โคตรคนยอดปรมาจารย์ นิยาย บท 13

หวังเฟยกดโทรศัพท์ด้วยมือทั้งสองข้างตอบกลับข้อความของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

: ไม่มีปัญหา ฉันจะโอนเงินให้เธอเดี๋ยวนี้เลย

ณ หอพักที่ลู่เสวี่ยเอ๋อร์พักอยู่ หลี่เยี่ยนอ่านข้อความที่หวังเฟยส่งมาทางโทรศัพท์

มุมปากของเธอมีรอยยิ้มแปลก ๆ

เธอส่งเลขบัญชีธนาคารของเธอไป ใช้เวลาไม่นานก็ได้รับข้อความแจ้งเตือนว่ามีเงินสองล้านโอนมาให้

ทันทีที่ลบข้อความที่แจ้งว่าบัญชีของเธอได้รับโอนเงินเข้ามา เธอที่นั่งอยู่บนเตียงของลู่เสวี่ยเอ๋อร์ก็พูดด้วยรอยยิ้ม “เสวี่ยเอ๋อร์ คืนนี้เราไปกินหม้อไฟหม่าล่ากันเถอะ ตกลงไหม?”

“คืนนี้เหรอ? แต่ฉันอยากอ่านหนังสืออยู่ที่หอมากกว่า”

ลู่เสวี่ยเอ๋อร์มีนิสัยรักสงบ ระหว่างที่เรียนมหาวิทยาลัย เพื่อนนักศึกษาคนอื่นมีความรักกันแต่เธอเป็นคนเดียวที่เอาแต่สนใจเรื่องเรียน

“โอ๊ย หนังสืออ่านตอนไหนก็ได้ อีกอย่าง เธอจะอ่านหนังสืออย่างเดียวไม่ได้สิ ไม่งั้นก็พลอยจะทำให้คนอื่นเขาดูโง่หมด ตอนกลางคืนไม่ต้องอ่านหรอก กินเสร็จก็ค่อยรีบกลับมา จะได้ไม่เสียเวลามาก”

“แต่ว่า…” ลู่เสวี่ยเอ๋อร์ลังเล แต่หลี่เยี่ยนกลับไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธ

“คุณน้องคะ เห็นแก่ที่ฉันช่วยเธอกันพวกผู้ชายมาให้ตั้งนาน แล้ววันนี้ฉันก็ว่างไม่ได้ทำงาน คืนนี้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยเถอะ”

ลู่เสวี่ยเอ๋อร์ยิ้มอย่างขมขื่น “ก็ได้ ในเมื่อเธอพูดขนาดนั้น คืนนี้ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน”

“ดีเลย” เธอเชียร์พลางจับมือของลู่เสวี่ยเอ๋อร์ “เธอเยี่ยมที่สุด”

.…..

ทว่าอีกด้านหนึ่ง เย่ซิวที่ออกมาจากมหาลัยก็สัมผัสได้ในทันทีว่ามีคนตามเขามา

แต่เขาไม่สนใจ มีแค่ลูกกระจ๊อกไม่กี่คน ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้มายุ่งย่าม เย่ซิวก็ไม่สนใจพวกเขา

เขาเดินไปที่ป้ายรถเมล์และเตรียมจะนั่งรถไปบ้านตระกูลจ้าว

จางเทาและคนอื่น ๆ เดินตามมาจากระยะไกลและเมื่อเห็นเย่ซิวที่ป้ายรถเมล์ ทุกคนต่างก็แสดงรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ไอ้โง่ คิดว่ามีฝีมือแค่นี้แล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ?”

“ถ้าทำให้คุณชายหวังเฟยไม่พอใจแล้วล่ะก็ มีแต่ต้องตายเท่านั้น”

“นั่นหมาป่าตาเดียวเหรอ?!”

เย่ซิวยืนอยู่หน้าป้ายรถเมล์รอรถบัสอย่างเงียบ ๆ

ทันใดนั้นเขาก็หันกลับมาเห็นชายหน้าตาอัปลักษณ์และมีท่าทางดุร้ายเดินเข้ามา

เย่ซิวสามารถบอกได้ทันทีว่านี่คือตัวร้ายที่มาพร้อมกลิ่นอายนักฆ่าที่คละคลุ้ง เขาคงมือเปื้อนเลือดมามากลมปราณเลยมีกลิ่นอายเช่นนี้

เขาเพียงเหลือมองและหันไปทางอื่น

สำหรับคนธรรมดา คนแบบนี้คงเปรียบเสมือนเสือที่ดุร้าย แต่สำหรับเขาแล้ว คนแบบนี้ไม่มีค่าพอให้ชายตาแล

เขาสามารถฆ่าคนพกวนี้ได้มากมายด้วยการตบเพียงครั้งเดียว

ชายคนนั้นเดินตรงไปหาเย่ซิว “แกใช่เย่ซิวหรือเปล่า?”

เย่ซิวพยักหน้า “ผมเอง คุณมีธุระอะไร?”

หมาป่าตาเดียวยิ้มด้วยสีหน้าเหี้ยมโหด “มีคนขอให้ฉันจัดการกับแก มากับฉันเถอะ แกคงจะไม่อยากถูกฉันทำให้อับอายในที่สาธารณะหรอกใช่ไหม?”

“ใครเหรอ? ใช่ผู้ชายคนก่อนหน้านี้หรือเปล่า?” เย่ซิวขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางนึกถึงหวังเฟยและจางเทาทันที

“ไม่จำเป็นต้องรู้”

เย่ซิวไพล่มือไว้ด้านหลัง “ก็ได้ งั้นนำทางไปสิ”

เนื่องจากอีกฝั่งเป็นฝ่ายมาหา ก็ควรจัดการกับมันให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นการรบกวนมากหากมีแมลงวันคอยมาบินวนอยู่รอบตัว

ดวงตาของหมาป่าตาเดียวมีประกายแปลก ๆ ปรากฏขึ้น “ไอ้หนูนี่กล้าหาญมาก ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะเบามือให้สักหน่อยแล้วกัน”

เย่ซิวไม่พูดอะไร

เขาเดินตามหมาป่าตาเดียวไปยังสถานที่ซึ่งมีคนบางตา

เมื่อเห็นเช่นนี้ จางเทาและพรรคพวกไปด้วย

สิบนาทีต่อมา เย่ซิวถูกนำตัวมายังสถานที่ห่างไกลผู้คน

จางเทาและคนอื่น ๆ ที่ติดตามไปด้วยต่างพากันหัวเราะเยาะ

“เย่ซิว แกตายแน่!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน