พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 257

อันชินอ๋องควบคุมอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว หลุบตาอันซับซ้อนลง กลับมามีสีหน้าปกติอีกครั้ง

เขาพยักหน้ากล่าว “ในเมื่อเสด็จพ่อมั่นใจในตัวเด็กคนนี้ เช่นนั้นก็ต้องมีเหตุผลของพระองค์ ลูกไม่มีเหตุผลทักท้วงอีก”

เขาพูดจบก็เดินกลับไปยังที่นั่ง จากนั้นก็ยกมือขึ้น ยกแก้วสุราในมือให้อวิ๋นหลิงด้วยใบหน้าเรียบเฉย ถือเป็นการแสดงความยินดี

อวิ๋นหลิงดื่มสุราตามมารยา เม้มปากยิ้ม “ขอบพระทัยเสด็จลุงเพคะ หม่อมฉันจะไม่ทำให้เสด็จพ่อและพระเจ้าหลวงผิดหวังเพคะ”

ตาเฒ่าดีกับนางขนาดนี้ หากภายภาคหน้านางไม่สร้างคุณูปการเพื่อแว่นแคว้น คงจะผิดต่อความเชื่อใจและการสนับสนุนของเขา

เรื่องการตั้งยศเหนือกฎระเบียบจึงจบสิ้นด้วยประการฉันนี้ คนในท้องพระโรงต่างคิดในแบบฉบับของตัวเอง

พระเจ้าหลวงปฏิเสธกระทั่งคำทักท้วงของอันชินอ๋อง ถึงแม้พวกเขาจะมีความคิดอย่างอื่น แต่ก็ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นแล้ว

ใครใช้ให้ความจริงปรากฏตรงหน้าเล่า อวิ๋นหลิงช่วยพวกเขาแก้ไขปัญหาหนักมือหลายเรื่อง ตอนนี้ถึงจะไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าทำสิ่งใด

รุ่ยอ๋องมองอวิ๋นหลิงด้วยความตกตะลึง รู้สึกว่าทัศนคติของตัวเองเปลี่ยนไป

เขาพูดเองเออเอง สมองดวงน้อย ๆ ของเขาเต็มไปด้วยคำถาม

“โอ้สวรรค์ ! คนอย่างนางเป็นเทพธิดาหรือ?”

มันต่างจากสิ่งที่เขียนในตำราโดยสิ้นเชิง ในตำราบอกว่าทวยเทพจะอ่อนโยน เมตตาและสงสารสรรพสิ่งบนโลก

“ถ้าจะบอกว่านางออกมาจากขุมนรก คือยมบาลสาวที่มาทวงหนี้หรือมาคร่าชีวิตผู้คน แบบนี้ถึงจะน่าเชื่อกว่า”

ชาติที่แล้วเขาต้องเป็นนักพรตหรือไม่ก็ไต้ซือแน่ จึงได้ไม่ถูกชะตากับอวิ๋นหลิง

“ท่านพูดเหลวไหลอันใด พี่อวิ๋นหลิงสวยขนาดนี้ ทำไมจะไม่ใช่เทพธิดาจุติมาเกิด? ข้ากับพี่ชายเจอครั้งแรกก็รู้สึเหมือนเจอเทพธิดาแล้ว”

หรงฉานใช้ข้อศอกทุบรุ่ยอ๋อง รุ่ยอ๋องกุมท้องด้วยใบหน้าเขียวช้ำ มองอวิ๋นหลิงด้วยความตึงเครียด

อวิ๋นหลิงอมยิ้มแล้วมองมายังรุ่ยอ๋อง เป็นรอยยิ้มอ่อนโยนประหนึ่งสายลมฤดูใบไม้ผลิ

ทว่ารุ่ยอ๋องกลับหนาวสั่นทั้งที่อยู่ในท้องพระโรงอันอบอุ่น ทันใดนั้นเขาปอดแหกขึ้นมา หุบปากแล้วละสายตามา

อวิ๋นหลิงย้ายสายตาไปมองสองสามีภรรยาพระชายาเสียนด้านข้างพวกเขา

แววตาเสียนอ๋องซับซ้อน ตอนสบตากับนางสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็ส่งยิ้มอย่างปัญญาอ่อนให้นาง

เซียวปี้เฉิงเห็นทุกอย่าง จึงพูดน้ำเสียงมีความสุขบนความทุกข์คนอื่น

“ครั้งนี้พี่รองคงอึดอัดน่าดู ตอนที่เสด็จลุงยังไม่ได้พูดอะไร เขาเกือบแสร้งทำไม่ไหวแล้ว”

อวิ๋นหลิงก็รู้สึกตลกเช่นกัน ต้องชมว่าเสียนอ๋องแสดงละครได้สมบทบาทมาก

“ด้วยรูปร่างและหน้าต่างของเขา ถ้าอยู่ในโลกของข้า คงได้เป็นดาราอันดับต้นๆไปแล้ว”

