องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 781

โจวชิงตะโกนว่าคนฉู่จะไม่มีวันเป็นเชลยศึกเพื่อศักดิ์ศรี!

แต่เพื่อทุกชีวิตที่อยู่ใต้บัญชา ยอมก้มหัวที่แสนโอหัง และทิ้งดาบยอมจำนนไปเลย!

มีจอมทัพบางคนที่มีชื่อเสียงเพราะรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง อย่างเช่นซุนเฟิงโหวแห่งราชวงศ์ก่อนหน้า!

และมีจอมทัพบางคนที่มีชื่อเสียงเพราะความพ่ายแพ้เพียงครั้งเดียว หลังจากที่รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง...

นั่นก็คือโจวชิง โจวชิงคนแคว้นฉู่!

โจวชิงรู้สึกละอายใจต่อสมญานามซุนเฟิงคนที่สอง แต่ทว่าไม่ได้ละอายใจต่อชื่อโจวชิงของเขาเลย!

นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเขาไม่ใช่ซุนเฟิงคนที่สอง เขาคือโจวชิง โจวชิงคนแคว้นฉู่!

เขามีคุณสมบัติที่จะถูกบันทึกไว้ในตำราประวัติศาสตร์เคียงข้างกับ...ซุนเฟิง!

ในนามของแม่ทัพผู้ไร้เทียมทานรุ่นหนึ่งเช่นเดียวกัน!

ที่คว้ามาได้ยากไม่ใช่ผู้บัญชาการที่นำทัพสู้รบจนได้รับชัยชนะ แต่ที่คว้ามาได้ยากคือบุคคลที่ยอมก้มหัวเพื่อให้ทุกคนไม่ต้องลำบากยามทำศึกพ่ายแพ้ บุคคลที่กล่าวมาข้างหน้าจะได้กลายเป็นแม่ทัพตลอดกาลรุ่นหนึ่ง!

ทว่าบุคคลที่กลาวมาข้างหลังจะถูกเขียนเพิ่มเข้าไปในตำราประวัติศาสตร์ให้เขาอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งก็คือเขียนว่าเขาคือวีรบุรุษ!

โจวชิงในคืนนี้ก็คือวีรบุรุษคนหนึ่ง

อย่างน้อยก็ใช่ในสายตาของหลี่จุ่น ในสายตาของหม่าหยวนฮั่นและในสายตาของคนราชวงศ์อู่ทุกผู้ทุกนาย

โจวชิงนำทหารให้ยอมจำนน สงครามทางชายแดนตะวันตกยุติลง!

เดิมทีหลี่จุ่นไม่ได้อยากจะชิงไพ่ตัดหน้าอย่างกะทันหันเลย เพียงแต่โจวชิงนำกองกำลังสองหมื่นกว่านายเข้าไปยังจวนชายแดนตะวันตก เช่นนั้นก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ทว่าหลี่จุ่นสับไพ่หลอกเขา ไม่มีทางที่เขาจะไม่แพ้!

จ้าวอวี่ไม่พอใจ

โจวชิงสังหารกองกำลังหลายหมื่นนายที่ด่านเฟิงเป่ยของเขา ทว่าตอนนี้กลับยอมจำนนเสียแล้ว

ภายในเวลาเพียงชั่วครู่ไม่สามารถพลิกแพลงกลับมาได้ เขาจ้องคนฉู่ที่ถูกควบคุมตัวขึ้นมาเขม็งด้วยสองนัยน์ตาที่แดงก่ำ

หลี่จุ่นมองความไม่พอใจของจ้าวอวี่ออก จึงเดินไปเอ่ยปากพูดปลอบเขาที่ข้างกายเขา

“แม่ทัพจ้าว ทำศึกมีถูกมีผิด แต่ในสนามรบไม่มีผิดไม่มีถูก ข้าพอจะเข้าใจความรู้สึกของท่าน แต่ในเมื่อทัพศัตรูยอมจำนนแล้ว เช่นนั้นเรื่องอื่นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้ที่เชี่ยวชาญพอจะจัดการเรื่องพวกนี้เถิด พวกเราน่ะ ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำนะ”

ยังมีทัพใหญ่หลายแสนนายของแคว้นจ้าวที่กำลังรอพวกเราอยู่นะ!

