องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 903

หลี่จุ่นเข้ากองทัพมาสองวันแล้ว

ช่วงนี้ถึงจะไปทุกวัน แต่หลี่จุ่นก็ยังกระวนกระวายเล็กน้อย

เพราะไม่ออกศึกสักที!

ไม่รู้ว่าจักรพรรดินีคิดอะไรอยู่กันแน่ โอกาสการรบมาแค่ชั่วเดี๋ยวเดียว จะรอไม่ได้!

ขืนยังรอต่อไป...ฐานะของเขาต้องถูกเปิดโปงแน่!

สองวันนี้หลี่จุ่นอยู่ในกระโจมกองทัพกับซั่งกวนเฮ่าตลอดเวลา ถึงจะบอกว่าเป็นกุนซือ แต่จักรพรรดินีก็ไม่เคยเรียกเขาเข้าพบ

ดูเหมือนว่าเขาที่เป็นกุนซือจะไม่มีประโยชน์อะไร

ตอนที่หลินชิงเป็นกุนซือให้เขายังจะดีเสียกว่า อย่างน้อยเวลาปรึกษาหารือยังเรียกหลินชิงมา

นี่ไม่เรียกเขาเลย

“กุนซือ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่หรือ”

ซั่งกวนเฮ่าเห็นหลี่จุ่นกำลังคิดหนัก อดถามไม่ได้

พอเข้ากองทัพมา ซั่งกวนเฮ่าก็เปลี่ยนการเรียกหลี่จุ่นว่ากุนซือ

ไม่เรียกสวีเฟิ่งเหนียนอีก ถึงจะรู้ว่าความจริงหลี่จุ่นไม่ได้ชื่อสวีเฟิ่งเหนียน แต่ก็ยังเรียกจนติดปาก

ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเรียกกุนซือ ดูจะเหมาะสมกว่ามาก

หลี่จุ่นพูด

“ข้ากำลังคิด นี่ฝ่าบาทให้ข้ามาทำอะไรกันแน่ ข้ายังต้องฝึกยุทธ์อีก เรียกข้ามาแต่ก็ไม่บอกอะไร ให้ข้ากลับไปฝึกยุทธ์ยังจะดีเสียกว่า”

หลี่จุ่นไม่รู้ว่าซั่งกวนเฮ่าผู้นี้เป็นใครมาจากไหน จึงไม่กล้าบอกความคิดที่แท้จริงของตัวเอง

หลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น

พอซั่งกวนเฮ่าได้ยินก็พูดทันที

“ท่านไม่ต้องร้อนใจไปหรอก ฝ่าบาทต้องเรียกเข้าเฝ้าแน่ เรารอไปก็พอ”

หลี่จุ่นได้แต่เห็นว่าเขาพูดไร้สาระ พยักหน้าไม่สนใจ

ตกค่ำ

ขณะทั้งสองกำลังกินอาหาร จู่ ๆ เฟิงเป่าจินก็มา

เห็นทั้งสองกำลังกินอาหาร จึงประสานมือทางหลี่จุ่นแบบไม่ค่อยสมัครใจและพูดว่า

“เชิญกุนซือตามข้ามา ฝ่าบาททรงเรียกให้เข้าเฝ้า!”

หลี่จุ่นดวงตาเป็นประกาย

วางถ้วยตะเกียบทันที แล้วตามเฟิงเป่าจินออกไป

ซั่งกวนเฮ่าดูเงาหลังที่จากไปของทั้งสอง พลันหัวเราะ

จากนั้นก็ทิ้งถ้วยตะเกียบ จัดระเบียบเสื้อผ้าแล้วเดินมือไพล่หลังออกกระโจม เรียกคน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน