ฟุ่บ! ฟุ่บ!
จางเทาและคนอื่น ๆ คุกเข่าลงตรงนั้นและรีบคำนับอย่างรวดเร็ว
แม้แต่คนที่ดุร้ายอย่างหมาป่าตาเดียวยังถูกเย่ซิวเล่นเสียน่วมแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาเลย
“พี่ใหญ่ พวกเราผิดไปแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ”
“อย่าฆ่าผมเลย ผมยังมีพ่อแม่มีพี่น้องต้องดูแล คิดเสียว่าฉันเป็นลูหมาตัวหนึ่ง แล้วปล่อยผมไปเถอะ”
“พี่ใหญ่ ถ้าพี่ไว้ชีวิตผม ผมจะแนะนำน้องสาวให้รู้จัก ผมยกแฟนตัวเองให้พี่เลยก็ยังได้”
……
ดวงตาของเย่ซิวเย็นชา คนเหล่านี้ไม่สมควรตาย แต่ก็ไม่อาจปล่อยไปได้ง่าย ๆ
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หยิบยาหนึ่งเม็ดออกมาจากกระเป๋าแล้วบดมัน
จากนั้นเขาก็เปิดปากคนเหล่านี้อย่างไร้ความปราณี พลางยัดยาเข้าไป และบังคับให้พวกเขากลืน
จางเทาและคนอื่น ๆ รู้สึกหวาดกลัว
“ไม่ต้องกังวล ยาตัวนี้ไม่มีผลข้างเคียงมากนัก พวกนายแค่ต้องกินยาแก้พิษปีละครั้ง ไม่อย่างนั้นเลือดจะออกจากทวารทั้งเจ็ดจนตาย”
“ถ้าพวกแกหยุดทำความชั่วภายในหนึ่งปี ฉันจะให้ยาถอนพิษ”
“แน่นอนว่าพวกแกจะไปตรวจที่โรงพยาบาลก็ได้ แต่พวกเขาก็จะบอกพวกแกอย่างแน่นอนว่าไม่มีอะไรผิดปกติ”
จางเทาและคนอื่น ๆ ต่างก็ดูซีดเซียว
หลังจากที่เห็นว่าเย่ซิวน่ากลัวเพียงใด จึงเผลอเชื่อไปว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง
“จริงสิ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชายที่ชื่อหวังเฟยหรือเปล่า?” เย่ซิวถาม
จางเทาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “เป็นเขาครับเป็นเขา เขาสั่งให้พวกเราทำทุกอย่าง ถ้าพี่ต้องการแก้แค้นก็ไปหาเขา พวกเราไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย”
เย่ซิวที่ได้รู้ว่าเป็นอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้ ก็จากไปโดยไม่ทำให้พวกเขาลำบากอีก
ส่วนยาเม็ดนั้นเป็นเพียงยาบำรุงร่างกายธรรมดาที่ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายมนุษย์
หลังจากการต่อสู้ เย่ซิวก็รู้สึกหิวเล็กน้อย
“คุณผู้ชายโปรดดูสักหน่อย วันนี้ที่ร้านเรามีงาน ถ้ากินเนื้อแกะได้ยี่สิบจานเต็ม ๆ ก็จะได้กินฟรี”
ใบปลิวถูกส่งใส่มือเย่ซิว
ดวงตาของเขาส่องประกาย
เนื้อแกะยี่สิบจานเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับคนธรรมดาส่วนใหญ่
แต่สำหรับเย่ซิวนั้นสบายมาก
ในฐานะจอมยุทธ์ระดับเก้า ต้องใช้พลังงานมาก แม้ว่าเขาจะกินแกะทั้งตัวในมื้อเดียวก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
เย่ซิวยิ้ม “เถ้าแก่ยังด้อยประสบการณื อย่างนั้นวันนี้ฉันจะบอกให้รู้ถึงอันตรายในสังคมเอง”
มีที่อยู่ในใบปลิว และเย่ซิวก็หาที่นั่นเจออย่างรวดเร็ว มันเป็นร้านอาหารหม้อไฟหม่าล่าแบบบริการตนเองที่ชื่อว่า 'ขาประจำ'
เมื่อเข้าไปแล้วจึงถามพนักงานอีกครั้งว่าถ้าเขากินเนื้อแกะได้ถึงยี่สิบจาน เขาจะได้กินฟรีนั้นจริงหรือไม่
พนักงานชี้ไปที่จานเนื้อแกะจานใหญ่บนโต๊ะแล้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เนื้อแกะนี้หนักจานละหนึ่งกิโลกรัม แต่หวังว่าคุณลูกค้าจะกินเท่าที่ไหวเพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายต่อร่างกาย”
เขาเห็นหลายคนแล้วที่มาหวังกินฟรี แต่สุดท้ายก็กินเยอะจนแม้แต่จะเดินกลับก็ยังไม่ไหว
จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครสามารถท้าทายได้สำเร็จ
“โอเค งั้นเอามาให้ผมหนึ่งชุด”
“ได้ค่ะ งั้นเชิญตามมา ขอเตือนคุณลูกค้าว่าต้องปรุงเครื่องปรุงเองและห้ามเหลือเด็ดขาด หากเหลือมากกว่าเศษหนึ่งส่วนสี่กิโลกรัมก็จะต้องถูกปรับ”
พนักงานนำเย่ซิวไปยังที่นั่งของเขาและเริ่มจุดไฟหม้อไฟให้เขา
จากนั้นเย่ซิวก็ไปหยิบเนื้อแกะมายี่สิบจาน
เหตุการณ์นี้ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในทันที และคิดว่านั่นน่าประหลาดใจมาก
มีคนไม่น้อยที่ส่ายหน้า
“พ่อหนุ่มนั่นดูผอมไปหน่อย เขาจะกินเยอะขนาดนั้นได้ยังไง?”
“กินทิ้งกินขว้างตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่ดีเลย”
พนักงานเห็นดังนั้นจึงเตือนเขาอีกครั้ง “คุณลูกค้า หากคุณเหลืออาหารแม้เพียงครึ่งกิโลกรัม คุณจะถูกปรับเป็นเงินสองร้อยหยวน และหากคุณไม่กินหมด คุณก็จะถูกปรับหลายพันหยวนเลยนะคะ”
เย่ซิวเทจานเนื้อแกะลงในหม้อไฟที่กำลังเดือด พลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วง ผมจะกินไม่ให้เหลือเลย”
เนื้อแกะถูกตัดเป็นชิ้นบาง ๆ และต้องทำเพียงแค่ลวกเล็กน้อย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โคตรคนยอดปรมาจารย์