พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1034

อี้หรานยกยิ้ม ใช้นิ้วไล้สัมผัสไปตามดวงตาและคิ้วของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มกะพริบตาแต่ไม่ได้หันหน้าหนี ก่อนจะค่อย ๆ คลายแรงจับที่มือของหญิงสาว

ปลายนิ้วของหญิงสาวเลื่อนทีละน้อยจากคิ้ว มาที่ดวงตา มาที่สันจมูก จากนั้นมาที่ปาก

รูปปากของจิ่นหลีสวยมาก ริมฝีปากบางของเขาให้ความรู้สึกทั้งเย็นชา เซ็กซี่ ดึงดูด เมื่อมันโค้งขึ้นเมื่อเขายิ้ม อี้หรานก็ตกหลุมรักมันได้อย่างง่ายดาย

“คุณพูดว่า คุณกลัวจะเดินตามรอยความผิดพลาดของพ่อ จนควบคุมชีวิตตัวเองไม่ได้ ฉันขอแปลว่านั่นหมายถึง คุณกลัวฉันจะหักหลังคุณ เหมือนที่แม่ทำกับพ่อของคุณใช่ไหม?” น้ำเสียงขออี้หรานอ่อนโยนราวกับเสียงของไวโอลิน หญิงสาวเอ่ยอย่างปราศจากความโกรธแค้นหรือขุ่นเคือง เหมือนฟ้าใสหลังพายุฝนสงบลง

ทว่าความเยือกเย็นของเธอกลับทำให้จิ่นหลีขมวดคิ้ว

เธอมีท่าทางเช่นนี้ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาอยู่ที่บ้านเช่าเมื่อคราวก่อน เธอสงบเสียจนในใจเขาปั่นป่วน

“ถึงฉันจะเคยพูดว่าฉันรักคุณและจะไม่มีวันทิ้งคุณ แต่ตอนที่คุณบอกว่ายอมแลกชีวิตเพื่อฉัน นั่นเป็นเพราะคุณยังเชื่อว่าฉันจะทรยศคุณ… เหมือนกับที่แม่คุณเคยทำกับพ่อ” เธอยังคงกล่าวต่อ

อาการดิ้นรนฉายขึ้นในแววตาของจิ่นหลี “ตราบใดที่ผม…เชื่อใจพี่ พี่จะรักผมและกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม?”

หลิง อี้หรานเอ่ยแผ่วเบา “อะไรทำให้คุณคิดว่าฉันจะรักคุณอีกต่อให้คุณจะเชื่อใจฉัน? บางทีคุณอาจจะเชื่อใจฉันแล้วตอนนี้ แต่ในอนาคตก็ไม่แน่ นอกจากนี้…”

อี้หรานชักมือกลับ ชี้นิ้วไปที่หัวใจของตัวเอง “สิ่งนี้มันเคยรักคุณ แต่มันไม่อีกต่อไปแล้ว”

ม่านตาของชายหนุ่มหดเล็กลง สีหน้าซีดเผือด

หลิง อี้หรานถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลอี้ได้ ในตอนที่เธอพูดประโยคสุดท้าย สีหน้าของจิ่นหลีเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

เขาไม่ได้เข้ามาขวางเธอ แต่ขณะที่กำลังก้าวออกมา อี้หรานอดไม่ได้ที่จะหันกลับไป เธอมองเห็นเพียงแผ่นหลังที่อ่อนแอและโดดเดี่ยวขณะที่เขายืนอยู่หน้าแผ่นจารึกของบิดาผู้จากไป

ราวกับว่า เขาเหลือตัวคนเดียวบนโลกใบนี้แล้ว

ภาพที่เห็นทำให้อี้หรานปวดหนึบไปทั้งใจ

หญิงสาวรีบบอกกับตัวเอง ‘อย่าไปสงสารคนคนนี้ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปสงสารเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว! ยิ่งไปกว่านั้น เราสองคนคือเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบ!’

‘แค่ต้องกลับไปใช้ชีวิตเหมือนตอนที่ยังไม่มีเขาให้ได้!’