องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 782

ในจดหมายที่ส่งผ่านนกพิราบมานี้เขียนอะไรเอาไว้อย่างนั้นหรือ?

มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น นั่นก็คือบอกกับหลี่จุ่นว่า เนื่องจากเสิ่นจิงหงสมคบคิดกับศัตรูต่างแคว้นบุกเข้ามายังคุกหลวง สุดท้ายดันถูกหลี่เจิ้งจับขังในคุกหลวง ให้หลี่จุ่นไปช่วยนาง!

หากไม่มีเรื่องเกินจำเป็นละก็ คงมีเพียงเรื่องง่าย ๆ เช่นนั้นเรื่องเดียว

ในใจของหลี่จุ่นพลันเย็นชาขึ้นมาในทันใด

เสิ่นจิงหงเป็นบุตรสาวของผู้ใดกัน?

เป็นบุตรสาวของเสิ่นคั่วไท่ฟู่แห่งราชวงศ์ผู้สง่า!

ในนามเขากับเสิ่นจิงหงแยกทางกันแล้ว ทั้งสองคนไม่เกี่ยวข้องต่อกันอีกต่อไป เหตุใดเสิ่นคั่วจึงยังทำเรื่องเกินจำเป็นถึงขั้นส่งข่าวนี้มาให้เขาอีกเล่า?

เขาเป็นถึงไท่ฟู่แห่งราชวงศ์ ตัวเองช่วยไม่ได้หรืออย่างไร?

ไม่ต้องพูดก็เห็นได้ชัดเจน

นี่เป็นเจตนาของหลี่เจิ้ง!

อยากจะช่วยเสิ่นจิงหง มีแค่เขาหลี่จุ่นเท่านั้นที่ช่วยได้!

เหตุใดจึงมีแค่เขาหลี่จุ่นที่ช่วยได้เล่า?

เพราะเขามีดินปืนดำอย่างไรล่ะ!

ตอนนี้ยังมีเครื่องโยนหินเพิ่มขึ้นมาอีก...

เจตนาที่เสิ่นคั่วอยากจะแสดงออกมาไม่มีอะไรมากไปกว่านี้หรอก

อยากให้เสิ่นจิงหงออกจากคุกหลวงอย่างปลอดภัย เช่นนั้นเขาจึงต้องส่งมอบส่วนผสมของดินปืนออกมา!

หลี่จุ่นคาดการณ์เอาไว้ตั้งนานแล้ว

จากนั้นก็แค่รอให้หลี่เจิ้งออกกระบวนท่า อยากจะดูสิว่าเขาจะออกกระบวนท่าแบบไหน เพื่อเอาส่วนผสมของดินปืนไปจากมือของตน!

หลี่จุ่นถึงขั้นรอคอยอยู่เล็กน้อย

แต่นึกไม่ถึงเลยว่า หลี่เจิ้งจะงัดวิธีการที่เลวทรามต่ำช้าขนาดนี้ออกมา ใช้ผู้หญิงมาบีบบังคับ!

ส่วนผู้หญิงคนนี้ โดยผิวเผินแล้วไม่ได้มีความสัมพันธ์กับตัวเขาอย่างลึกซึ้ง

ฉะนั้นเขาหลี่เจิ้งเองก็ไม่จำเป็นต้องแบกรับชื่อเสียงนี้!

ที่เขาจับเสิ่นจิงหงขังคุกหลวง ไม่ใช่เพราะอยากได้ส่วนผสมของดินปืน ทว่าเสิ่นจิงหงสมคบคิดกับศัตรูต่างแคว้นบุกเข้ามายังคุกหลวง ฉะนั้นก็เลยจับนางขังคุกหลวง

หลี่เจิ้งสมแล้วที่เป็นหลี่เจิ้ง!

ในขณะเดียวกันหลี่จุ่นก็รู้สึกเดือดดาลขึ้นมา ในใจเองก็อดไม่ยกย่องไม่ได้ ฮ่องเต้สุนัขผู้นี้ช่างใช้เคล็ดผู้เป็นราชาถึงขั้นสูงสุดเลยจริง ๆ!

ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน ก็ไม่สามารถประเมินเขาต่ำได้ หากประเมินเขาต่ำไปนั่นก็เท่ากับรนหาที่ตาย!

“มีอะไรหรือ? ในจดหมายไท่ฟู่ว่าอย่างไรหรือ?”

“ท่านอาหวัง!”

หลี่จุ่นรีบเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาในทันที เขามองไปที่แผนที่แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ตอนนี้เรื่องศึกทางชายแดนตะวันตกได้จบสิ้นลงแล้ว แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดก็ยังเป็นทัพใหญ่สี่ห้าแสนนายของแคว้นจ้าวนั่น!”

เมื่อพูดถึงเรื่องสำคัญ สีหน้าของเหยียนอ๋องผู้เฒ่าก็พลันจริงจังขึ้นมา เขาพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ตามการคาดการณ์ในตอนนี้ เกรงว่าทัพใหญ่ของแคว้นจ้าวนั่นยังมีไม่ต่ำกว่าสี่แสนกว่านาย แต่ทางเจิ้นเป่ยอ๋องเกรงว่าจะมีกำลังพลเพียงแค่หนึ่งแสนกว่านายเท่านั้น อาจจะไม่ถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นนายเสียด้วยซ้ำ และทางเรามีหนึ่งแสนห้าหมื่นนาย รวมกันแล้วก็อาจจะไม่เกินสามแสนนาย ยังห่างกันตั้งหนึ่งแสนกว่านายเลยทีเดียว”

“ทัพใหญ่ของแคว้นจ้าวอยู่บนแผ่นดิน ก็ได้ชื่อว่าองอาจห้าวหาญชำนาญการรบ ทหารแต่ละนายล้วนเหมือนกับกองทัพพิทักษ์อุดร หากสองทัพต้องมาเผชิญหน้ากัน เกรงว่าราชวงศ์อู่ของเราจะพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย!”

หลี่จุ่นพยักหน้า

ทั่วทั้งแคว้นจ้าวยกทัพมาตีราชวงศ์อู่ ไม่แน่ชัดว่ามีเป้าหมายอะไร แต่แน่นอนว่าคงไม่ยอมแพ้และจบลงด้วยดีง่าย ๆ เช่นนี้เป็นแน่ เป็นไปได้มากว่าจะสู้จนถึงที่สุด!

ฉะนั้นศึกสุดท้ายนี้ จึงเป็นศึกที่ยากที่สุด!

และบนผืนผ่นดิน อยากรบชนะทัพใหญ่ที่มีกองกำลังมากกว่าตนหนึ่งแสนนาย แม้หลี่จุ่นจะคิดหาวิธีมากมาย ทว่าในเวลาเพียงชั่วครู่ก็ยังไม่สามารถคิดหาวิธีที่สามารถจัดการได้สำเร็จลุล่วงออก!

ศึกนี้ต้องปรึกษาและวางแผนกันให้ดีก่อน

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ว่าอย่างไร พวกเราก็ต้องเดินทัพไปหลงหู่ไถภายในสองวันก่อน!”