พลิกชะตาฝ่าลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 3

“มา ๆ ให้พ่ออุ้ม ๆ หน่อย!”

นายท่านเฉียวรับเฉียวเจียวเจียวมาจากอ้อมแขนของฮูหยินเฉียวอย่างระมัดระวัง

[อ๊ากกก! ท่านพ่ออ่อนโยนมากเลยอ่า! อื้อออ สวรรค์ดีต่อข้ามากเลย!]

มือของนายท่านเฉียวกระตุกอย่างแรงเล็กน้อย ถ้าไม่ใช้เพราะเขามีหัวใจที่หนักแน่นมาจากตอนที่อยู่ในสนามรบ ตอนนี้เขาคงจะโยนเด็กในอ้อมแขนของเขาออกไปเสียแล้ว!

[ไอหยา ทำไมท่านพ่อของข้าถึงได้แขนสั่นได้ล่ะ ทำข้าใจหายวาบเลย!]

พอคำพูดนี้พูดออกมา นายท่านเฉียวก็ยิ่งมั่นใจมากยิ่งขึ้นว่า คนที่พูดก็คือเด็กน้อยในอ้อมแขนของเขา!

นี่...นี่เป็นไปได้อย่างไร!

และตอนที่พูดถึงพ่อคนนี้ เฉียวเจียวเจียวก็แสดงความรู้สึกเสียดายอย่างมากออกมา

[เฮ้อ ท่านพ่อของข้าก็เป็นบุคคลในตำนานเช่นกัน เมื่อสมัยที่ท่านยังหนุ่มก็ได้ต่อสู้เพื่อประเทศและกอบกู้ดินแดนทางเหนือกลับคืนมาได้]

[หลังจากที่แคว้นทางเหนือยอมจำนนแล้ว ท่านพ่อก็เป็นฝ่ายขอคืนอำนาจทหารด้วยตัวเองทันที และปฏิเสธตำแหน่งเจิ้นกั๋วกงที่ฝ่าบาทประทานให้ แต่เป็นแค่หัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินขุนนางขั้นสาม]

[คนอื่นต่างหัวเราะเยาะว่าเขาเป็นคนโง่ หัวเราะเยาะเขาว่าหาเรื่องใส่ตัว แต่ใครจะรู้ถึงอุดมคติของท่านพ่อของข้าได้ล่ะ]

[เขามีความสามารถในการต่อสู้เพื่อรักษาปกป้องบ้านเมือง และมีความรู้ในการตรวจสอบพวกขุนนาง ที่มาทำก็เพียงเพื่อต้องการรักษาราชสำนักให้สะอาดเที่ยงตรง!]

นายท่านเฉียวได้ยินเช่นนี้ถึงกลับตกใจมาก

คนอื่นต่างหัวเราะเยาะเย้ยเขา มีบางคนบอกว่าเขาโลภในอำนาจ มีบางคนบอกว่าเขาทุ่มเทพยายามอย่างหนักแต่กลับถูกมองข้าม มีเพียงเจียวเจียวในอ้อมแขนของเขาเท่านั้นที่พูดในสิ่งที่เขาคิด!

เขามองไปรอบ ๆ และก็พบว่าฮูหยินมีใบหน้าที่สงบนิ่งอยู่ และบุตรชายทั้งสองคนยังคงทำใบหน้าเซ่อซ่า ดูท่าคงไม่ได้ยินเสียงในใจของเจียวเจียว!

ในตอนนี้นายท่านเฉียวไม่เพียงแต่จะไม่กลัวในความแปลกประหลาดที่เฉียวเจียวเจียวเป็น แต่ยังมีความสุขมากอีกด้วย!

หรือว่า นี่คือแก้วตาดวงใจที่สวรรค์ส่งมาทำให้เขาหัวใจพองโตโดยเฉพาะสำหรับคนอย่างเฉียวจงกั๋วอย่างเขางั้นหรือ?

ในเวลานี้เสียงของเฉียวเจียวเจียวก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

[ฮือ ๆ ๆ แต่น่าเสียดายที่วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่อย่างท่านพ่อ สุดท้ายก็ต้องตกเป็นเหยื่อของการต่อสู้ทางการเมือง ถูกตัดหัวและล้างบางทั้งตระกูล!]