งานเลี้ยงครบร้อยวันมีทั้งคนสุขสมและกลัดกลุ้ม และแล้วก็มาถึงช่วงท้ายของงานเลี้ยงแล้ว

วันนี้ต้าเป่ากับเอ้อร์เป่าทำตัวดีมาก เพ่งความสนใจอยู่ที่เจ้าเสือขี้แยทั้งหมด ไม่มีการร้องไห้งอแงสักนิด

หลังงานเลี้ยงจบสิ้น พระชายาเสียนก็เดินมาแสดงความยินดีกับนางเป็นการพิเศษ ทั้งยังสัพยอกนางว่า

“เมื่อก่อนก็รู้สึกว่าเจ้าไม่ธรรมดา ใครจะไปรู้ว่าเจ้ามีประวัติไม่ธรรมดาขนาดนี้ โธ่เอ้ย ช่างเป็นวาสนาที่ปี้เฉิงสั่งสมมาแปดชาติโดยแท้ ส่วนข้ามีโอกาสได้เป็นสหายกับเทพธิดา คงสั่งสมบุญมาสามชาติกระมัง”

ท่าทางพระชายาเสียนสดใส ท่าทางยังคงสนิทสนมเหมือนแต่ก่อน ไม่ได้พยายามประจบประแจง

“อาชิ่นพูดตลกแล้ว” อวิ๋นหลิงหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า “ใช่แล้ว เมื่อครู่อยากจะถามเจ้าว่าเหตุใดวันนี้ถึงไม่พานั่วเอ้อร์มา?”

พระชายาเสียนยิ้มน้อย ๆ ใบหน้าเจือความกลุ้มใจเล็กน้อย “หลายวันก่อนนั่วเอ้อร์เป็นหวัด ตอนนี้ไอหนักมาก ข้าเลยฝากไว้กับท่านแม่”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า นางรู้ว่าหลังจากครั้งนั้น สุขภาพก็ไม่ดีมาโดยตลอด

ถึงแม้กำจัดสารพิษออกไปหมดแล้ว แต่ภูมิต้านทานก็ไม่ดีเท่าเมื่อก่อน ยามนี้อากาศหนาวเหน็บ หากเผลอหน่อยก็ป่วยได้โดยง่ายแล้ว

อวิ๋นหลิงเงี่ยหูฟังอย่างรวดเร็ว ภายในใจก็นึกสนุกขึ้นมา

มาแล้ว มาแล้ว ฉากสำคัญในนิยาย ซีรีส์มาแล้ว

นางกำลังเตรียมขยี้หูฟัง แต่ด้านหลังก็มีเสียงสงสัยของเซียวปี้เฉิงดังขึ้น

“เมื่อครู่เจ้าหนีไปไหนมา?”

ไม่รอให้เซียวปี้เฉิงพูดจบ อวิ๋นหลิงก็เอามือปิดปากเขาแล้วไปซ่อนหลังต้นไม้ ก่อนจะด่าเขาเสียงเบา

“พูดเบาๆหน่อย เสียงดังเกินไปแล้ว”

เซียวปี้เฉิงรู้สึกน้อยใจ แต่ก็พูดเสียงเบาลง “ข้าทำอะไรผิดอีกแล้ว?”

“อย่าเพิ่งพูด ใช้วิธีที่ข้าสอน รวบรวมสมาธิการรับฟัง”

อวิ๋นหลิงกวาดสายตามองรอบข้าง จากนั้นก็เก็บกิ่งไม้แห้งขึ้นมา ก่อนจะโยนไปบนพื้นหิมะไกลๆ เพื่อป้องกันไม่ให้สุกรข้างกายเหยียบให้เกิดเสียงโดยไม่ระวัง

ดีมาก บัดนี้ไม่มีปัจจัยรบกวนการแอบฟังชาวบ้านคุยกันแล้ว

“ผ่านมาหลายปีแล้ว เจ้าคิดจะหลบหน้าข้าไปถึงเมื่อใด?”

“อันชินอ๋อง ท่านเมาแล้ว...บังอาจ”

เสียงเรียบเฉยของจี้ซูเฟยพูดได้ครึ่งประโยคก็หายไป จากนั้นก็กลายเป็นเสียงตกใจและอับอาย

ก่อนจะเกิดเสียงตบหน้าดังก้องยามรัตติกาล

ได้ยินการเคลื่อนไหวนี้ เซียวปี้เฉิงก็กลั้นลมหายใจ มองอวิ๋นหลิงด้วยสีหน้าที่ยากจะบรรยาย เห็นได้ชัดว่าเขาทายออกว่าเกิดอะไรขึ้นที่สวนหลวงแล้ว

จบเห่แล้ว ไม่ว่าอดีตจี้ซูเฟยกับอันชินอ๋องจะเป็นอย่างไรกัน แต่บัดนี้เสด็จพ่อโดนสวมเขาแล้วจริง ๆ