องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 706

เข้าสู่ช่วงกลางดึกแล้ว

จงจื่อหนิงกำลังเช็ดทวน เตรียมตัวออกศึก

จี้จงชิงสั่งลงไปทั้งทัพใหญ่แล้ว บอกว่าคืนนี้จะเริ่มประจัญหน้ากับทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋น ขอให้ทัพใหญ่เตรียมตัวทำศึกให้ดี

จงจื่อหนิงกลั้นไม่ไหวอยู่ตั้งนานแล้ว เขาเช็ดทวนยาวในมือไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เกิดเพลิงไหม้แล้ว! เกิดเพลิงไหม้แล้ว!”

จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนดั่งลั่นมาจากด้านนอก จงจื่อหนิงอึ้งไปในทันใด

เกิดเพลิงไหม้อย่างนั้นหรือ?!

แย่แล้ว!

เขายกทวนขึ้นมาได้ก็พุ่งตัวออกไปเลย ทว่ากลับเห็นหน่วยสอดแนมจากเมืองเฟิงหั่วขี่ม้าไปพลางตะโกนและมุ่งหน้าไปยังกระโจมจอมทัพ!

“ท่านอัครมหาเสนาบดีขอรับ เมืองเฟิงหั่วเกิดเพลิงไหม้แล้วขอรับ!”

หน่วยสอดแนมพลิกตัวลงจากม้า ก่อนจะเดินหน้าขึ้นมาทำความเคารพและพูดขึ้น

จี้จงชิงได้ยินเสียงจึงออกมาตั้งนานแล้ว เมื่อได้ยินดังนั้น ก็พลันตกตะลึงไปในทันใด ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเสียงดังลั่นว่า

“แม่ทัพใหญ่จงอยู่ที่ใด?”

“ข้าอยู่นี่!”

จงจื่อหนิงรีบพุ่งตัวออกมาข้างหน้า กึ่งคุกเข่าน้อมรับคำสั่ง!

“รีบนำทัพขึ้นเหนือไปยังเมืองเฟิงหั่ว แล้วกวาดล้างทัพใหญ่ของแคว้นศัตรูซะ!” จี้จงชิงพูดสั่งอย่างเคร่งขรึม

เมื่อจงจื่อหนิงได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันปลื้มปีติขึ้นมา ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ขอรับ ข้าน้อมรับคำสั่ง!”

เพียงแต่เมืองเฟิงหั่วนี่ทำไมถึงได้เกิดเพลิงไหม้ได้ล่ะ?!

นี่มันเยี่ยมยอดไปเลย หากเมืองฟิงหั่วนี่ไฟลุกขึ้นมา ก็ไม่มีทางที่จะลุกลามได้

แต่ในช่วงเวลานี้จะมามัวแต่สนใจเรื่องพวกนี้ไม่ได้ จงจื่อหนิงรีบพลิกตัวขึ้นมาในทันใด ก่อนจะโยกย้ายกำลังทหาร นำทัพใหญ่ขึ้นเหนือไปด้วยความเร็วดุจดั่งเปลวเพลิง!

เมื่อจี้จงชิงที่อยู่หน้าประตูของกระโจมจอมทัพเห็นทัพใหญ่ออกไป ในขณะนี้เองถึงได้พูดด่าขึ้นอย่างเดือดดาล

“ไอ้เด็กสารเลว ไม่นึกเลยว่าจะเผาเมืองเฟิงหั่วเสียเลย! นี่น่ะหรือแสงไฟที่เป็นสัญญาณ! น่าแค้นยิ่งนัก น่าแค้นจริง ๆ! ข้ากลับไปเมืองหลวงเมื่อไรนะจะเขียนรายงานเรื่องเจ้าหนึ่งเล่มไปเลย!”

ใช่แล้ว!

หลุมใหญ่ที่หลี่จุ่นให้ซือหม่าชิงอวิ๋นขุด ก็คือการฉวยโอกาสเผาเมืองเฟิงหั่ว ในตอนที่ทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นเข้าไปบุกยึดเมืองเสียเลย!

