องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 780

“หมายความว่าอย่างไร?”

โจวชิงรีบขมวดคิ้วเข้าหากัน

หม่าหยวนฮั่นขี้คร้านจะพูดจาต่อความยาวสาวความยืดกับเขา จึงเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าหมายถึงท่านเข้าใจเรื่องคู่ต่อสู้ผิด คู่ต่อสู้ของท่านไม่ใช่จี้จงชิง! เข้าใจเรื่องคู่ต่อสู้ผิด หากท่านยังสู้ชนะอีก เช่นนั้นเง็กเซียนฮ่องเต้ก็ต้องยอมท่านแล้ว เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว รีบยอมจำนนเสียเถิด ไม่อย่างนั้นจะส่งพวกท่านไปตายเสียเดี๋ยวนี้!”

อะไรนะ?!

นัยน์ตาของโจวชิงหดตัว ไม่กล้าเชื่อ!

คู่ต่อสู้ของเขาไม่ใช่จี้จงชิงอย่างนั้นหรือ?

เช่นนั้นเป็นใครกันเล่า?

โจวชิงชำเลืองมองตำแหน่งที่หม่าหยวนฮั่นยืนทีหนึ่ง อีกฝ่ายที่เขาปกป้องอยู่ก็คือ...เด็กหนุ่มผู้นั้น!

ไม่ต้องสงสัยเลย...

เช่นนั้นคู่ต่อสู้ของตนก็เป็นได้แค่เจ้าเด็กหนุ่มที่ราวกับจะเป็นผู้บัญชาการคนใหม่ของชายแดนเหนือผู้นี้แล้ว!

แต่ทว่าเป็นไปได้อย่างไร?

เขาไม่ใช่หุ่นเชิดที่จี้จงชิงคอยสนับสนุนอยู่หรอกหรือ?!

โจวชิงพลันอึ้งไปในชั่วพริบตา เขามองหลี่จุ่นอย่างตกตะลึงไปเลย!

ในใจราวกับมีคลื่นโหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง ผ่านไปนานสองนานก็ยังไม่สงบลง!

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน?!

หลี่จุ่นเห็นทั้งสองคนคุยกันงึมงำ ๆ อยู่พักใหญ่แล้ว แต่ยังไม่ได้ข้อสรุปอะไร เขาจึงรีบขมวดคิ้วพลางเอ่ยถามขึ้นว่า

“ไม่ตกลงที่จะยอมจำนนใช่หรือไม่? บุรุษกระดูกเหล็กประเภทนี้ข้าละเลื่อมใสจริง ๆ แต่ว่าบุรุษกระดูกเหล็กประเภทนี้แหละไร้ประโยชน์ที่สุด มีแต่ทำให้ข้าเลื่อมใสว่าช่างไร้ประโยชน์จริง ๆ มันต้องมีประโยชน์กับข้าสิถึงจะเข้าท่า”

“ช่างเถอะ ในเมื่อไม่ตกลงยอมจำนน เช่นนั้นก็ฆ่าทิ้งไปเสียเถอะ! หาวิธีตายที่เหมาะสมให้กับพวกเขาก็แล้วกัน ยิงทิ้งเสียตรงนั้นเถอะ”

เมื่อหวังเซิ่งได้ยิน ก็รีบยกมือขึ้นเตรียมจะแพร่คำสั่งลงไป!

“ช้าก่อน!”

ทันใดนั้นโจวชิงก็เอ่ยเรียกขึ้นมา เขามองไปที่หลี่จุ่นแล้วกัดฟันถามขึ้นว่า

“ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้ามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

หม่าหยวนฮั่นโพล่งตอบกลับไปเลยโดยไม่แม้แต่จะถามหลี่จุ่น

“แน่นอนว่าบินลงมาจากเบื้องบนน่ะสิ ไม่อย่างนั้นท่านคิดว่าพวกเราจะมีวิชาอาคมมุดออกมาจากใต้ดินหรือ?”

“บิน บินลงมาอย่างนั้นหรือ?”

โจวชิงงงเป็นไก่ตาแตกไปเล็กน้อย!

คิดว่าหม่าหยวนฮั่นกำลังล้อเขาเล่น ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกถึงความอัปยศอดสูจนถึงขีดสุด!

บินอย่างนั้นหรือ?

คิดว่าพวกเจ้ามีปีกกันอย่างนั้นหรือ?

ยังจะบินได้อีก?!

โจวชิงคิดว่าหม่าหยวนฮั่นไม่ยอมตอบดี ๆ ทันใดนั้นเขาก็พลันเดือดพล่านขึ้นมา!

แต่ทว่าตอนนี้ไร้ซึ่งอนาคตแล้ว หากยังไม่ยอมจำนนอีกเหล่าทหารต้องถูกฝังไปกับตนแน่ ๆ

ไม่ทำให้ผิดหวังสมกับเป็นแม่ทัพรุ่นหนึ่งจริง ๆ!

ในจังหวะนี้เอง!

หลี่จุ่นกับเหล่าทหารและแม่ทัพทุกนายเองก็มองจนสีหน้าเผยความประทับใจออกมา แม้จะฟังไม่เข้าใจว่าทัพศัตรูกำลังพูดอะไรกันอยู่ ทว่าพวกเขารับรู้ได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกนี้ได้

โจวชิงทิ้งดาบลงก่อน จากนั้นก็ถอดเกราะออก

แล้วให้เหล่าทหารทิ้งดาบไป จนทำให้คนฉู่ทุกผู้ทุกนายหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวด

ท้ายที่สุดแล้ว

เหล่าทหารทัพแคว้นฉู่ทุกคนต่างก็โยนดาบศึกในมือทิ้งไป พร้อมทั้งน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวดและเดือดดาล

มีคนร้องไห้โฮเสียตรงนั้นเลย!

โจวชิงเองก็น้ำตาคลอเบ้าเช่นกัน เขาพลันเดินมาเบื้องหน้า

ขณะที่เขาอยู่ห่างจากหลี่จุ่นสามจั้ง เขาก็ค่อย ๆ ปลดมีดสั้นติดตัวตรงเอวออกมา

จากนั้นถือมันเอาไว้ในมือ เทินขึ้นเหนือหัวอย่างนอบน้อม สองเข่าคุกลงไปกับพื้น ก่อนจะตะโกนด้วยความเดือดดาลว่า

“โจวชิงคนแคว้นฉู่ วันนี้ยอมจำนนแด่...ราชวงศ์อู่!”

สีหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยความประทับใจ!

หย่าหยวนฮั่นรีบเอ่ยแปลว่า

“โจวชิงคนแคว้นฉู่ วันนี้ยอมจำนนแด่...ราชวงศ์อู่!”

คนราชวงศ์อู่ทุกผู้ทุกนายพลันขนลุกซู่สั่นหงึกไปทั่วทั้งตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ!