องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 704

จวนเหยียนอ๋องแห่งใหม่ขององค์ชายสี่

องค์ชายสี่เองก็กำลังนั่งอยู่ในสวนดอกไม้ นั่งอยู่บนแท่นบันไดในศาลา ตกปลาอย่างเอ้อระเหยลอยชาย

และในจังหวะนี้เอง

พ่อบ้านภายในจวนรีบวิ่งเข้ามา เมื่อมาถึงข้างกายเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ท่านอ๋องขอรับ ท่านเมิ่งผู้นั้นส่งข่าวมาขอรับ บุคคลเป้าหมายไม่ได้อยู่ในเมืองเฟิงหั่ว ตอนนี้ยังไม่ทราบร่องรอยการเดินทางขอรับ”

องค์ชายสี่ขมวดคิ้วขึ้นมาในทันใด นัยน์ตาชะงัก ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เช่นนั้นก็หลุดมือแล้ว ไร้ประโยชน์จริง ๆ ข้ารอมาตั้งหลายวันขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่าจะได้รับข่าวนี้กลับมา ช่างน่าผิดหวังยิ่งนัก”

พ่อบ้านเอ่ยขึ้นว่า

“เรียนท่านอ๋อง ท่านเมิ่งผู้นั้นยังส่งข่าวมาบอกอีกว่าข้อตกลงที่ทำไว้กับท่านอ๋องยังคงเดิม รอพวกเขาลอบสังหารได้สำเร็จ จะมารับของที่ท่านอ๋องรับปากกับพวกเขาเอาไว้”

องค์ชายสี่พยักหน้าด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“บอกเขา ข้าพูดจริงทำจริง บอกให้เขาอย่าลืมรีบทำตามข้อตกลงให้เสร็จเร็ว ๆ หน่อย โหลวสืออีผู้นั้นอยู่ข้างนอกนานไม่ได้ จะได้ไม่เกิดปัญหาบางอย่างที่ไม่ต้องการให้เกิดขึ้น”

“ขอรับ ท่านอ๋อง!”

พ่อบ้านรับคำสั่งก่อนจะรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน ผู้คุ้มกันที่อยู่หน้าประตูภายในจวนก็มารายงาน บอกว่าต้าเฉียนอ๋ององค์ชายสามกับหมิงอ๋ององค์ชายห้ามาแล้ว

องค์ชายสี่หรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะรีบพยักหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“พาพวกเขาไปเรือนรับรอง เดี๋ยวข้าตามไปทีหลัง”

ผ่านไปครึ่งเค่อ¹

องค์ชายสี่ยิ้มเล็กน้อยพลางเดินเข้าไปในเรือนรับรอง ก่อนจะประสานมือทำความเคารพไปทางองค์ชายสามและองค์ชายห้าที่อยู่ในเรือนรับรอง เขาเอ่ยขึ้นว่า

“พี่สาม น้องห้า พวกเจ้ามาแล้วหรือ?”

“พี่สี่ นี่ท่านวางมาดไม่น้อยเลยทีเดียวนะ เรียกพวกเรามา แต่กลับให้พวกเรารอนานขนาดนี้ นี่มันขัดต่อหลักรับรองแขกนะ”

องค์ชายห้าหมิงอ๋องหลี่จ้งไม่สบอารมณ์อยู่เล็กน้อย

องค์ชายสามหลี่เฉียนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าน้อย ๆ ไปทางองค์ชายสี่

“ให้ตายเถอะ เป็นความผิดของพี่เอง เดี๋ยวพี่จะขอโทษน้องห้าด้วยตัวเอง!” องค์ชายสี่ไร้ซึ่งความโกรธแค้น เขารีบขอโทษอย่างเริงร่า

หลี่เฉียนถามขึ้นว่า “น้องสี่ วันนี้เจ้าเรียกพวกเรามา มีเรื่องอะไรหรือ?”

องค์ชายสี่รีบยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าได้ยินมาว่าหอเล่าเรื่องของหอชุนฮวานั่นมีนักเล่าเรื่องคนใหม่มามิใช่หรือ? ได้ยินว่าเล่าได้ดีเยี่ยมยิ่งนัก ช่วงนี้กำลังเล่าเรื่อง ‘ห้องสิน’ นั่น ฉะนั้นก็เลยตั้งใจจ้างมาเพราะอยากจะร่วมฟังกับพี่สามและน้องห้า”

เมื่อองค์ชายห้าได้ยิน สีหน้าก็พลันปลื้มปีติขึ้นมาในทันใด ก่อนจะทอดถอนใจแล้วเอ่ยขึ้นว่า

คนเหล่านั้นพลันพยักหน้าหนัก ๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ขอรับ ท่านอัครมหาเสนาบดี!”

จี้จงชิงพยักหน้า แล้วล้วงตราพยัคฆ์ออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“นี่เป็นตราพยัคฆ์ที่ท่านจอมทัพทิ้งเอาไว้ให้ข้า พวกเจ้าดูสิว่าเป็นของจริงหรือเปล่า ท่านจอมทัพบอกว่าเมื่อเห็นตราพยัคฆ์อันนี้ ให้พวกเจ้าดำเนินภารกิจได้เลย”

คนเหล่านั้นรีบเดินขึ้นหน้าไปมอง ตรวจสอบแน่ใจแล้วว่าเป็นของจริง

ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นพลางประสานมืออย่างนอบน้อม “ท่านอัครมหาเสนาบดี พวกเราน้อมฟังคำสั่ง!”

จี้จงชิงส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ข้าไม่ได้จะสั่งอะไร เพียงแต่อยากจะบอกพวกเจ้าว่า เรื่องที่ท่านจอมทัพสั่งให้พวกเจ้าไปทำก่อนหน้านี้ ได้เวลาไปทำแล้ว”

ทั้งสองสามคนนัยน์ตาหดตัว ก่อนจะรีบพยักหน้าหนัก ๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ขอรับ!”

จี้จงชิงเอ่ย “ดี ไปเถอะ!”

คนเหล่านั้นรีบหมุนตัวออกไป

ทว่าบนใบหน้าของจี้จงชิงกลับเต็มไปด้วยความฉงน เขาพูดพึมพำขึ้นมาอย่างเดือดดาล

“เจ้าหมอนี่วางแผนอะไรเอาไว้ในเมืองเฟิงหั่วกันแน่? ช่างน่าแค้นยิ่งนัก ไม่นึกเลยว่าจะปิดบังข้าด้วย!”

¹เค่อ หมายถึง ช่วงเวลา 15 นาที