จ้าวอวี่พยักหน้าทำได้เพียงพูดว่า

“ขอรับ ท่านอ๋อง ท่านพูดจนข้าเข้าใจแล้ว”

เขาเพียงแค่ไม่พอใจเท่านั้น!

ถึงอย่างไรต้องสูญเสียสหายที่ปกติร่วมรบร่วมใช้ชีวิตด้วยกันไปมากมายขนาดนั้น ไม่ว่าใครก็ต้องไม่สบายใจด้วยกันทั้งนั้น

โจวชิงและทหารเชลยคนแคว้นฉู่ทุกผู้ทุกนายถูกควบคุมตัวอยู่ตรงกลาง จากนั้นก็คุมตัวไปยังจวนชายแดนตะวันตก

ด่านฝานหลงถูกทำลายแล้ว ตอนนี้กลับไปไม่ได้ ทำได้เพียงไปจวนชายแดนตะวันตกเท่านั้น

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเองก็ไล่กวดส่วนที่อยู่เบื้องหลังทุกคนไปยังจวนชายแดนตะวันตก พร้อมทั้งไปพบโจวชิงที่ถูกควบคุมตัวด้วยตัวเอง

ไม่รู้ว่าจอมทัพแห่งสองทัพกำลังพูดคุยอะไรกัน รอเหยียนอ๋องผู้เฒ่ากลับมาบอกหลี่จุ่น โจวชิงอยากจะพบเขา

หลี่จุ่นกำลังดูแผนที่เดินทัพ เมื่อได้ยินดังนั้นก็พลันแสยะยิ้มทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

ฉะนั้นเขาจึงเลือกที่จะปิดปาก

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเห็นหลี่จุ่นเพียงแค่ยิ้ม ๆ ก็คิดว่าเขาเจียมเนื้อเจียมตัว ในใจพลันพอใจขึ้นมาเล็กน้อย

แม้จะแสดงความสามารถออกมาให้เห็นหมดแล้ว แต่ก็ยังรู้จักยับยั้งชั่งใจ

ไม่เลว ไม่เลวเลยทีเดียว!

ถึงอย่างไรสายตาของท่านอัครมหาเสนาบดีจี้และไท่ซือก็ยังโฉดชั่วยิ่งนัก

แต่ทว่า

สายตาของไท่ฟู่ดูจะไม่สามารถคาดการณ์ได้อยู่เล็กน้อย...

เมื่อนึกถึงไท่ฟู่ ทันใดนั้นเหยียนอ๋องผู้เฒ่าก็นึกถึงนกพิราบส่งสารที่เขาได้รับก่อนมา ตอนนี้เมื่อนึกขึ้นมาได้ เขาก็รีบล้วงออกมาแล้วส่งให้หลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“จริงสิ นี่เป็นนกพิราบส่งสารที่ไท่ฟู่ส่งมาให้ข้า เขาบอกให้ข้าส่งต่อให้ท่าน”

“นกพิราบส่งสารอย่างนั้นหรือ?”

หลี่จุ่นอึ้ง

เสิ่นคั่วตาเฒ่าผู้นี้จงใจส่งจดหมายให้ตัวเขาทำไมกัน?

มีเรื่องอะไรถามเหยียนอ๋องผู้เฒ่าดูก็ได้เรื่องแล้วไม่ใช่หรือ!

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะรับจดหมายมาเปิดอ่าน วินาทีถัดมา สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ หม่นหมองลง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“เยี่ยม เยี่ยมจริง ๆ! เยี่ยมไปเลย!”