พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 302

หลิง อี้หราน รีบรัดเข็มขัดนิรภัยของเธอ และมองดูด้วยความแปลกใจ ขณะที่อี้ จิ่นหลี กำลังขับรถออกจาก คฤหาสน์ อี้ เขาขับรถไปทางที่บอกว่าเป็นที่อยู่ของไป๋ ทิงซิน

เขากำลังพาเธอไปที่นั้นอย่างนั้นเหรอ?

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้หน้าของเขาดูสดใส ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาประกบกันแน่น สายตาของเขาดูมืดมัว แสดงออกถึงความไม่พอใจของเขา

หลิง อี้หราน อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็กลัวว่าถ้าเธอพูดอะไรตอนนี้จะยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเดิม มันจะเเย่แน่ ๆ

สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือ การได้พบกับเหลียนอีและรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

‘ถ้าอย่างนั้นฉันรอให้ฃอี้ จิ่นหลี ใจเย็นลงก่อนดีกว่า ก่อนที่... จะขอบคุณเขา’ หลิง อี้หราน คิดกับตัวเอง

เมื่อพวกเขาขับรถมาถึง เครเซนท์ เบย์ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็สั่งให้พวกเขาหยุด

“บอก ไป๋ ทิงซิน ว่า อี้ จิ่นหลี ต้องการพบเขา และถามเขาด้วยว่า เขาจะมาพบพวกเราไหม?” อี้ จิ่นหลี พูดตรงประเด็น

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนได้ยินอย่างนั้นถึงกับตาลุกด้วยความประหลาดใจ สุดท้ายแล้ว ทุกคนในเมือง เฉิน รู้จักชื่อ ‘อี้ จิ่นหลี’

นอกจากนี้, ถึงแม้ว่าเจ้าหน้าที่รักษความปลอดภัย จะจำ อี้ จิ่นหลี ไม่ได้ แต่เบนท์ลี่ยที่เขาขับอยู่ก็เป็นที่รู้กันดีสำหรับคนที่รู้เรื่อง รถ เพราะมันเป็นรถที่ราคาเกือบสิบล้านดอลลาร์ มันเกินเอื้อมของคนทั่วๆไป

ในตอนนั้น เขาเกาะติดเธอเหมือนลูกหมาน้อยน่ารัก เขามักจะยิ้มเขิน ๆ และเกาหัวของเขาด้วยความลำบากใจ และดึงเสื้อของเธอด้วยความน่ารักเหมือนเด็กไร้เดียงสา

แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้เจอเขามานานกว่าสามปีแล้ว ตอนนี้เขาแทบจะจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ แม้ว่าจะเป็นใบหน้าเดิมและแม้ว่าลักษณะของเขาจะยังคงดูเหมือนว่าจะถูกสร้างมาจากพระเจ้า แต่ออร่าของเขาเปลี่ยนไปแล้ว จากที่เป็นเหมือนลูกหมาที่น่ารัก กลับกลายเป็นหมาป่าตัวน้อยที่นิสัยไม่ดี

เอ่อไม่สิ หมาป่าตัวใหญ่ต่างหาก!

“ฉันขอโทรศัพท์ฉันคืนได้ไหม ฉันจะโทรหาเพื่อนและพ่อแม่ของฉัน” ชิน เหลียนอี พูดซ้ำอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอพูดไปหลายรอบแล้ว

แต่ถึงอย่างไร เขาก็ยิ้มแบบกัก ๆ และถามว่า “คุณรีบเหรอ?”