ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 32

ส่วนภาคินก็ขับรถเข้าเมืองไปเคลียร์งานที่โรงแรมซึ่งมีลูกค้าเข้าพักเต็มทุกชั้น และยังมีคิวจองยาวไปจนถึงต้นปีหน้า ขณะที่วรันยาก็วุ่นอยู่กับการลองชุด และการเตรียมตัวต่างๆ โดยมีช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมฝีมือดีที่กังศมาจ้างมา คอยดูแลเป็นพิเศษ

เวลา 19:23 น.

หลังจากที่เคลียร์งานต่างๆ เสร็จ ภาคินก็รีบเดินทางกลับมาที่ไร่ไปรยาเวศ อาบน้ำแต่งตัวหล่อพร้อมกับหยิบกล้องถ่ายรูปราคาแพงติดมือมาเพื่อจะเก็บภาพของนางนพมาศ ซึ่งตอนนี้อยู่ที่รีสอร์ตกับผู้เป็นยาย

กังศมายืนจ้องมองเด็กสาวที่เธอมีส่วนช่วยเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก อย่างรู้สึกเต็มตื้นไปทั้งหัวใจ ที่เห็นอีกฝ่ายสวยงดงามราวกับนางในวรรณคดี

“คุณมาร์คะ น้องไวน์รู้สึกเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ” วรันยาเดินไปบอกผู้ใหญ่อย่างทำตัวไม่ถูก เมื่อเห็นใครต่อใครพากันจ้องมองมาที่เธออย่างไม่ละสายตา

“ยายก็เขินนะ หลานสาวของยายสวยออกขนาดนี้” กังศมาเอ่ยชม

“แหม...อย่ายอสิคะ” คนที่อายแล้วอายอีกหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันใด

“น้องไวน์!” ภาคินเดินตรงเข้ามาหาสาวเจ้าราวกับคนที่กำลังละเมอ‘! ปกติไม่แต่งหน้าก็ว่าสวยแล้ว แต่พอแต่งและใส่ชุดไทยแบบนี้ ก็ยิ่งสวยเข้าไปใหญ่’

“น้องไวน์! ได้เวลาขึ้นนั่งกระทงใหญ่แล้วลูก” สินชัยบอกหลังจากรับสายของคนสนิทมาเมื่อครู่

“ค่ะ” วรันยาขานรับเบาๆ

“เอ่อ...คินช่วยประคองน้องเข้าไปนั่งในกระทงทีได้ไหม” สินชัยขอแรง คนคุ้นเคย เพราะไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นถูกเนื้อต้องตัวของบุตรสาว

“ได้ครับ” ภาคินรีบขานรับอย่างเนื้อเต้น

“เดี๋ยว! ถ่ายรูปคู่ยายกับน้องไวน์ให้หน่อยสิ” กังศมารีบบอก

“ถ่ายให้อาด้วยนะคิน” สินชัยบอกยิ้มๆ พร้อมกับกล้องราคาแพงห้อยอยู่ที่คอของอีกฝ่ายอึ้งๆ

“ได้ครับ” ภาคินยกกล้องขึ้นมาเตรียมถ่ายภาพคู่และภาพให้กับผู้เป็นยายกับว่าที่พ่อตาในอนาคตอย่างไม่รอช้า

สิบนาทีต่อมา...

หลังจากที่ถ่ายรูปให้ทุกคนกับนางนพมาศเสร็จ ภาคินก็หันไปส่งกล้องให้กับสิงขรที่เดินเข้ามาหา บันทึกภาพของตนกับวรันยา จากนั้นก็อุ้มนางนพมาศคนสวยขึ้นไปนั่งตรงกลางดอกบัวสีชมพูอ่อนๆ ขนาดใหญ่

“ปีนี้ที่หนึ่งต้องเป็นของรีสอร์ตพรรณนารากับไร่ไปรยาเวศแน่ๆ ครับ” สิงขรออกความเห็นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลังจากที่ไปขอนัดเคลียร์กับนารีมาได้สำเร็จ

“หึๆ สำหรับผม น้องไวน์คือที่หนึ่งเสมอครับ” ภาคินเอ่ยให้ได้ยินกันแค่ สองคน

“ครับ อ้อ! เมื่อวานลัมภาส่งข้อความมาบอกว่าจะเข้าประกวดนางนพมาศ ที่เวทีใหญ่ในเมือง แล้วก็ถามว่าคุณคินจะไปหาอีกเมื่อไหร่ ผมเลยบอกไปว่าช่วงนี้ คุณคินไม่ว่าง อาจจะลากยาวไปจนถึงเดือนหน้าครับ” สิงขรรีบรายงาน

“เฮ้อ...ผมรู้สึกว่าเธอเริ่มจะเรียกร้องและคุมไม่อยู่” ภาคินบอกพร้อมกับส่ายหน้าอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย

“จะให้ผมบอกยกเลิกสัญญาวันไหนดีครับ” สิงขรถามอย่างเข้าใจ เพราะช่วงหลังๆ ภาคินแทบจะไม่ออกไปหาอีกฝ่ายเลย

