องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 707

ภายในเมืองเฟิงหั่ว

ซือหม่าชิงอวิ๋นเห็นว่าแสงไฟทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เมืองเฟิงหั่วกลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว ทั้งตัวเขาก็เดือดดาลจนหน้าคล้ำดำเขียวอย่างไร้ที่เปรียบ เต้นเร่า ๆ ด้วยความโกรธ

เอาแต่สบถคำด่าหยาบคายประเภทจะฆ่าโจรจี้ให้ได้อยู่ตลอด!

ไม่นึกเลยว่าในเมืองจะไม่มีกับดักใด และไม่มีกองทัพพิทักษ์อุดรคอยป้องกันอะไร ทว่าไม่นึกเลยว่าจู่ ๆ อีกฝ่ายจะเผาทั้งเมืองเลย!

เขาเพิ่งจะตีเมืองเฟิงหั่วมาได้นานเท่าไรเอง?

ทนดูมันถูกเพลิงไฟเผาไหม้วายวอดได้เสียที่ไหนกัน?

ในใจของซือหม่าชิงอวิ๋นไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก เขารีบเรียกคนมาดับเพลิง ทว่าเพลิงนี้ยิ่งเผาก็ยิ่งสูงเดิมทีดับไม่ทันอยู่แล้ว

และในช่วงเวลาสำคัญนี้เอง

แม่ทัพผู้หนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างตะลีตะลาน ก่อนจะตะโกนเสียงดังว่า

“ท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ แย่แล้ว จงจื่อหลงนั่นนำกำลังพลนับหมื่นนายไล่โจมตีมาจากทางใต้แล้วขอรับ!”

“อะไรนะ?!”

สีหน้าของซือหม่าชิงอวิ๋นเปลี่ยน ในขณะเดียวกันบนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความเดือดดาล

จงจื่อหลงผู้นี้ฆ่าลูกน้องของเขาราวกับหั่นผักต่อหน้าต่อตาเขา แค้นนี้ยังไม่ทันได้ชำระเลย!

ไม่นึกเลยว่าตอนนี้จะมาอีกแล้ว มีอย่างที่ไหนกัน อดทนอดกลั้นไม่ไหวแล้วจริง ๆ!

ทว่าซือหม่าชิงอวิ๋นเองก็ไม่ใช่คนโง่เขลา จู่ ๆ อีกฝ่ายก็นำทัพใหญ่นับหมื่นนายโผล่พรวดออกมา ดูท่าท้ายที่สุดทางหนีทีไล่ที่โจรจี้เหลือเอาไว้จะปรากฏตัวออกมาแล้ว!

มองเมืองเฟิงหั่วที่ลุกไหม้โหมกระหน่ำ ก็รู้ในทันใดว่าตอนนี้ไร้ซึ่งความหวังแล้ว ได้เวลาถอยทัพแล้ว เขาสั่งให้คนรีบสู้ไปด้วยพลางถอยไปด้วย!

เพียงแต่ตีเข้ามาแล้ว ธงก็ปักเอาปักไว้บนกำแพงเมืองแล้ว จู่ ๆ ก็จะไปแบบนี้ มันก็ไม่น่าสบอารมณ์จริง ๆ!

แต่ทว่าขอเพียงหัวแรงหลักกองทัพพิทักษ์อุดรไม่ปรากฏตัว กองกำลังเพียงแค่ไม่กี่หมื่นคนไม่มีทางที่จะรั้งตัวเองได้!

“ฆ่ามัน!”

“ฆ่าพวกหมาเยียนกลุ่มนี้ซะ!”

“เหล่าสหาย ฆ่าพวกเขาล้างแค้นให้เหล่าสหายที่ตายไปเสีย!”

“...”

จงจื่อหนิงผู้นั้นนำทัพเข้ามา ด้วยความรวดเร็วเป็นอย่างมาก ทำศึกเองก็ทำอย่างกล้าหาญเป็นอย่างยิ่ง

ไม่นานก็ฆ่าจนเกิดเป็นทางที่นองไปด้วยเลือด เขามุ่งหน้ามาทางซือหม่าชิงอวิ๋น

เมื่อซือหม่าชิงอวิ๋นเห็นสถานการณ์ เขาก็เดือดเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา!

สั่งให้จู่โจมฆ่าไปพลางถอยไปทางประตูเมืองทางเหนือ!

โชคดีที่หลุมตรงประตูเมืองด้านนั้นถูกพวกเขากลบไปเรียบร้อยแล้ว ไม่อย่างนั้นต้องปีนไปจากบนกำแพง นั่นจะท่าไม่ดีเอามาก ๆ ตอนนี้ทำได้เพียงต้องถอยหลังเท่านั้น

ซื้อหม่าชิงอวิ๋นจ้องจงจื่อหนิงเขม็ง ในแววตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!

ขอแค่ถอยออกไปจากเมืองเฟิงหั่ว เขาซือหม่าชิงอวิ๋นก็จะรวบรวมกำลังพลใหม่ได้อีกครั้ง และหวนกลับมายืนหยัดอีก!

ทว่าในจังหวะนี้เอง!

จู่ ๆ ก็มีแม่ทัพมุ่งหน้าเข้ามาอย่างตาลีตาเหลือก บอกว่าด้านหลังมีทัพใหญ่ไล่บี้มา สีหน้าของซือหม่าชิงอวิ๋นพลันเปลี่ยนไปในทันใด ก่อนจะรีบเอ่ยถามขึ้นว่า

“ทัพใหญ่มาจากไหนกัน? ทัพใหญ่อะไรกัน?!”

“ท่านแม่ทัพใหญ่ เป็นกองทัพพิทักษ์อุดรขอรับ! หัวแรงหลักของกองทัพพิทักษ์อุดร!” แม่ทัพผู้นั้นเอ่ยเรียกอย่างตะลีตะลาน

“อะไรนะ?!”

สีหน้าของซือหม่าชิงอวิ๋นพลันปั้นยากจนถึงขีดสุด พร้อมทั้งดวงตาเบิกโพลง!

เหตุใดหัวแรงหลักของกองทัพพิทักษ์อุดรถึงได้มาจากด้านหลังเล่า?!

นี่เป็นไปไม่ได้!

หัวแรงหลักของกองทัพพิทักษ์อุดรอยู่ที่ด่านเฟิงเป่ยไม่ใช่หรือ?

ระหว่างทางเขาส่งคนไปจับตามองเอาไว้แล้ว ไม่เห็นร่องรอยการกลับมาของพวกเขาเลยนี่!

ทำไมจู่ ๆ ถึงได้รากฎขึ้นด้านหลังล่ะ?

นี่เป็นไปไม่ได้!

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน