องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 717

รุ่งฟ้าสาง

หลี่จุ่นซึ่งกำลังศึกษาแผนที่อยู่ในกระโจมจอมทัพ จู่ๆ จี้จงชิงก็ลุกลี้ลุกลนปรี่เข้ามา

ทันทีที่เข้ามาก็ร้องตะโกนว่า

“มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น สถานการณ์ค่อนข้างวิกฤต ครั้นวันก่อนกองทัพแคว้นจ้าวที่มีกองกำลังกว่าสี่แสนนายสามารถข้ามแม่น้ำได้สำเร็จ กองกำลังรักษาการณ์ของกองทัพพิทักษ์อุดร ณ ด่านเหิงกู่ล่าถอยอย่างต่อเนื่อง อีกฝ่ายกำลังเข้าใกล้ด่านเหิงกู่เรื่อยๆ หากพิเคราะห์จากความเร็วในการเคลื่อนทัพแล้ว คาดการณ์ว่าด่านเหิงกู่จะพังทลายลงในอีกสองวัน”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วทันที

เขารู้ดีว่าในไม่ช้าก็เร็ว กองทัพของแคว้นจ้าวจะข้ามแม่น้ำได้สำเร็จ ทว่าเขาได้ยินเรื่องนี้มาสักพักก่อนหน้าแล้ว และคงจะทนต่อไปได้อีกไม่นาน

แต่ไม่คิดเลยว่าพอการต่อสู้ที่นี่สิ้นสุดลง อีกฝ่ายจะข้ามแม่น้ำได้สำเร็จ!

ไม่มีเวลาว่างให้ตัวเองสักนิดเลยจริงๆ สินะ

หลี่จุ่นพูดขึ้นทันที “ฝ่าบาททรงตอบรับจดหมายของท่านแล้วหรือ? ควรจะทำอย่างไรดีกับซือหม่าชิงอวิ๋นและเชลยศึกนับแสนที่ถูกจับกุมนี้?”

จี้จงชิงส่ายหัว “จะได้รับการตอบกลับเร็วสุดคือพลบค่ำวันพรุ่งนี้”

หลี่จุ่นกัดฟันกรอด

หากไร้ซึ่งวิธีที่จะจัดการกับเชลยศึกเหล่านี้ เขาเองก็ไม่สามารถทิ้งพวกเขาไว้ที่นี่เพียงลำพังได้ หากรอให้ฝ่ายตนออกทัพไปก่อนล่ะ หากพวกเขาก่อจลาจลขึ้นมาจะทำอย่างไร?

นั่นจะไม่เป็นการรบราฆ่าฟันที่เปล่าประโยชน์ใช่ไหม

ดังนั้นไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม หลี่จุ่นจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น

ขณะนี้จี้จงชิงสีหน้าท่าทางดูทุกข์ใจเล็กน้อย หากล่าช้าไปอีกก้าวเดียว โอกาสในการสู้รบก็จะพลิกผันทันที!

น้ำขึ้นให้รีบตัก โอกาสในการสู้รบรอไม่ได้

“รออีกต่อไปไม่ได้แล้ว! ข้าจะจัดการกับเหล่าเชลยศึกบัดเดี๋ยวนี้”

ฉับพลันนั้นหลี่จุ่นก็มีสีหน้าจริงจังและเอ่ยปากพูด

จี้จงชิงรู้สึกกังวลในใจขึ้นมาชั่วขณะ และรีบถามทันที

“ท่านตั้งใจจะจัดการอย่างไร!?”

หลี่จุ่นพูดด้วยท่าทางเรียบเฉย “ท่านไม่จำเป็นต้องสนใจว่าข้าจะทำเยี่ยงไร บัดนี้จงรวบรวมกองทัพ เตรียมมุ่งหน้าไปยังค่ายเชลยศึก!”

จี้จงชิงสีหน้าดูไม่ดีเท่าไร

เขาไม่ต้องคิดอะไรก็เดาถูก หลี่จุ่นจะต้องทำอะไรสุดขั้วอย่างแน่นอน!

“แม้กระนั้น พวกเรารออีกหน่อยเถิด...”

จี้จงชิงกัดฟันและทักท้วงห้ามปราม

หลี่จุ่นส่ายหัวด้วยท่าทางยืนหยัด กล่าวด้วยน้ำเสียงกึกก้อง

“ท่านอัครมหาเสนาบดี ข้าอยากให้ท่านเข้าใจเรื่องเรื่องหนึ่ง การสิ้นสุดของสงครามชายแดนเหนือมิใช่เรื่องง่ายดายและราบรื่นอย่างที่คิด ทั้งหมดล้วนแลกมาด้วยเลือดเนื้อของเหล่าพลทหาร เป็นเพราะพวกเราวางแผนจัดการไม่ดี พวกเขาจึงต้องตายอย่างเปล่าประโยชน์! ข้า ไม่อนุญาต!”

“นี่มัน...”

น่ารังเกียจเสียจริง!

“เจ้าเด็กเมื่อวานซืน หากเจ้าจะสังหารเชลยศึก ข้าก็จะสู้ให้ตายไปข้าง!” จี้จงชิงกัดฟันตัวเองอย่างกังวลใจว่าจะจัดการไม่ได้

สามสิบนาทีให้หลัง

กองทัพพิทักษ์อุดรระดมพลกัน ณ สนามฝึก!

หลี่จุ่นสวมชุดเกราะ มีดาบยาวคาดไว้ที่เอว ท่าทางเคร่งขรึม ย่างก้าวออกไปอย่างทรงพลังยอดยิ่ง

สององครักษ์ขนาบข้างกาย พร้อมหม่าหยวนฮั่นในชุดลำลองทหาร!

เขาจงใจเรียกหม่าหยวนฮั่นมา อย่างไรเสียก็ต้องไปยังค่ายกักกันเชลยศึกอยู่ดี เมื่อได้รับคำสั่งให้กระทำการดังกล่าวแล้ว อีกฝ่ายน่าจะก่อจลาจลเป็นแน่

ความปลอดภัยของตนเองก็เป็นสิ่งสำคัญยิ่ง

ฝ่ายตรงข้ามต้องใช้หลักการที่ว่าก่อนจะจับโจรต้องจับกษัตริย์ให้ได้ก่อนเป็นแน่ มีแม้กระทั่งทหารรักษาพระองค์

เมื่อนายทหารทั้งหมดเห็นหลี่จุ่นปรากฎตัว ต่างก็พากันตะลึงงัน ล้วนจ้องไปที่หลี่จุ่นด้วยสายตาอันแรงกล้า

ในสายตาทุกคนขณะนี้ หลี่จุ่นเปรียบเสมือนพระเจ้าสำหรับพวกเขา!

เขาคือเทพเจ้าแห่งกองทัพชายแดนเหนือ!

แม่ทัพไร้เทียมทาน!