ทันทีที่พูดคำนี้ออกไป นายท่านเฉียวกับฮูหยินเฉียวก็ต้องใจหายวาบพร้อมกัน ฮูหยินเฉียวถึงกลับเกือบจะเป็นลมไป

แต่เพราะกลัวว่าคนอื่นจะจับสังเกตถึงความแปลกประหลาดนี้ได้ และอาจสร้างข่าวลือที่เป็นภัยต่อตัวเฉียวเจียวเจียว พวกเขาทั้งสองจึงอดทนพยายามควบคุมสีหน้าที่แสดงออก

เกิดเรื่องอะไรขึ้น!

ตระกูลเฉียวของพวกเขาเป็นคนซื่อสัตย์กันทั้งตระกูล และเป็นขุนนางที่จงรักภักดี แต่สุดท้ายต้องตกอยู่ในจุดที่น่าเวทนาเช่นนั้นงั้นหรือ?

[มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นในชาตินี้อย่างแน่นอน! ครอบครัวที่มีแต่ความรักแบบนี้ ข้าจะสู้สุดชีวิตนี้เพื่อจะปกป้องพวกเขา และทำการเปลี่ยนโชคชะตานั่นเอง]

เฉียวเจียวเจียวสาบานอย่างแน่วแน่อยู่ในใจ

เฉียวเจียวเจียวยังคงเบิกตากว้างอยู่ตลอดเวลา [แม่เจ้า กรรมพันธุ์ตระกูลนี้ดีเกินไปไหม]

เฉียวจงกั๋วปล่อยเฉียวเจียวเจียวให้ไปอย่างอาลัยอาวรณ์ และในตอนนั้นเองสายตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาเล็กน้อย เแสดงให้เห็นว่าเขายอมรับฟังคำแนะนำของเฉียวเจียวเจียวแล้ว

อีกทั้งเขาก็รู้สึกว่ามีความจำเป็นต้องตรวจสอบคัดกรองคนในจวนใหม่อีกครั้งเสียแล้ว

เพราะเขาเฉียวจงกั๋วเคยสาบานเอาไว้นานแล้วว่า ชีวิตนี้จะมีแค่นางเพียงคนเดียว จะไม่รับอนุเด็ดขาดและไม่เลี้ยงสาวงามคนอื่นเอาไว้นอกเรือน แม้แต่สาวใช้ข้างห้องก็ไม่เอา!

ในเวลานี้คุณชายใหญ่ตระกูลเฉียวหรือก็คือเฉียวเทียนจิงได้รับตัวเฉียวเจียวเจียวมาอุ้มอย่างระมัดระวัง คุณชายรองเฉียวตี้อี้ก็รีบขยับตัวเข้ามาใกล้ ๆ ทันที และก็จิ้มไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเฉียวเจียวเจียวเบา ๆ

[อ๊ากก! พี่ชายทั้งสองคนของข้าหล่อมากเลยอ่า! พี่ใหญ่ดูเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน อบอุ่นเหมือนดังหยก ส่วนพี่รองก็ดูซุกซนดูมีจิตใจทะนงตัวสูงส่ง นี่คือการผสมผสานที่สมบูรณ์แบบอะไรเช่นนี่เนี่ย]

ทันทีที่เฉียวเจียวเจียวพูดออกมา เฉียวเทียนจิงกับเฉียวตี้อี้ก็เงยหน้ามองกันทันควันด้วยสีหน้าตกใจ

นี่...นี่น้องสาวกำลังพูดอยู่งั้นหรือ?

[งื้อออ เป็นอาหารตาชั้นเลิศมากเลยอ่า! สวรรค์ช่างดีกับเฉียวเจียวเจียวมากเลย! ข้ารู้สึกพอใจอย่างมาก!]

เฉียวตี้อี้ที่อายุยังน้อยอยู่ สีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ชั่วขณะหนึ่งเกือบจะทนไม่ไหวเอ่ยปากถามออกมา

ในตอนนั้นเฉียวเทียนจิงก็ทำใบหน้าเข้มขรึมขึ้นมา และก็ใช้สายตาที่เฉียบคมของตัวเองหยุดเฉียวตี้อี้เอาไว้ได้ทัน

เฉียวเทียนจิงตอนนี้อายุสิบแปดปี เขาเดินบนเส้นทางที่แตกต่างจากพ่อเขาโดยสิ้นเชิง เขาเป็นถึงทั่นฮวาที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง และตอนนี้ดำรงตำแหน่งเป็นรองขุนนางกรมการคลัง