องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 708

ซือหม่าชิงอวิ๋นงงเป็นไก่ตาแตก!

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!

เหตุใดจู่ ๆ หัวแรงหลักของกองทัพพิทักษ์อุดรถึงได้มาปรากฏตัวอยู่เบื้องหลังล่ะ?

เดิมทีก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนี่!

ไม่นานเขาก็เข้าใจว่าตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้น รู้แล้วว่าหัวแรงหลักของกองทัพพิทักษ์อุดรนี้จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังได้อย่างไร

ลงมาจากทางเหนือที่ฮูเถี่ยถูนั่นอยู่อย่างไรเล่า!

แม้ซือหม่าชิงอวิ๋นจะเทียบกับบุคคลผู้ซึ่งคิดลึกซึ้งและละเอียดรอบคอบอย่างจี้จงชิงไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรแล้วก็ยังเป็นผู้บัญชาการแห่งสมรภูมิรบทะเลทรายรุ่นหนึ่ง ก็ยังพอสามารถมองปัญหาข้อง่าย ๆ บางส่วนออก

ทันใดนั้นเพียงชั่วครู่ก็เข้าใจได้ในทันที...เดิมทีแล้วเขาติดกับดักของอีกฝ่ายแล้ว หลงแผนชั่วร้ายของอีกฝ่าย!

เดิมทีโจรจี้ผู้นี้ล่อเขาลงมาสังหารจากเทือกเขาชิงเฟิง!

ไม่อย่างนั้น การให้หัวแรงหลักของกองทัพพิทักษ์อุดรวิ่งกลับไปกลับมาเช่นนี้ มันบ้าชัด ๆ ไม่ใช่หรือ?

นี่เป็นการขุดหลุมให้ตัวเองชัด ๆ!

จากนั้น เขาก็หนีเข้ามาอย่างเงอะ ๆ งะ ๆ!

น่าแค้นยิ่งนัก!

ตอนนี้เขาเพิ่งจะเข้าเรื่องราวที่ผ่านมาช่างน่าแค้นจริง ๆ!

“โจรจี้ เจ้าออกมาสิ! ข้าจะต่อสู้ชี้ชะตากับเจ้า!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นยิ่งคิดก็ยิ่งเดือดดาล และยิ่งอยากฆ่าจี้จงชิง!

ถูกคนปั่นจนหัวหมุน เรื่องแบบนี้ใครจะทนรับไหวบ้างล่ะ?

ยิ่งไปกว่านั้นยังส่งศพทั้งทัพใหญ่ของเขาอีก!

ได้ยินว่าหัวแรงหลักของกองทัพพิทักษ์อุดรปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูเมืองทางเหนือ ซือหม่าชิงอวิ๋นรู้ได้ในทันทีว่าตอนนี้หมดหวังอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ตอนนี้กำลังพลคนของเขาเหลืออยู่ไม่ถึงเจ็ดหมื่นนายแล้ว จะทำศึกกับหัวแรงหลักของอีกฝ่ายได้อย่างไรกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น ตรงหน้านี้ยังมีทัพใหญ่นับหมื่นนายกำลังรบราฆ่าฟันกับตนอยู่อีกด้วย

“เยี่ยม เยี่ยมจริง ๆ ฮ่า ๆ ๆ ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ! โจรจี้ช่างวางแผนได้ดีจริง ๆ ข้าซือหม่าชิงอวิ๋นแพ้แล้ว!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นไม่สบอารมณ์ เขาหัวเราะร่าเสียงดังด้วยความบ้าคลั่งเล็กน้อย

เมื่อพาคนมาถึงหน้าประตูเมืองทางเหนือ ก็เห็นธงโบกสะบัดอยู่เบื้องหน้า พร้อมทั้งคบเพลิงที่ถี่ยิบอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ทัพใหญ่ทรงอานุภาพยืนรออยู่ตรงนั้นอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร

ที่สุด ๆ เลยก็คือ ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะตัดสะพานแขวนทิ้งไปทั้งหมดเลย

ในคูเมืองนั่นเต็มไปด้วยอาวุธมีคม หากกระโดดหนีลงไป นั่นคือเส้นทางการตายอีกเส้นหนึ่งโดยขนานแท้เชียว

“จี้จงชิง ออกมา ข้าจะสนทนากับเจ้า! หรือว่า ไม่กล้าสนทนากับข้าอย่างนั้นหรือ?”

ซือหม่าชิงอวิ๋นเกร็งคอพูดอยู่สองสามที เมื่อไร้ซึ่งคนขานรับ ก็เดือดดาลจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้!

เขาถอยไปพลางตะโกนเรียกครั้งแล้วครั้งเล่า

“ให้จอมทัพของพวกเจ้าผู้นั้นออกมาก็สิ้นเรื่องแล้ว!”

เมื่อเห็นเพลิงลุกไหม้ลามใหญ่โตในเมืองเฟิงหั่วใกล้จะเผาสิ่งปลูกสร้างล้มระเนระนาดแล้ว ขืนพวกเขายังอยู่แบบนี้ต่อไป เกรงว่าไม่ถูกจงจื่อหลงที่อยู่เบื้องหลังนั่นฟัน ก็ต้องถูกเผาตายอยู่ตรงนี้เป็นแน่

ในใจของซือหม่าเองก็ร้อนใจอย่างไร้ที่เปรียบ

“ท่านแม่ทัพใหญ่ พวกเขาอาจจะฟังไม่เข้าใจว่าท่านกำลังตะโกนเรียกอะไรอยู่...” โชคดีที่ล่ามผู้นั้นวิ่งเข้ามา ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้น

ล่ามผู้นั้นรีบร้อนใช้ภาษาของราชวงศ์อู่ตะโกนออกไป

ในตอนนี้เองหวังเซิ่งกับทัพใหญ่ถึงได้ฟังเข้าใจเสียที

หวังเซิ่งรีบตะโกนเอ่ยเสียงดังด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ไม่ได้อยู่ที่นี่! ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าอีกหนึ่งครั้ง รีบวางอาวุธในมือของพวกเจ้าลงเสีย ยอมจำนนออกจากเมืองไป ไม่อย่างนั้นวันนี้ข้าจะเผาทัพแคว้นเยียนของพวกเจ้าให้ราบเป็นหน้ากองเสีย!”

เมื่อหวังเซิ่งเอ่ยปาก ล่ามที่อยู่ข้างกายซือหม่าชิงอวิ๋นก็กลัวจนตัวสั่น จากนั้นก็รีบพูดกับซือหม่าชิงอวิ๋นว่า

“ท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ พวกเขาบอกว่าจี้จงชิงโจรหมานั่นไม่ได้อยู่กับพวกเขา จอมทัพของพวกเขาเองก็ไม่อยู่ บอกให้พวกเรารีบโยนอาวุธทิ้งไป ไม่อย่างนั้นจะฆ่าพวกเราเสีย...ท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ เรายอมจำนนเถอะขอรับ!”