องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 721

สงครามครั้งใหญ่ต่อสู้กันมาถึงจุดนี้แล้ว ทำไมถึงสังหารข้าศึกให้สาแก่ใจบ้างไม่ได้?

ถ้าไม่ได้ฆ่าผู้นำกองทัพ แม้จะตัดเส้นเอนมือของกองทัพแคว้นเยียนทั้งหนึ่งแสนคน ก็ไม่อาจชำระความแค้นในใจออกไปได้!

ฉะนั้น

ถึงอย่างไรก็ต้องฆ่าผู้บัญชาการซือหม่าชิงอวิ๋นกับหลานทั้งสองคนนี้ให้ได้!

เมื่อกล่าวประโยคนี้ออกมา หม่าหยวนฮั่นถึงกับตกตะลึง

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงจี้จงชิง เขาคิดว่าการตัดเส้นเอนมือของทหารแคว้นเยียนทั้งหนึ่งแสนคนก็ถือว่าเป็นการลงโทษอย่างร้ายแรงที่สุดแล้ว นึกไม่ถึงว่าหลี่จุ่นต้องการจะเอาชีวิตของซือหม่าชิงอวิ๋นกับหลานชายทั้งสองคน…ถ้าเป็นเช่นนี้จะเจรจาต่อรองกับราชทูตแคว้นเยียนได้อย่างไร?

ถ้าผู้บัญชาการของอีกฝ่ายถูกตัดหัว ก็เท่ากับตัดเงื่อนไขการต่อรองในมือทิ้งไปด้วย!

จี้จงชิงเห็นว่าเรื่องนี้จะต้องผ่านการไตร่ตรองอย่างรอบคอบซะก่อน

เมื่อหลี่จุ่นเอ่ยปาก องครักษ์ข้างกายสองคนก็รีบลงมือทันที คุมตัวซือหม่าชิงอวิ๋นและหลานชายเอาไว้

ซือหม่าชิงอวิ๋นและหลานชายต่างไม่เข้าใจว่าหลี่จุ่นกำลังพูดอะไรอยู่ แต่ก็สามารถคาดเดาได้ว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

อาหลานทั้งสองจิตใจหวาดวิตก รู้สึกมีลางสังหรณ์ใจที่ไม่ดี

ทั้งสองพยายามดิ้นรนขึ้นมาทันที แต่ก็เปล่าประโยชน์

องครักษ์ข้างกายสองคนของหลี่จุ่น มีฝีมือยอดเยี่ยมระดับต้น เป็นผู้มีวรยุทธ์สูงส่งที่ถูกคัดเลือกออกมาจากกองทัพ

แม้จะสู้ยอดฝีมืออย่างจงจื่อหนิงและหม่าหยวนฮั่นไม่ได้ แต่ก็ถือว่ามีฝีมือไม่เบา ซือหม่าชิงอวิ๋นกับหลานชายอย่าได้คิดจะดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการควบคุมของพวกเขาได้เลย!

อาหลานทั้งสองถูกคุมตัวไป จี้จงชิงรีบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“จอมทัพ เรื่องนี้จะต้องพิจารณาให้รอบคอบก่อนลงมือ ถ้าหากว่าฆ่าสองคนนี้ไปแล้ว เกรงว่าการเจรจากับแคว้นเยียนอาจจะไม่ราบรื่น!”

แต่ทว่า หลี่จุ่นก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางเอ่ยว่า

“ไม่ราบรื่น? ทำไมถึงไม่ราบรื่น? ราชวงศ์อู่ของข้าชนะการสู้รบสงคราม และจับทหารของเขามาเป็นเชลย ถ้าพวกเขาไม่เห็นด้วยก็ไม่ต้องเจรจาอะไรอีก? จัดการฆ่าคนเหล่านี้ให้สิ้นซากไปเลย ข้าจะรอดูว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนจะว่าอย่างไร! อัครมหาเสนาบดีจี้ ท่านจงจำเอาไว้ ว่าพวกเราเป็นฝ่ายได้ชัยชนะ ทุกอย่างจะต้องขึ้นอยู่กับพวกเรา ไม่ใช่ขึ้นอยู่กับพวกเขา!”

สีหน้าของจี้จงชิงดูย่ำแย่

ตามเหตุผลก็ควรเป็นเช่นนี้ แต่ถ้าเอาเหตุผลนี้มาใช้ในการเจรจาต่อรอง โอกาสสำเร็จของพวกเขาก็จะลดน้อยลง ข้อต่อรองที่เสนอไปก็คงไม่ได้รับการตอบสนอง?

จี้จงชิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน และเข้าใจว่าถึงอย่างไรหลี่จุ่นก็ต้องฆ่าทั้งสองให้ได้

และในใจของเขา เกรงว่าคงจะไม่รู้สึกยินดีต่อการเจรจาครั้งนี้ ที่ต้องปล่อยตัวคนเหล่านี้ไป

ฉะนั้นตอนนี้แม้จะใช้เหตุผลอะไรมาอธิบายให้หลี่จุ่นก็คงจะฟังไม่ขึ้น เพราะตรงหน้าเขาไม่เหลือเหตุผลอะไรอีกแล้ว!

จงจื่อหนิงกับหวังเซิ่งเคลื่อนไหวเร็วมาก อยู่ภายใต้การควบคุมของกองทัพใหญ่ อีกฝ่ายไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามเลย ได้แต่อยู่นิ่งๆอย่างไม่ขัดขืน

ทหารหนึ่งแสนตัดเส้นเอนมือทหารหนึ่งแสน จะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?

ถ้าเป็นหนึ่งต่อหนึ่ง คงจะใช้เวลาไม่นานนัก

แต่ว่าหนึ่งต่อหนึ่ง เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!

ฉะนั้น เมื่อตัดเส้นเอนมือของกองทัพแคว้นเยียนหนึ่งแสนคน ก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว

“จอมทัพ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว! ทหารแคว้นเยียนเหล่านี้ไม่สามารถจะถืออาวุธได้อีก!”

“ถ้าไม่ปล่อยพวกเราไป อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนจะไม่ยอมรามือเด็ดขาด!”

“ปล่อยพวกเราเดี๋ยวนี้!”

“ปล่อยพวกเราเดี๋ยวนี้!”

“…”

อาและหลานทั้งสองร้องตะโกนเสียงดัง

แต่ทว่า!

ไม่ได้ช่วยอะไรเลย หลี่จุ่นทำเป็นไม่ได้ยิน หันหน้ามองไปทางเหล่านักรบ เอ่ยเสียงดังว่า

“สหายทั้งหลาย วันนี้ข้าจะสังหารทหารสองคนนี้ เพื่อแก้แค้นให้กับสหายที่ต้องเสียชีวิตในชายแดนเหนือ! โลหิตของสหายที่ต้องหลั่งในชายแดนเหนือจะไม่สูญเปล่า! ”

เมื่อเอ่ยประโยคนี้ออกไป ทำให้ทั้งสนามฝึกเกิดเสียงโห่ร้องดังกังวาน เหล่านักรบพากันปีติยินดี

“ดี!”

“สะใจจริง!”

“ฆ่าตระกูลซือหม่า!”

“ฆ่าโจรสุนัขสองคนนี้ซะ!”

“…”