องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 759

จงจื่อหนิงกับหวังเซิ่งรู้ซึ้งถึงแก่นแท้ของการรบแบบกองโจรขณะทำสงครามที่ชายแดนเหนือ ต่อสู้กับโจวชิงด้วยยุทธวิธีแบบ ‘แหย่เหนื่อย’ หนึ่งคืน

ทั้งสองสลับสับเปลี่ยนกันออกโรง แม้แต่เหยียนอ๋องผู้เฒ่าก็ยังมองจนตาค้าง

เขานึกว่านี่คือทักษะการรบของจี้จงชิง แต่พอถามจงจื่อหนิงถึงรู้ว่านี่เป็นยุทธวิธีเรียกว่า ‘กองโจร’ ที่หลี่จุ่นนำเสนอ เหยียนอ๋องผู้เฒ่าตกตะลึงอย่างหนักในบัดดล

ภายหลังแทบจะไม่บัญชาการทหารแล้ว ควบคุมอยู่ในกระโจมกองทัพ ดูหวังเซิ่งกับจงจื่อหนิงสั่งการโยกย้ายทหาร

ทั้งสองใช้กลยุทธ์การศึกยุทธวิธี ‘กองโจร’ ชนิดนี้ กรำศึกกับทัพแคว้นฉู่ในด่านฝานหลงทั้งคืน

เหยียนอ๋องผู้เฒ่ามองออก ทัพศัตรูไม่มีโอกาสพักผ่อนเลย ส่วนทางนี้สลับกันลงสนาม เจ้าสู้ข้านอน ข้าสู้เจ้านอน ดังนั้นเหล่าทหารจึงมีกำลังวังชาเต็มเปี่ยม กระทั่งว่ามีจิตใจฮึกเหิมอย่างยิ่ง!

กลับมาดูทัพศัตรู อ่อนล้าเหลือแสน!

ที่เฝ้าเมืองอยู่แทบจะทนไม่ไหวแล้ว!

“คนผู้นี้มีความสามารถเป็นผู้นำทัพโดยแท้ ฝ่าบาทกับอัครมหาเสนาบดีจี้ไม่ได้ดูผิด!” เหยียนอ๋องผู้เฒ่ากล่าวในใจ

ความปลาบปลื้มในดวงตาเพิ่มขึ้น

คล้ายเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อหลี่จุ่นเป็นอีกแบบหนึ่ง

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเข้าใจแล้ว

ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าชายแดนเหนืออาศัยจี้จงชิงกับหลี่จุ่นสองแรงแข็งขัน เวลานี้นึก ๆ ดูแล้ว น่ากลัวว่าอัครมหาเสนาบดีจี้จะเป็นแค่ตัวประกอบ เป็นผลงานของหลี่จุ่นทั้งหมด

ชวนให้คนทึ่งนัก ไม่อยากจะเชื่อเลย!

แต่

พอนึกถึงการคิดค้นของอย่างเต้าหู้ก็รู้สึกเหมือนอะไรก็เป็นไปได้หมด

อีกอย่าง เวลานี้ทางชายแดนเหนือปรากฏอาวุธร้าย มีกระทั่งหน้าไม้กลและพลุสัญญาณ เกรงว่าได้จากมือของคนผู้นี้เหมือนกัน

ทางราชวงศ์อู่โจมตีทั้งคืน โจวชิงในด่านฝานหลงคิ้วขมวดทั้งคืน

ดังคาด!

สมกับที่เป็นจี้จงชิง!

วิธีการก่อกวนแบบนี้ร้ายจริง ๆ!

ถึงเขาจะรับมือโดยการแบ่งทหารส่วนหนึ่งเฝ้าเมือง แต่พวกทหารเคยเจอการรบแบบนี้ที่ไหน

ต่อให้ไม่ได้เฝ้าเมือง ออกคำสั่งกองทัพก็อกสั่นขวัญแขวนนอนไม่หลับ จึงดึงเวลาทั้งคืน

และไม่รู้ว่าเมื่อไรอีกฝ่ายจะเลิกโจมตีเมืองสักที ดังนั้นต่อให้เป็นโจวชิงผู้นำทัพก็มีแต่ความอ่อนล้าอยู่เต็มใบหน้า ไม่ได้พักผ่อนสักนิด ไม่กล้าละเลย

ทว่า

หลินหู่นัยน์ตาหดเล็กฉับพลัน สีหน้าปั้นยาก

ถึงจะรู้ว่าจี้จงชิงอาจมา แต่พอได้ยินการคาดเดาแบบนี้แล้ว หลินหู่ยังอดรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อยไม่ได้

คนผู้นี้เพิ่งอาศัยกำลังพลหนึ่งแสนห้าหมื่นนายที่ชายแดนเหนือกำจัดฮูเถี่ยถูกับซือหม่าชิงอวิ๋นที่มีกำลังพลเกือบสามแสนนายไป เกียรติศักดิ์เกริกก้องโดยแท้!

แล้วจะไม่ให้เขาตระหนกได้อย่างไร

โจวชิงเห็นหลินหู่เปลี่ยนสีหน้าจึงว่า

“ก็ไม่ต้องตื่นตระหนกไป ถึงตอนนี้จะดูวิธีการต่อสู้ครั้งนี้ของทัพศัตรูไม่ออก แต่แค่เรารักษาให้ถึงตอนฟ้าสางก็ออกจากชายแดนตะวันตก มุ่งสู่เมืองหลวงราชวงศ์อู่ได้แล้ว เจ้าไปบอกข่าวนี้กับพวกทหาร ให้พวกเราแยกย้ายไปสร้างขวัญกำลังใจทหาร!”

“ขอรับ แม่ทัพใหญ่!”

หลินหู่ผงกศีรษะทันที!

ที่อีกฝ่ายไม่กล้าโจมตีเมืองในเวลานี้ เพราะแค่อยากถ่วงเวลาพวกเขาแค่ สองฝ่ายต่างกำลังรอข่าวจากหลงหู่ไถ แค่อีกฝ่ายไม่รู้ว่าพวกเขาไม่ได้รอข่าวจากที่นั่นแล้ว แต่จะเดินทางในวันพรุ่งนี้เลย!

เมื่อคิดเช่นนี้ หลินหู่พลันหัวเราะเสียงเย็น

ความอ่อนล้าทั้งคืนราวกับสลายไปไม่มีเหลือในพริบตา!

แน่นอน นี่คือความรู้สึกผิดของเขา