“สิ้นเดือนนี้ครับ” ภาคินบอกเสียงเข้ม ตั้งใจว่าจะไม่ไปเจอกับลัมภาอีก

“ได้ครับ ผมนึกว่าคุณคินจะบอกยกเลิกสัญญาปีหน้าซะอีก” สิงขรเอ่ยแซว

“ผมรู้สึกแย่กับตัวเองครับ มันเหมือนไม่ซื่อสัตย์ต่อน้องไวน์” ภาคินถอนหายใจอีกครั้ง ตอนแรกก็คิดว่าแค่ปลดปล่อยความต้องการ ตอนหลังก็ได้รู้ว่าความต้องการจริงๆ ของเขา มีแค่เพียงวรันยาเท่านั้น และการมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นลับหลังเธอ มันไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่นิด

“งั้นก็ตัดลัมภาออกไปเถอะครับ จะได้ไม่เป็นปัญหาภายหลัง”

“ครับ” ภาคินพยักหน้ารับได้ไม่ทันไร ลูกน้องคนสนิทก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา

“ขอบคุณครับนาย” โอมรับเงินมาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในขบวนแห่

“ผมว่าอีกเดี๋ยวมันต้องไปอ้อนขอที่คุณมาร์แน่ๆ ครับ” สิงขรบอกอย่างรู้ทัน

“เฮ้อ...ไอ้โอมกับไอ้สมนี่พอๆ กันเลยนะครับ” ภาคินส่ายหน้าอย่างรู้สึกเพลียๆ เมื่อนึกไปถึงลูกน้องคนสนิทของจอมพล

“ผมว่าคุณจอมก็คงจะปวดหัวเหมือนกันครับ” สิงขรหัวเราะเบาๆ เพราะเคยไปประกันตัวโอมที่โรงพัก แล้วเจอกับจอมพลซึ่งก็มาประกันตัวของสมชาย หลังจากที่ทั้งสองก่อเหตุทะเลาะวิวาท ตีกับนักเลงต่างถิ่นในร้านคาราโอเกะเมื่อหลายเดือนก่อน

“หวังว่าวันนี้มันคงไม่ไปตีกับใครในงานลอยกระทงนะครับพี่สิงห์” ภาคินบอกอย่างรู้สึกระแวงนิดๆ

“นั่นสิ...(ครับ)” สิงขรเอ่ยยังไม่ทันจบประโยค แต่สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นบางอย่างเข้า จึงรีบชี้ให้ผู้เป็นนายดู “คุณมาร์ล้วงให้มันสองพันครับคุณคิน”

“กะล่อนจริงๆ” ภาคินส่ายหน้าอีกครั้งอย่างไม่รู้จะทำยังไงกับดาวไถ ที่พอ มีงานครั้งใดก็มักจะไปอ้อนขอทิปพิเศษจากผู้เป็นยายเป็นประจำ ทั้งๆ ที่ได้เงินเดือนถึงสองหมื่นเจ็ดพันบาท แถมบางครั้งก็ได้พิเศษเพิ่มอีก แต่ก็ไม่เคยพอใช้ เพราะไป สิงอยู่ที่ร้านคาราโอเกะแทบจะทุกคืน

“หึๆๆ” สิงขรหัวเราะอย่างรู้สึกขำๆ ก่อนจะขอตัวเดินแยกไปหานารีที่มองมาเหมือนกับมีเรื่องจะคุยด้วย

ภาคินพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปตามหาสินชัยกับผู้เป็นยายที่อยู่ด้านหน้าขบวน จากนั้นก็เลือกมุมดีๆ เพื่อเก็บภาพของนางนพมาศคนสวยที่นั่งยิ้มหวานอยู่บนดอกบัวดอกใหญ่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...งานใหญ่ที่อำเภอแม่ริน

วรันยาเหลือบมองช่างภาพที่เอาแต่เก็บภาพของเธอมาตลอดทางอย่างรู้สึกเขินๆ ขณะที่ขบวนเริ่มเคลื่อนตัวเข้าสู่ภายในงานที่มีผู้คนเดินทางมาเที่ยวกันอย่าง คับคั่ง มีซุ้มขายอาหารกับเครื่องดื่มเรียงรายให้เดินเลือกซื้อ รวมไปถึงเครื่องเล่นต่างๆ อย่างชิงช้าสวรรค์ ม้าหมุน บ้านผีสิง ยิงปืน โยนห่วง ปาลูกบอล และบิงโก

“เบียร์ครับคุณคิน” สิงขรส่งเบียร์เย็นๆ ที่ใส่ในแก้วสีทึบใบใหญ่ไปให้

“ขอบคุณครับพี่สิงห์” ภาคินรับแก้วเบียร์มาจิบเบาๆ อย่างรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นผู้ชายในงานต่างพากันล้วงมือถือขึ้นมาถ่ายรูปของวรันยากันเป็นแถว ตามด้วยประโยคซ้ำๆ เดิมๆ ที่ได้ยินมาตลอดทางเข้างาน โคตรสวยเลยว่ะ / คนนี้ไงลูกสาวของพ่อเลี้ยงสินชัย / นางฟ้าชัดๆ / กูจะโหวตให้คะแนนน้องเขา จนกระทั่งขบวนรถเคลื่อนมาจอดถึงข้างเวทีที่มีกระทงใหญ่ของนางนพมาศของตำบลอื่นๆ จอดเรียงแถวกันอยู่