องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 902

เทือกเขาจินเฟิ่ง

จี้จงชิงยังตั้งค่ายทหารอยู่ที่นี่ จะยังไม่กลับเมืองหลวงในเวลานี้

นอกจากควบคุมเหล่าทหารและช่างฝีมือที่เรียกตัวมาจากราชวงศ์อู่เพื่อสร้างเมือง บางครั้งยังจะเดินหมากอยู่บนเขา เล่นอยู่คนเดียว หรือไม่ก็วาดภาพ

ในฐานะที่เป็นนักวาดภาพแห่งยุค จี้จงชิงพึงพอใจกับผลงานวาดภาพของตัวเองอย่างยิ่ง

แน่นอน ก่อนหน้านี้เคยสะเทือนใจครั้งหนึ่ง แต่ตอนนี้หลี่จุ่นตายแล้ว เช่นนั้นโลกนี้ยังจะมีผลงานการวาดภาพใครเกินหน้าเขาได้อีก

เช่นนั้นเขาก็จับพู่กันวาดต่อสิ

ความมั่นใจนั้นมาแล้วห้ามยังไงก็ห้ามไม่อยู่

วันนี้

ผู้หญิงชุดขาวที่สวมผ้าสีดำผืนบางปิดหน้ามาอีกแล้ว

ทำความเคารพไปทางจี้จงชิงก่อน แล้วดูผลงานวาดภาพของจี้จงชิง ก่อนจะทอดถอนใจชื่นชม

“ทักษะการวาดภาพของอาจารย์อายอดเยี่ยมยิ่งนัก ชวนให้คนถอนใจยอมศิโรราบ สมกับที่เป็นนักวาดภาพแห่งยุคโดยแท้”

จี้จงชิงพอใจกับการชื่นชมของอีกฝ่ายมาก แต่ก็ยังส่ายหน้าพูดแบบถ่อมตนทันที

“ชมเกินไปแล้ว ๆ อีกไม่กี่ปีคงถือพู่กันไม่ไหวแล้ว”

เขาไม่ได้พูดว่าภาพของตัวเองงั้น ๆ แต่บอกว่าตัวเองจะแก่แล้ว ถือพู่กันไม่ไหว

เห็นได้ว่าเขาพอใจกับผลงานของเขาเพียงไร

อีกฝ่ายยิ้มพูด

“อาจารย์อายิ่งอายุมากยิ่งแข็งแรง ท่านน่ะ ไหนเลยจะวาดไม่ไหวง่าย ๆ”

จี้จงชิงได้ยินแล้วรู้สึกเบิกบานใจ มองนางทีหนึ่งก่อนจะถาม

“วันนี้มีเรื่องสำคัญหรือ”

อีกฝ่ายพยักหน้า

“อาจารย์อา หมิ่นเอ๋อร์มาบอกลาท่าน หมิ่นเอ๋อร์จะไปจากราชวงศ์อู่ชั่วคราว”

จี้จงชิงได้ยินแล้วก็ตกใจ ถามด้วยความสงสัย

“ศิษย์พี่มอบภารกิจใหม่ให้เจ้าอีกแล้วหรือ”

“เปล่า ข้าได้สารลับจากจักรพรรดิหญิงแคว้นหนาน บอกว่าศิษย์พี่เมิ่งส่งคนไป แต่พิสูจน์ข้อเท็จจริงไม่ได้ สงสัยว่าฮ่องเต้ราชวงศ์อู่จะส่งคนไปเป็นตัวสอดแนม”

“เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกเปิดเผย พอศิษย์พี่ไปก็ตัดการติดต่อกับข้า ดังนั้นตอนนี้ข้าติดต่อกับเขาไม่ได้ เตรียมตัวจะไปดูด้วยตาตัวเอง ถ้าเป็นคนของเราจริง ศิษย์พี่ต้องมอบรหัสลับกับเขาแน่ ข้าทดสอบดูก็รู้แล้ว”

จี้จงชิงได้ยินแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามว่า

“ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงสงสัยว่าหลี่เจิ้งจะส่งคนไปสอดแนมเล่า ไม่ได้บอกหรือว่าเป็นใคร”

อีกฝ่ายส่ายหน้าตอบ

“เปล่า ฉะนั้นข้าจำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน