องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 722

“ตัดหัว!”

อาหลานทั้งสองถูกคุมตัวขึ้นไปบนแท่น ภายใต้คำสั่งการอันเยือกเย็นของหลี่จุ่น หลังจากชูมือและดาบลงสู่พื้น ศรีษะสองหัวก็กลิ้งลงมาจากบนแท่น เลือดสาดลงพื้นและจมอยู่ในกองเลือด สีหน้าสุดท้ายของอาหลานทั้งสองดูเกรี้ยวกราดอย่างยิ่ง

ถึงตอนนี้！

ผู้บัญชาการซือหม่าชิงอวิ๋นอันเกรียงไกร แม่ทัพใหญ่ที่ทำศึกมาเป็นเวลาสิบกว่าปี พร้อมกับผู้สืบทอดหลานชายซือหม่าเหย่ ก็ได้จบชีวิตลงที่ชายแดนเหนือ!

ถูกตัดหัวภายใต้คำสั่งการของหลี่จุ่น!

แคว้นเยียน สูญเสียผู้บัญชาการใหญ่ถึงสองคนในวันเดียว!

……

ด่านเหิงกู่

กองทัพแคว้นจ้าวรบสำเร็จจนมาถึงบนบก และตั้งค่ายอยู่ริมชายฝั่ง

ทั้งสองฝ่ายสงบศึกลงก่อนชั่วคราว แล้วค่อยรบกันใหม่ทีหลัง

รูปร่างสูงใหญ่กำยำของเจิ้นเป่ยอ๋องเดินเข้ามาในกระโจม ภายในมีกุนซือกำลังนั่งอยู่ รวมถึงจางฟ่างกับหลิวเซิ่งทั้งสองที่หันหลังให้กับชายแดนเหนือมาร่วมมือกับเขา ซึ่งเดินทางมาถึงเมื่อสองวันก่อน

“จอมทัพ!”

เมื่อบุคคลทั้งสามในกระโจมมองเห็นเจิ้นเป่ยอ๋องเดินเข้ามา ก็ลุกขึ้นคารวะอย่างนอบน้อมทันที

เจิ้นเป่ยอ๋องพยักหน้าเบาๆพอเป็นพิธี ยกแขนสั่งให้พวกเขานั่งลงก่อน ด้านหน้ามีแผนที่เดินทัพขนาดใหญ่วางไว้

กุนซือที่โพกหัวไว้มีสีหน้าเคร่งขรึม มองดูแผนที่ตรงหน้า เอ่ยด้วยเสียงหนักแน่นว่า

“จอมทัพ ตามสถานการณ์ในเวลานี้ เกรงว่าอีกไม่เกินสองวัน กองทัพแคว้นจ้าวก็จะโจมตีเข้ามาถึงด่านเหิงกู่ ฝีมือการโจมตียึดเมืองบนบกของกองทัพแคว้นจ้าวถูกกล่าวขานกันว่าแข็งแกร่งดุดัน ตอนนี้พวกเรามีทหารอยู่หนึ่งแสนห้าหมื่นคน ฝ่ายข้าศึกมีทหารสี่แสนคน จำนวนที่ห่างกันมากเพียงนี้…เกรงว่าคงจะรับมือได้ไม่นาน”

เจิ้นเป่ยอ๋องพยักหน้า ตอบสนองเพียงเล็กน้อย

นี่คือเรื่องจริงที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวเกินไป

แต่ถึงอย่างไร

จางฟ่างกับหลิวเซิ่งทั้งสองกลับมีสีหน้าที่ดูตื่นกลัว

ตอนแรกคิดไว้ว่าพวกเขาได้กลับมาอยู่ข้างกายเจิ้นเป่ยอ๋องที่ใจปรารถนา คงจะมีโอกาสได้แสดงฝีมือออกมาอย่างเต็มที่ คิดไม่ถึงว่าด่านเหิงกู่กำลังจะถูกโจมตีพังพินาศ ฝีมือของพวกเขาคงต้องนำมาใช้ป้องกันกำแพงเมืองแทนซะแล้ว…

สถานการณ์ที่ด่านเหิงกู่ เทียบกับชายแดนเหนือไม่ได้เลย

อย่างน้อย ชายแดนเหนือได้ชัยชนะมาอย่างต่อเนื่อง อีกอย่างสองวันนี้ได้ฟังข่าวจากปากกุนซือว่า จงจื่อหนิงที่อยู่ชายแดนเหนือได้ตัดหัวฮูเถี่ยถูแล้ว จากนั้นก็ได้ยึดกองทัพเฟิงเฉวี่ยนมาครอบครอง ตอนนี้กำลังเผชิญหน้ากับซือหม่าชิงอวิ๋น

คาดว่าคงจะองอาจน่าเกรงขามอย่างที่สุด!

แม้หลี่จุ่นจะเป็นคนที่น่าชิงชัง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า คนผู้นี้ยังพอมีความสามารถอยู่บ้าง!

กุนซือหันไปมองหลิวจางทั้งสองแวบหนึ่ง และเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“แม่ทัพจาง แม่ทัพหลิว กองทัพแคว้นจ้าวทำศึกบนบกได้อย่างน่ากลัว ฉะนั้นเมื่อเจ้าทั้งสองนำคนเข้าสู่สนามรบ ถ้าหากว่าเกิดสู้ไม่ไหวขึ้นมา ก็อย่าได้ฝืนทนต่อสู้ ให้รีบถอยทัพหนีโดยเร็ว รักษาชีวิตเอาไว้ก่อนถึงจะสามารถวางแผนสู้รบในภายหน้า!”

“ขอรับ กุนซือ!”

ทั้งสองพยักหน้า

เมื่อกล่าวประโยคนี้ออกไป กุนซือทั้งสามสีหน้าก็เปลี่ยนแปลงทันที!

กุนซือกล่าวอย่างร้อนใจว่า “จอมทัพ ท่าน ท่านกำลังเอ่ยว่า? สงครามชายแดนเหนือได้สิ้นสุดลงแล้วหรือ?!”

สีหน้าเจิ้นเป่ยอ๋องมีความตกตะลึง ท่าทางเหมือนตกอยู่ในภวังค์ และยื่นจดหมายให้กับกุนซือโดยตรง กุนซือจึงรีบอ่านทันที

“กองทัพแคว้นเยียนหนึ่งแสนห้าหมื่นคนลงใต้ ถูกทำลายที่เมืองเฟิงหั่ว สงครามชายแดนเหนือสิ้นสุด”

ข้อความสั้นๆเพียงไม่กี่ประโยค แต่อธิบายเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ

“ว่าไงนะ?!”

หลิวจางทั้งสองนั่งไม่ติด ลุกขึ้นมาอย่างตกใจ!

ไม่เพียงแต่พวกเขาที่ตกใจ แต่ทั้งสี่คนในกระโจมก็มีอาการเช่นนี้เหมือนกัน…

ตกใจสุดขีด!

ซือหม่าชิงอวิ๋นลงใต้มาทำไม?!

เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง!

ซือหม่าชิงอวิ๋นไม่น่าจะรนหาที่ตายในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้

แต่ว่า

ถ้อยคำในจดหมาย กองทัพหนึ่งแสนห้าหมื่นคนของซือหม่าชิงอวิ๋นลงมาทางใต้ ถูกทำลาย สงครามชายแดนเหนือจบสิ้นแล้ว!