ด้วยเหตุนี้ ซือหม่าชิงอวิ๋นจึงไม่ได้เจอกับดักอะไร และไม่ได้พบความผิดปกติอะไร จึงบุกเข้าไปด้วยความสบายใจ

สุดท้าย...

นี่ไม่ต้องพูดอะไรมากเลย

ในจังหวะนี้เอง!

ไม่นึกเลยว่าจะเผาเอาเสียดื้อ ๆ อย่างนี้!

เกรงว่าต่อให้ทำศึกชนะแล้ว หลี่เจิ้งกับเจิ้นเป่ยอ๋องก็ยังเดือดดาลแทบตายเป็นแน่!

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ใช่แล้ว นับตั้งแต่ที่ข้าคุมชายแดนเหนือ ข้าก็สั่งให้คนเริ่มขุดอุโมงค์ใต้ดิน ใช้ของที่เป็นเชื้อเพลิงทั้งหมดในเมืองเฟิงหั่วมาเชื่อมเข้าด้วยกัน ที่เหลือก็แค่รอวันนี้ เพียงแค่ใช้ไฟจุดนิดเดียว แค่นี้ทั้งเมืองเฟิงหั่วก็จะถูกเผาเป็นวงแหวนไฟ ถูกวงแหวนไฟยักษ์ล้อมรอบเอาไว้ วงแหวนไฟนี้ค่อย ๆ ไหม้ไปข้างใน ท่านว่าทัพศัตรูที่อยู่ข้างในจะหนีออกมาได้เท่าไรกันเชียว?”

เมื่อหม่าหยวนฮั่นได้ยินในใจก็สั่นเครือขึ้นมา เบื้องหลังชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ความกลัวที่มีต่อหลี่จุ่นเพิ่มขึ้นอีกชั้น!

เจ้าเด็กคนนี้น่ากลัวจริง ๆ!

อยู่เงียบ ๆ ไม่ส่งเสียงก็วางแผนการฆ่าที่น่ากลัวแบบนี้ออกมาแล้ว กระทั่งที่ยิ่งน่ากลัวก็คือ เขาคิดจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว!

หม่าหยวนฮั่นตกตะลึงไปเลย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างโง่เขลา

“ท่าน ท่านคาดการณ์ผลลัพธ์นี้ได้ตั้งแต่แรกแล้วหรือ? ท่านรู้อยู่แล้วว่าซือหม่าชิงอวิ๋นจะเลือกเฝ้ามองสถานการณ์เตรียมรับมือ และยืดเวลากองทัพพิทักษ์อุดรเช่นนี้หรือ?”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างสบาย ๆ

“ข้ามิใช่เทพเซียนเสียหน่อย คาดการณ์ถึงเรื่องพวกนี้ได้เสียที่ไหนกันเล่า? เพียงแต่ข้าน่ะ ไม่สบอารมณ์ที่คนอื่นมาใช้ข้า ฉะนั้นจึงทำได้เพียงพูดว่าของขวัญชิ้นใหญ่นี้เดิมทีไม่ควรเป็นของซือหม่าชิงอวิ๋น บังเอิญตรงที่ตอนที่ข้ามอบของขวัญก็พลอยมอบให้ซือหม่าชิงอวิ๋นไปด้วย เขาน่ะ พูดได้ว่าค่อนข้างซวย ตัวเองเข้ามาติดกับถึงที่เอง ฉะนั้นข้าว่า ถึงข้าจะให้เขาตาย แม้แต่เง็กเซียนฮ่องเต้ก็คงไม่เก็บเขาเอาไว้”

หลี่จุ่นพูดจบ มุมปากก็กระตุกรอยยิ้มออกมา!

ทว่ากลับทำให้หม่าหยวนฮั่นดูแล้วเห็นความเย็นยะเยือกเสียดกระดูกอยู่เล็กน้อย