พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1154

“ไปกันเถอะ ผมจะไปส่งคุณ” กู้ลี่เฉินจับมือหลิงอี้หรานไว้และพาออกไปจากห้อง

อี้จิ่นหลีชำเลืองมองร่างของกู้ลี่เฉินและหลิงอี้หรานที่เดินจากไปด้วยปลายหางตา จากนั้นเขาก็สั่งเย่ฉงเว่ยเบา ๆ ว่า “บอกให้พนักงานออกไปให้หมด”

“ฮะ? แล้วพวกเขา...” เย่ฉงเว่ยชี้ไปยังบริกรหญิงซึ่งได้รับบาดเจ็บที่นิ้วและคุณหลี่ที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่

“ให้เขาอยู่” อี้จิ่นหลีพูดเบา ๆ

เพราะเหตุนั้น เย่ฉงเว่ยจึงบอกให้พนักงานทั้งในและนอกห้องส่วนตัวออกไป

ในทันใดนั้นเอง คนในห้องก็เหลือเพียงอี้จิ่นหลี เย่ฉงเว่ย บริกรหญิงคนนั้น คุณหลี่ เกาฉงหมิง และบอดี้การ์ดหลายสิบคนของอี้จิ่นหลี

อี้จิ่นหลีจับมือของบริกรหญิงคนนั้นขึ้นมาและลูบนิ้วชี้ซึ่งมีผ้าพันแผลของเธอเบา ๆ สายตาที่ก้มลงมองต่ำดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเขินอาย และความแปลกใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเย่ฉงเว่ยเล็กน้อย ‘จิ่นหลีสนใจผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เหรอ?’

ถึงอย่างนั้นสิ่งที่อี้จิ่นหลีพูดในเวลาต่อมากลับทำให้เย่ฉงเว่ยประหลาดใจ

“ถ้าอยากโดนถอดเล็บนัก ก็ไปหาถอดเอาเองนะ เธอจะได้ทำตามความปรารถนาสักที” อี้จิ่นหลีพูดเสียงแผ่วขณะที่คลายมือออกจากการจับมือของหญิงสาว

ผู้หญิงคนนั้นหน้าถอดสีในทันที และตัวสั่นเล็กน้อย “นายน้อยอี้คะ... ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไร”

สุดท้ายแล้วผู้หญิงหลายคนก็อยากได้จิ่นหลี

แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ควรพยายามใช้หลิงอี้หรานเพื่อปีนไปยังจุดสูงสุดอยู่ดี

มันใสซื่อไปหน่อยที่คิดว่าแกล้งทำเป็นโดนถอดเล็บแล้วจะจูงใจให้จิ่นหลีสนใจได้

จิ่นหลีเป็นคนที่ระมัดระวังตัวมากที่สุดในพวกเขา แล้วใครในเมืองเฉินจะหลอกจิ่นหลีได้?

“นายน้อยเย่! ช่วยฉันด้วยนะคะ!” จู่ ๆ ผู้หยิงคนนั้นก็วิ่งมาหาเย่ฉงเว่ยและจับแขนเขาไว้ เธอมีสีหน้าลนลานและขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง “ฉัน... ฉันทำได้ทุกอย่าง ขอแค่คุณช่วยฉันด้วยนะคะ นายน้อยเย่!”