องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 724

เมืองหลวง!

วันนี้ไม่มีการประชุมขุนนาง ยามเช้าตรู่ หวังเหลียนก็ได้ไปปลุกหลี่เจิ้งที่กำลังนอนหลับสนิทด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

ทำให้หลี่เจิ้งด่าทอหวังเหลียนอย่างอารมณ์เสีย

อารมณ์หงุดหงิดที่เพิ่งตื่นนอน แม้แต่โอรสสวรรค์องค์ปัจจุบันก็ยังมีให้เห็น

หวังเหลียนไม่สนอะไรทั้งนั้น พูดอย่างเสียงดังด้วยความดีใจ

“ฝ่าบาท กระหม่อมมาแสดงความยินดีกับฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ! ยินดีกับฝ่าบาทด้วย! ยินดีกับฝ่าบาทด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เจิ้งเพิ่งลุกขึ้นมานั่ง ได้ยินเสียงหวังเหลียนดังขึ้นอยู่นอกผ้าม่านราวกับคนเสียสติ ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้ว และเอ่ยถามว่า

“มีเรื่องอะไรก็ว่ามา มีอะไรน่ายินดีหรือ?!”

หวังเหลียนเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“ฝ่าบาท เสิ่นไท่ฟู่ส่งคนมารายงานแต่เช้า หน่วยข่าวลับได้รับจดหมายลับจากอัครมหาเสนาบดีจี้ กองทัพแคว้นเยียนบนเทือกเขาชิงเฟิงได้ลงมาทางใต้ แล้วถูกจิ่งอ๋องกับอัครมหาเสนาบดีจี้ทำลายที่เมืองเฟิงหั่ว! สงครามชายแดนเหนือจึงได้สิ้นสุดลงล่วงหน้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“ว่าไงนะ?!”

หลี่เจิ้งตกใจจนกระโดดลงมาจากเตียงโดยไม่ทันสวมรองเท้า วิ่งออกมาด้านนอกผ้าม่านโดยตรง จับตัวหวังเหลียนจ้องมองและเอ่ยถามอย่างดีใจว่า

“เจ้า เจ้า เจ้าพูดเรื่องจริงหรือ? ถ้าเจ้ากล้าโกหกข้า ข้าจะตัดหัวเจ้าทิ้งซะ!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นลงใต้แล้ว…จากนั้นก็ถูกสังหาร!

นี่ นี่เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ!

หวังเหลียนเอ่ยขึ้นทันทีว่า “โถๆๆ ฝ่าบาท กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ? ถ้ากระหม่อมโกหกฝ่าบาท ศรีษะของกระหม่อมคงจะต้องหลุดออกจากบ่าอย่างแน่”

“ฮาๆๆ! ดี ช่างดีเหลือเกิน!”

ใบหน้าหลี่เจิ้งเบิกบานแจ่มใส ร้องอย่างเสียงดังด้วยความดีใจ!

เป็นเรื่องที่ทำให้ผู้คนรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง!

เป็นข่าวดีครั้งยิ่งใหญ่!

อัครมหาเสนาบดีจี้และเจ้าหกวางกลยุทธ์ได้ดีเยี่ยมจริงๆ สามารถหลอกล่อซือหม่าชิงอวิ๋นลงมาทำลายได้!

น่าตกตะลึงอย่างยิ่ง ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ!

“สองวันนี้สุขภาพของไท่ฟู่เป็นอย่างไรบ้าง? ข้าอยากจะรู้รายละเอียด!”

หลี่เจิ้งอดใจไม่ไหวอยากจะรู้ว่าอัครมหาเสนาบดีจี้กับหลี่จุ่นทำได้อย่างไร

รวมถึงกองทัพเจิ้นเป่ยหนึ่งแสนคนที่เคลื่อนย้ายไปด่านเหิงกู่ว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?

ทำลายซือหม่าชิงอวิ๋นด้วยวิธีใด?

เขาอยากรู้ใจจะขาด!

หวังเหลียนยิ้มและพลางเอ่ยอย่างรีบร้อนว่า “ฝ่าบาท สองวันนี้ไท่ฟู่น่าจะต้องการให้ฝ่าบาทไปเยี่ยมเยียนด้วยพระองค์เอง”

เมื่อหลี่เจิ้งได้ยินดังนี้ ก็หันไปมองบ่าวเฒ่าผู้ซื่อสัตย์ของตน ทันใดนั้นก็ยิ้มและพลางเอ่ยขึ้นว่า

ทันใดนั้นก็หยีตา จากนั้นก็สูดหายใจเข้าอย่างคาดไม่ถึง!

นั่งลงบนเก้าอีกที่วางอยู่ข้างๆ แววตาคล้ายคนไร้ความรู้สึก

หวังเหลียนตกใจขึ้นมาทันที และเอ่ยถามอย่างรวดเร็วว่า “ฝ่าบาท เกิด เกิดอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

หลี่เจิ้งค่อยๆหันหน้า สีหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มขมขื่นและจนปัญญาด้วยอารมณ์นึกเสียดาย ถอนหายใจยาวๆก่อนจะเอ่ยว่า

“เพื่อวางแผนทำลายกองทัพใหญ่ซือหม่าชิงอวิ๋นอัครมหาเสนาบดีจี้…ได้ทำการเผาเมืองเฟิงหั่ว จากนี้ไป ชายแดนเหนือก็จะไม่มีเมืองเฟิงหั่วอีกแล้ว”

“ว่าไงนะ?!”

หวังเหลียนได้ฟังแล้วก็รู้สึกตกตะลึง!

เจ้าหมอนี่!

ชัยชนะสงครามครั้งใหญ่ ที่ต้องแลกกับการสูญเสียเมืองเฟิงหั่วที่ปกครองมานานยี่สิบกว่าปี!

แบบนี้จะต้องเรียกว่ารบชนะหรือรบพ่ายแพ้?

ถ้าบอกว่าพ่ายแพ้ แต่กองทัพแคว้นเยียนก็ถูกทำลายไปแล้ว แต่ถ้าบอกว่าเป็นการชนะ เมืองเฟิงหั่วไม่มีอีกแล้ว…

หลี่เจิ้งนั่งเหม่อลอยอยู่ครึ่งวัน สุดท้ายก็ได้แต่แสดงสีหน้าโศกเศร้าเสียใจ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“หัวหน้าขันทีหวัง เชิญตัวไท่ฟู่กับอัครมหาเสนาบดีหวังมาโดยเร็ว รวมถึงเจ้ากรมหกฝ่ายและรองเจ้ากรมทั้งหลายเข้าวังเดี๋ยวนี้ ข้ามีเรื่องสำคัญจะหารือกับพวกเขา”

จี้จงชิงได้เอ่ยถามมาในจดหมายว่าจะจัดการกับเชลยศึกหนึ่งแสนคนอย่างไร รวมถึงเรื่องที่จะเจรจาต่อรองกับกองทัพแคว้นเยียน เรื่องนี้เขาตัดสินใจเพียงลำพังไม่ได้ จึงต้องปรึกษาหารือกับขุนนางในราชสำนักพร้อมกัน