องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 705

หลี่จุ่นกำลังนำทัพใหญ่หนึ่งหมื่นนายแห่งเขาเฟิงโหยว ยามกลางคืน เมื่อมาถึงยังเนินซงเหย่ก็มารวมกับทัพใหญ่หนึ่งหมื่นนายของหวังเซิ่ง

ครั้นหวังเซิ่งเห็นว่าหลี่จุ่นมาแล้ว ก็รีบเข้ามาถามว่า

“ท่านจอมทัพ เหล่าแม่ทัพเตรียมตัวพร้อมแล้ว จะโจมตีบุกเข้าไปในเมืองเฟิงหั่วเมื่อไรหรือ?”

หลี่จุ่นเอ่ย “แม่ทัพหวัง ข้าให้หน่วยสอดแนมคอยสอดส่องการเคลื่อนไหวในเมืองอยู่ตลอดเวลา ใช้แสงไฟเป็นสัญญาณ ออกคำสั่งโจมตีเมือง!”

“แสงไฟอย่างนั้นหรือ?”

หวังเซิ่งพลันอึ้งไป

แสงไฟอะไรกัน?

แสงไฟมาจากไหน?

เหตุใดจึงฟังไม่เข้าใจ?

เมื่อเห็นหวังเซิ่งฉงนงงงวย ทว่าหลี่จุ่นกลับยิ้ม และไม่ได้อธิบายให้เข้าใจ

เพียงแต่ให้หวังเซิ่งรอดูต่อไปก่อน

จากนั้นหลี่จุ่นก็ให้คนตั้งกระโจมจอมทัพของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเริ่มดูแผนที่การเดินทัพ

ทว่า

แผนที่ที่เขาดูนั้นกลับเป็นแผนที่การเดินทัพของทางด่านเฟิงเป่ย ไม่ใช่ของชายแดนเหนือ

หลี่จุ่นมั่นใจว่าคืนนี้จะต้องได้เมืองเฟิงหั่วมา และเผด็จศึกซือหม่าชิงอวิ๋นให้สิ้นซาก!

ต่อจากนั้นในวันข้างหน้าก็จะยกทัพไปที่ด่านเฟิงเป่ย และทำศึกกับโจวชิงอย่างเป็นทางการ!

ด้วยเหตุนี้จึงไม่จำเป็นต้องกังวลใจจนเกินไป!

ส่วนทางด่านเหิงกู่ แม้สถานการณ์จะกระชั้นชิดจวนตัว แต่นั่นเป็นอาณาเขตของเจิ้นเป่ยอ๋อง ขอแค่ตัวเขาจัดการเรื่องสงครามที่ชายแดนเหนือและด่านเฟิงเป่ย ถึงเวลานั้นต่อให้ทัพใหญ่ของแคว้นจ้าวข้ามแม่น้ำได้สำเร็จ แล้วจะมีประโยชน์อะไร?

ถึงเวลานั้นทัพใหญ่ทั้งหมดของราชวงศ์อู่ต่างก็ต้องไปสนับสนุนด่านเหิงกู่ เช่นนั้นแล้วทัพใหญ่ของแคว้นจ้าวเองก็ต้องพ่ายแพ้ไปอย่างไม่ต้องสงสัย!

เดิมทีก็ไม่ต้องเป็นกังวลใจอะไรอยู่แล้ว

ส่วนเหตุใดแคว้นจ้าวจึงยกกำลังทหารทั่วทั้งแคว้นมาจู่โจมราชวงศ์อู่ เหตุผลในเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ตัวเองจะห่วงได้?

และเขาเองก็คร้านจะห่วงแล้ว

หลี่จุ่นคิดทางหนีทีไล่ของตัวเองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว!

เขาคิดจะหยิบยืมสิ่งที่หายลับไปจากสายตาของทุกคนอย่างสิ้นเชิง เช่นนั้นเรื่องที่หลี่เจิ้งคิดจะควบคุมตัวเอง ไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้นเลย

“ท่านเตรียมแผนการอะไรเอาไว้ในเมืองเฟิงหั่วกันแน่?”

ท้ายที่สุดแล้วหม่าหยวนฮั่นที่ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามขึ้นมา

หลี่จุ่นมองเขาทีหนึ่ง ก่อนจะหรี่ตายิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“หลุมใหญ่หลุมหนึ่ง”

หม่าหยวนฮั่นพยักหน้าพลางเอ่ยขึ้นว่า

“นอกเสียจากเลือกที่จะข้ามภูเขาเทียนซาน เดินไปในพื้นที่ภูเขาหิมะ จากนั้นก็ต้องเสี่ยงเดินข้ามผ่านป่าดึกดำบรรพ์ทางตะวันตกของภูเขาเทียนซานที่มีสัตว์ป่าออกเดินเพ่นพ่านอีกครั้ง ไม่อย่างนั้นก็ทำได้เพียงเดินออกไปจากพื้นที่แอ่งน้ำผืนนั้นแล้ว หรือไม่ก็ทะลุช่องแคบอีกครั้งก็ได้”

แต่ทว่า

กำลังถูกทัพศัตรูไล่บี้อยู่ จะเอาเวลาไหนไปทะลุช่องแคบกันล่ะ?

ด้วยเหตุนี้ ทางของโจวชิงจึงมีเพียงแค่สองเส้นทางเสี่ยงตายที่อันตรายกว่าธรรมดานี้เท่านั้น!

ทว่าหลี่จุ่นกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“หากพี่หม่าจะออกไปจากจงหยวน นอกจากทางช่องแคบแล้ว ท่านจะออกไปจากทางไหนหรือ?”

หม่าหยวนฮั่นครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เดินไปบนภูเขาหิมะกระมัง แม้ภูเขาหิมะจะสูงและอันตราย แต่ด้วยวิชาตัวเบาและวรยุทธ์ของข้า ข้ามผ่านมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

“แล้วหากให้พี่หม่านำทัพใหญ่ของโจวชิงเล่า?”

หม่าหยวนฮั่นอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“...เช่นนั้นก็ทำได้เพียงต้องเดินไปในเส้นทางของเขตแดนแคว้นหลางแล้ว ถึงอย่างไรทัพใหญ่ก็ไม่สามารถข้ามภูเขาหิมะ ข้ามเขาหรือเดินผ่านเนินเขาได้”

แต่ทว่า เหตุใดเจ้าเด็กคนนี้ถึงได้ถามขึ้นมาเช่นนี้เล่า?

¹ ช่องแคบหนึ่งเส้นฟ้า คือ ช่องแคบที่แคบมากจนสามารถมองเห็นเส้นขอบฟ้าได้