โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น นิยาย บท 1

เพื่อขอโอสถวิเศษช่วยชีวิตให้ผู้เป็นสามี หรงจือจือคุกเข่ามาแล้วทั้งสิ้นสามพันขั้นบันได

ทว่าผู้เป็นสามีกลับลดขั้นนางจากภรรยาเอกเป็นอนุ เพื่อองค์หญิงจากแคว้นที่สิ้นเอกราช มิหนำซ้ำยังบอกว่านี่คือวาสนาของนาง!

หลังจากนางหย่าขาดกับสามีแล้ว ก็สมรสกับท่านสมุหราชเลขาธิการผู้ยิ่งใหญ่ มีอิทธิพลกว้างใหญ่ไปทั่วแผ่นดิน

กลางดึก ท่านสมุหราชเลขาธิการกับนางต่างพลอดรักดื่มด่ำลึกซึ้งบนผ้าห่มคู่รัก

โดยที่มีสามีเก่าคุกเข่าอยู่นอกประตู ขอบตาแดงก่ำ ใบหน้าขาวซีดดุจกระดาษ

——

ในงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ ผู้คนต่างหัวเราะเริงร่าครึกครื้นมีความสุข

ทว่าในใจของหรงจือจือกลับรู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องอื่นใด แต่เป็นเพราะสามีของตนที่ไม่ได้พบหน้ากันนานสามปี บัดนี้แม้นั่งอยู่ข้างกายนาง แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร เอาแต่หลบสายตาของตนเองอยู่ตลอด ไม่กล้าสบตากับตนเองโดยตรงเลยสักครั้ง คล้ายกับว่าเผลอทำเรื่องอะไรที่รู้สึกผิดกับตนเองเข้าแล้วอย่างไรอย่างนั้น

สิ่งนี้ทำให้หรงจือจือรู้สึกหนักใจเล็กน้อย

ยามนั้นเอง ชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนมองหรงจือจือ แล้วยิ้มพลางเอ่ยว่า “ข้าว่า ใต้หล้านี้ไม่มีสตรีใดจะทรงคุณธรรมมากไปกว่าหรงจือจืออีกแล้ว!”

ชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนเอ่ยเช่นนี้ สตรีบรรดาศักดิ์ท่านอื่นต่างพากันส่งเสียงชื่นชมออกมา อย่างคล่องปากทีเดียว

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร? นางหรงออกเรือนกับซื่อจื่อซิ่นหยางโหวมาสามปี จัดเตรียมพิธีสมรสให้น้องสาวสามีอย่างพร้อมพรัก และยังหาสะใภ้ผู้เพียบพร้อมให้น้องชายสามีด้วย แต่ละวันยังดูแลปรนนิบัติแม่สามีไม่ขาดตกบกพร่อง ยึดมั่นในความกตัญญูอย่างเคร่งครัด น่าเสียดายที่ตัวข้าด้อยวาสนา ไม่มีลูกสะใภ้ที่แสนดีเช่นนี้”

“แค่นั้นเสียที่ไหน? เรื่องที่ทำให้คนทั้งใต้หล้าสรรเสริญ คือเรื่องในตอนนั้นที่ซื่อจื่อซิ่นหยางโหวป่วยหนักต่างหาก แม้แต่หมอยังบอกว่าเขามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วันแล้ว ทุกคนต่างคิดว่าธิดาคนโตสายตรงตระกูลหรงคงจะเป็นฝ่ายขอถอนหมั้นเองแน่ กลับคิดไม่ถึงว่าจือจือจะตัดสินใจเข้าพิธีสมรสอย่างไม่ลังเล หลังจากสมรสแล้วก็ไปคุกเข่าสามพันขั้นบันได เพื่อขอโอสถวิเศษมาจากปรมาจารย์ซื่อคง มาให้ซื่อจื่อใช้รักษาโรคร้าย ให้ความสำคัญกับความรักและความซื่อสัตย์เพียงนี้ บุรุษตระกูลใดเล่าได้ยินแล้วจะไม่รู้สึกอิจฉา?”

