องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 720

กองทัพพิทักษ์อุดรนับแสนเดินทัพเข้ายังค่ายกักกัน

ซือหม่าชิงอวิ๋นและหลานกำลังขัดถูทำความสะอาดโถอุจจาระของเชลยศึกอยู่ นั่นคือสิ่งที่จงจื่อหนิงบังคับให้พวกเขาทำ โดยกล่าวว่าเป็นการให้พวกเขาประสบกับความยากแค้นแสนเข็ญของเหล่าทหาร และล้มเลิกความคิดที่จะนำทัพไปรุกรานแคว้นอื่นๆ

พวกเขาทั้งสองเห็นธงของกองทัพพิทักษ์อุดรนับแสนคนโบกสะบัดละลิ่วมาแต่ไกล นำทัพมาด้วยหลี่จุ่นในชุดเกราะ ดูองอาจกล้าหาญยอดยิ่ง จี้จงชิงที่อยู่บนหลังม้าขนาบอยู่ข้างหลังหลี่จุ่น

“ท่านอา พวกเขากำลังจะไปที่ใดกัน” ซือหม่าเหย่ขยับผ้าป้องกันกลิ่นที่ปิดจมูกอยู่ หันหน้าไปถามซือหม่าชิงอวิ๋นที่อยู่ข้างๆ

ซือหม่าชิงอวิ๋นส่ายหัว ในขณะที่ส่ายหัวจู่ๆ สีหน้าก็เปลี่ยนไป พร้อมร้องตะโกนขึ้นว่า

“ไม่ดีล่ะ หากพวกเขาจะเดินทัพออกรบ เกรงว่าพวกเขาจะต้องจัดการกับพวกเราก่อนเป็นแน่...นี่ นี่ราชทูตไม่มาอีกรึ!”

เมื่อพวกเขาพ่ายแพ้ในสงคราม โดยปกติแล้วหลี่จุ่นก็ต้องส่งตัวพวกเขากลับไปยังแคว้นเยี่ยน

ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนต้องไม่แยแสความเป็นความตายของผู้คนจำนวนมากขนาดนี้อย่างแน่นอน แต่อย่างไรเสียสงครามครั้งนี้ได้กองทัพมาเป็นจำนวนครึ่งค่อนแคว้นเยี่ยน หากขาดกำลังพวกเขาทั้งหมดไป แค้วนเยี่ยนจะได้รับความเสียหายอย่างหนัก จะไม่สามารถดำเนินกิจการรัฐและการทหารไปอีกสักพักใหญ่”

ยิ่งไปกว่านั้นจะถูกรุกรานจากศัตรูรอบด้าน จะถูกโจมตีคราใดก็ย่อมได้!

ดังนั้นท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนจะต้องไถ่คืนพวกเขากลับไปด้วยราคาอันงดงามอย่างแน่นอน

ทว่าตอนนี้แม้แต่ราชทูตยังไม่เห็นมา อีกฝ่ายใกล้จะออกรบอยู่ทนโท่ นี่มันผิดปกติแล้ว

ฉะนั้นแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้พวกก่อจลาจล ก่อนออกรบจะต้องมีการฆ่าหรือทำกระไรบางอย่างกับพวกเขา

คู่อาหลานสีหน้าเริ่มไม่สู้ดี ดูท่าจะไม่ดีเสียแล้ว

เป็นเช่นนั้นจริงๆ !

หลังจากนั้นไม่นานนัก เชลยศึกทั้งหมดถูกเรียกให้รวมพลกัน

ซือหม่าชิงอวิ๋นและหลานรวมถึงแม่ทัพทั้งหมดถูกนำตัวแยกออกจากค่ายกักกัน

หากมีเหตุจลาจลเกิดขึ้น ผู้นำเหล่านี้นั้นยากที่จะรับมือ ครั้นปลุกระดมเชลยศึกให้ก่อกบฏต่อต้านขึ้นมา เกรงว่าจะมีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก!

ฉะนั้น ก่อนอื่นเลยต้องกำจัดความเป็นไปได้นั้นทิ้งเสีย!

ซือหม่าชิงอวิ๋นและหลานของเขาดูเป็นกังวลถึงขีดสุด พวกเขาจะโดนจัดการแล้วจริงๆ

น่าแค้นใจยิ่ง!

บังอาจทำเช่นนี้กับพวกเขาได้อย่างไร!

ซือหม่าชิงอวิ๋นเอะอะดังลั่นขึ้นมาทันที

“ข้าต้องการพบจี้จิงชง ข้าต้องการพบจี้จงชง! พวกท่านจอมทัพรับปากกับข้าว่าจะให้ข้าพบจี้จงชิง! พวกท่านจอมทัพสัญญาแล้ว!”

ซือหม่าเหย่เองก็ตะเบ็งเสียงดังตามอาของเขาเช่นกัน

“ขอรับ!”

ทั้งสองเตรียมระดมกำลังทหารทันที ต้องจัดการกับข้อมือของเชลยศึกแคว้นเยี่ยนนับแสนเสียแล้ว

หลี่จุ่นโบกมืออีกครั้ง ให้คนนำซือหม่าชิงอวิ๋นและหลานกลับมายังจุดเดิม

ซือหม่าชิงอวิ๋นพอได้เห็นหลี่จุ่นแล้วก็เอะอะโวยวายขึ้นมาทันที ด่าทอเขาว่าไร้ซึ่งสัจจะ

หลี่จุ่นยิ้มและพูดว่า

“ข้าไร้สัจจะ? มิใช่ว่าข้าได้ทำตามที่เจ้าปรารถนาแล้วอย่างนั้นหรือ? อย่าว่าแต่ทำตามที่เจ้าปรารถนาเลย แม้ว่าข้าจะไร้สัจจะจริง แล้วเจ้าจะกระทำอันใดได้ล่ะ? แม่ทัพที่พ่ายแพ้คนหนึ่งจะมีสิทธิ์มาเรียกร้องกระไรจากข้าได้”

หลังจากหม่าหยวนฮั่นแปลสารที่รับมาออกไป ซือหม่าชิงอวิ๋นก็หน้าซีดเผือดทันที

เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนเหยียดหยามอย่างมาก!

เขาจ้องเขม็งไปยังหลี่จุ่นอย่างเอาเป็นเอาตาย แทบจะอยากกระโดดตะครุบแล้วฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ !

ซือหม่าเหย่ก้รู้สึกอับอายขายหน้าเช่นกัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น!

เมื่อเห็นเช่นนั้น เขาจึงสั่งการด้วยความเย็นชา

“มาทางนี้ที ลากอาหลานทั้งสองไปที่แท่นประหาร ข้าจะตัดหัวพวกเขาประจาน!”