องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 719

หลินชิงมีสีหน้าตะลึงงันและรู้สึกหวั่นในใจ

หลี่จุ่นต้องการจะฆ่าเชลยศึกงั้นเหรอ

จริงหรือนี่ คนคนนี้ช่างน่ากลัวเสียจริง!

ถึงกับจงใจจะฆ่าเชลยศึกทิ้ง

ถ้าอย่างนั้นเกรงว่าจางฟ่างกับหลิวเซิ่งจะตกอยู่ในอันตรายจริงๆ ...

ชายผู้นี้ช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน

โชคดีที่ตัดยอมแพ้ไปตั้งแต่คราแรก มิฉะนั้นไม่รู้เลยว่าตอนนี้จะเป็นเยี่ยงไร คนผู้นี้แม้แต่เชลยศึกก็ถึงกับต้องฆ่าแกง

จี้จงชิงพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนี่กล้าถามความเห็นจากพลทหารทุกคนอย่างหน้าด้านๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาคิดอันใดอยู่

จริงหรือนี่

เจ้าเด็กนี่ถึงกับจะฆ่าเชลยศึกเหล่านี้ทิ้งเลยหรือ!

แต่ทว่า!

เวลานี้ จู่ๆ หลี่ก็ยิ้มพร้อมกล่าวว่า

“พี่น้องเอ๋ย ข้ารู้ว่าพวกท่านไม่เต็มใจ อย่าว่าแต่พวกท่านไม่เต็มใจเลย แม้แต่ข้าผู้นี้เองก็ไม่สามารถออกคำสั่งได้ลง” พวกเขาต่างก็มีบิดามารดรและลูกหลานที่ต้องเลี้ยงดู เป็นเรื่องช่วยไม่ได้เสียอย่างยิ่งที่พวกเขาต้องมาต่อสู้กับพวกเรา เช่นเดียวกัน หากข้าออกคำสั่งให้พวกท่านฆ่าคนเหล่านี้ พวกท่านก็คงต้องจำใจทำอย่างเสียไม่ได้ พวกเขาก็เช่นกัน”

หลิงชิงและจี้จงชิงอึ้งไปชั่วขณะ

พลทหารต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ท่านจอมทัพพูดถูก

หากท่านจอมทัพออกคำสั่งให้พวกเขาฆ่าเชลยศึกเหล่านั้นทิ้ง หากพวกเขาไม่เต็มใจและไม่ยอม อย่างไรเสียท้ายที่สุดก็ต้องจัดการอยู่ดี

เพราะว่านี่คือคำสั่งทหาร สำหรับกองทัพแล้วคำสั่งทหารคือสิ่งสำคัญยิ่งยวดดุจภูผา!

คำสั่งจากเบื้องบนจำเป็นต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดโดยไร้ข้อกังขา ไม่ว่าคำสั่งการนั้นจะถูกหรือจะผิดก็ตาม!

ในสมรภูมิรบ ทหารกล้าอย่างพวกเขาไม่มีเวลามานั่งคิดว่าเรื่องใดถูกหรือผิด ที่คิดมีเพียงเรื่องเดียวคือต้องเอาชีวิตรอดในสนามรบให้ได้!

จี้จงชงถามขึ้นมาทันที “ท่านจอมทัพ เช่นนั้นแล้วท่านจะจัดการอย่างไร”

หลี่จุ่นถอนหายใจอย่างเงียบๆ

ที่เขาถามคำถามเช่นนี้ ก็เพื่อต้องการรู้ว่าแท้จริงแล้วเหล่าพลทหารคิดอย่างไร

แผ่นหลังของหลินชิงเต็มไปด้วยเหงื่อไหลพรั่งพรู

อย่างไรเสีย นี่ก็เป็นเรื่องเป็นโหดร้ายทารุณอยู่ดี

แม้ว่าหลี่จุ่นเคยกระทำการเช่นนี้มาก่อน แต่เขาก็ไม่เคยหักข้อมือของคนจำนวนมากเช่นนี้ในคราเดียว

แต่ทว่า!

เมื่อเหล่าทหารชั้นผู้น้อยได้ยินต่างก็พากันส่งเสียงเฮทันที

พวกเขาเองก็เป็นเหยื่อ สูญเสียพี่น้อง หรือแม้แต่ญาติสนิทมิตรสหาย ตอนนี้อดเห็นใจที่จะไม่ฆ่าอีกฝ่ายได้ ทว่าการให้เลือกตัดข้อมือ แม้ว่าจะเหี้ยมโหดไปหน่อย แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่พวกเขายอมรับได้!”

ทว่าสำหรับพวกเขาแล้ว นับเป็นเรื่องที่น่าสะใจจริงๆ !

“เยี่ยมเลย ข้าต้องหาไอ้สารเลวที่ฆ่าพ่อข้าออกมา มันจะต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ ข้าจะจัดการข้อมือนั่นให้เอง!”

“เอาล่ะ ก็ดีเหมือนกัน หลังจากที่ปล่อยตัวพวกเขาไปแล้วมิต้องเป็นกังวลว่าพวกเขาจะกลับมาอีก...”

“การตัดข้อมือ เป็นเรื่องดีสำหรับพวกเขา! ใครมันจะไปชอบทำสงคราม ไม่แน่ว่าวันใดวันหนึ่งมันอาจหมดไป หากมือพิการก็ยังสามารถออกเรือนไปใช้ชีวิตอย่างสุขีมีความสุขได้ อีกทั้งหากเหลือมือเพียงข้างเดียวก็ยังใช้หาอาหารเลี้ยงปากเลี้ยงท้องได้!”

“...”