หรงจือจือที่เป็นตัวเอกของบทสนทนา อดทนข่มความรู้สึกกระวนกระวายในใจไว้อย่างยิ่งยวด ก่อนจะอมยิ้มและเอ่ยว่า “พระชายาและฮูหยินทุกท่านชื่นชมเกินไปแล้ว จือจือรับไว้ไม่ไหวจริง ๆ เจ้าค่ะ”

คำชื่นชมสรรเสริญเหล่านี้ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานางได้ยินมาตลอดไม่รู้กี่หนต่อกี่หนแล้ว ชื่อเสียงอันทรงคุณธรรมของนางขจรขจายไปทั่วทั้งแคว้นต้าฉีมานานมากแล้ว และด้วยเหตุผลนี้เอง ในเมืองหลวงจึงมีคำกล่าวไว้ด้วยว่า “ตระกูลหรงมีบุตรี ร้อยตระกูลต่างแย่งชิง”

ในตอนนี้เอง ชายาอ๋องเฉียนพลันฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “จือจือ จะว่าไปสามปีมานี้ ได้ยินว่าซื่อจื่อล้มป่วยนอนติดเตียงมาตลอด ข้ายังคิดว่า โอสถวิเศษที่เจ้าไปขอมานั้นไม่อาจช่วยรักษาซื่อจื่อให้หายดีได้ ได้แค่ประคองชีวิตไว้เท่านั้น”

“คิดไม่ถึงว่าซื่อจื่อจะหายป่วยนานแล้ว และแฝงตัวเข้าไปเป็นจารชนอยู่ที่แคว้นเจา บัดนี้ทำศึกได้ชัยชนะกลับมา และฝ่าบาทก็ทรงจัดพิธีเลี้ยงต้อนรับให้ด้วยพระองค์เอง ดูเหมือนว่าเจ้าจะใช้โอสถที่ว่านั่น ขจัดพิษลึกลับในตัวซื่อจื่อจนหายดีตั้งแต่ครั้งแรกแล้วใช่หรือไม่?”

หรงจือจือยิ้มพลางตอบกลับ “เป็นจริงเช่นนั้นเจ้าค่ะ!”

ชายาอ๋องเฉียนปรบมือและเอ่ยชื่นชม “เยี่ยมมาก! เยี่ยมมาก! ฮูหยินซิ่นหยางโหว ข้าช่างรู้สึกอิจฉาท่านเสียจริง”

นางถานฮูหยินซิ่นหยางโหวผู้เป็นแม่สามีของหรงจือจือ หนนี้ก็ยิ้มกว้างเต็มใบหน้าเช่นกัน ดวงหน้าฉายประกายภูมิใจเหมือนได้รับเกียรติไปด้วย คว้ามือข้างหนึ่งของหรงจือจือมาลูบเบา ๆ “ตระกูลข้าได้ลูกสะใภ้ประเสริฐเช่นนี้ นับเป็นวาสนาอันยิ่งใหญ่ที่สุดของบุตรชายข้าจริง ๆ!”

และเป็นตอนนั้นเอง หรงจือจือค้นพบด้วยสายตาอันเฉียบแหลม ว่าฉีจื่อฟู่สามีของตนกำลังจะหยัดกายลุกขึ้นยืน

บัดนี้ลางสังหรณ์ไม่ดีเหล่านั้น ได้ทะยานมาถึงจุดสูงสุดแล้ว มืออีกข้างหนึ่งของหรงจือจือ เอื้อมไปกำชายแขนเสื้อของอีกฝ่ายไว้

ฉีจื่อฟู่ชะงักไป ผินศีรษะมองหรงจือจือปราดหนึ่ง คำว่ารู้สึกผิดถูกเขียนไว้เต็มใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนนั้น

หรงจือจือเห็นท่าทีแปลกประหลาดของเขา ลางสังหรณ์เลวร้ายในใจก็ยิ่งมีมากขึ้น นางรีบถามด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านพี่ ท่านมีเรื่องอันใดจะเข้าไปทูลต่อฝ่าบาทหรือ? พวกเรากลับจวนไปหารือกันก่อนแล้วค่อยทูลต่อฝ่าบาทไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ?”

ทว่า ฉีจื่อฟู่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ค่อย ๆ ดึงชายแขนเสื้อของตนเอง ออกมาจากกำมือของหรงจือจือทีละน้อย มิหนำซ้ำยังกดเสียงลงกระซิบบอกนางหนึ่งคำ “ข้าขอโทษ!”

จากนั้น ก็สาวเท้ายาวมุ่งหน้าไปกลางท้องพระโรง ด้วยสีหน้าไม่ยี่หระต่อความเป็นความตาย

เห็นเช่นนี้ หัวใจของหรงจือจือพลันเย็นวาบไปครึ่งหนึ่ง

ทุกคนต่างหยุดชะงักและมองไปที่เขา เห็นฉีจื่อฟู่เดินมากลางท้องพระโรงและคุกเข่าลง ทูลต่อฮ่องเต้หย่งอัน “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะขอความเมตตาพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้หย่งอันแม้วัยเพียงสิบสามชันษา แต่กลับมีความดุดันน่าเกรงขามอย่างที่ฮ่องเต้น้อยพึงมีแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน