจอมทัพเป็นคนตัดสินเถิด ท่านจอมทัพบอกให้ฆ่าก็ค่อยฆ่า ก่อนหน้านั้น ก็ยังแตะต้องเขาไม่ได้!”