พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 302

เซียวปี้เฉิงสีหน้าบูดบึ้ง ยืนที่หน้าประตูแล้วหันหลังให้พวกเขา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจ

"รีบเอาเสื้อผ้าให้นางใส่ซะ เห็นแล้วช่างน่าสะอิดสะเอียนราวกับตัวหนอนในห้องสุขา!"

แม้ว่าเฟิงจิ่งเหวยจะยังใส่เสื้อบังทรงอยู่ แต่เซียวปี้เฉิงก็ยังเห็นบางสิ่งบางอย่างโผล่มา เขารู้สึกถึงความน่าขยะแขยง ชวนให้ท้องไส้ปั่นป่วนอยากอาเจียนเอาอาหารออกมาให้หมดมากกว่า

ช่างน่าเห็นใจน้องห้าจริง ๆ!

เซียวปี้เฉิงก็เคยมีประสบการณ์ที่คล้ายคลึงเช่นนี้มาสองครั้ง หวนนึกถึงเรื่องของเสียนอ๋องเมื่อวันก่อน จนมาประสบกับเหตุการณ์ขององค์ชายห้าอีก รู้สึกราวกับตัวเองก็ถูกกระทำเช่นกัน

ได้แต่ถอนหายใจเฮือกยาว เหตุไฉนพี่น้องแต่ละคนจึงต้องมาเผชิญกับชะตากรรมเช่นเดียวกันแบบนี้?

จื่อเถาอดไม่ได้ที่จะหลุดปาก "ถุย หน้าไม่อาย!"

แน่นอนว่านางไม่อาจให้อวิ๋นหลิงลงมือเองได้ จึงรีบเก็บเสื้อผ้าที่ตกอยู่ตามพื้นขึ้นมา จับตัวเฟิงจิ่งเหวยมาใส่ลวก ๆ แล้วผูกราวกับบ๊ะจ่างด้วยความหงุดหงิด

เฟิงจิ่งเหวยนิ่งอึ้งอยู่นานกว่าจะตั้งสติใหม่ แววตายังมีความสับสนงงงวยอยู่

นางสู้ลงทุนลงแรง กว่าจะเกลี้ยกล่อมให้ซ่งเชว่อวี่ยอมมาช่วยเหลือ สุดท้ายเป้าหมายที่เล็งไว้กลับกลายเป็นปืนกระสุนด้านที่สวยงามแค่เปลือกเท่านั้น

อวิ๋นหลิงแม้จะโกรธเคือง แต่ยังไม่มีแก่ใจไปสั่งสอนเฟิงจิ่งเหวย เร่งรีบไปดูสภาพขององค์ชายห้าก่อน

"หยวนโม่ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

องค์ชายห้าตั้งสติกลับมา เห็นว่าได้พ้นปากเหยี่ยวปากกาแน่แล้ว ก็ค่อยถอนใจโล่งอกหน่อย

แม้จะเบาใจลงบ้าง แต่ความรุ่มร้อนยังคงมาเป็นระลอก ทำให้เขารู้สึกทรมานนัก

"พี่สะใภ้สาม ข้า...ข้าถุูกนางวางยา..."

เซียวปี้เฉิงรีบมาดูอีกคน เห็นองค์ชายห้าร่างกายแดงเถือกไปหมด จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวลใจ

"ฤทธิ์ยาตัวนี้ค่อนข้างแรง เจ้าพอมีวิธีช่วยเขาบรรเทาหรือไม่?"

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้า "ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกแล้ว ยาชนิดนี้ไม่ใช่พิษ จึงไม่มียาถอนหรือฝังเข็มช่วยรักษาได้ การระบายออกมาคือทางแก้ที่ดีที่สุด"

สมัยก่อนเซียวปี้เฉิงก็เคยถูกชิวซวงเล่นงานด้วยวิธีนี้ ต้องอาศัยความใจแข็งและน้ำเย็นเข้าช่วยถึงรอดมาได้

เซียวปี้เฉิงมองหน้าอีกฝ่ายหนึ่ง "น้องห้า ในตำหนักเจ้ามีสาวใช้ต้นห้องหรือเปล่า?"

องค์ชายห้าชะงักเล็กน้อย ส่ายหน้าอย่างอดทน กล่าวเสียงแหบว่า "ไม่มี รบกวนพี่สามช่วยรินชาเย็นมาให้ข้าถ้วยหนึ่ง"

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า เดินมาที่โต๊ะจะรินน้ำชาให้เขา กลับพบว่าในกาไม่มีอะไรเลย

"ในกาไม่มีน้ำ..."

อวิ๋นหลิงเห็นเขาทนอัดอั้นจนแทบไม่ไหว คิดแล้วจึงตอบอย่างจริงจังว่า "ไม่ก็เอางี้ดีมั้ย เจ้าแก้ปัญหาอยู่ในห้องคนเดียว เราจะไปเฝ้าข้างนอกให้"

"ไม่ต้องห่วง รับรองจะไม่ให้ใครเข้ามา และเราก็จะไม่บอกใครด้วย!"

เซียวปี้เฉิงริมฝีปากกระตุก "..."

องค์ชายห้าสีหน้าแดงก่ำ "..."

จื่อเถาได้ยินคำพูดนี้ จู่ ๆ ก็เกิดสำลักน้ำลายตัวเองขึ้นมา

"แค่ก ๆ ๆ"

องค์ชายห้ามองหน้านางอย่างกระดากใจ ใบหน้าแดงจนแทบจะทะลักโลหิตออกมา

"หยวนโม่ ไม่ต้องมองจื่อเถาหรอก นางก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้"

อวิ๋นหลิงเห็นองค์ชายห้าจ้องมองจื่อเถา สีหน้ายิ่งเปลี่ยนเป็นแดงเรื่อ แววตาก็ดูมีอาการเคลิบเคลิ้ม ในใจเหมือนฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง

จื่อเถาหน้าตาสะสวย องค์ชายห้าคงไม่ได้คิดอะไรกับนางหรอกนะ?

เฟิงจิ่งเหวยเนื้อตัวสั่นระริก กล่าวอย่างหน้าบึ้งตึงว่า "เจ้าจะทำอะไรแน่?"

อวิ๋นหลิงยิ้มหยันเล็กน้อย "เรื่องบาดหมางระหว่างเราไม่ใช่เกิดในวันสองวัน ในเมื่อวันนี้เป็นทีของข้าบ้าง แล้วเรื่องอะไรจะปล่อยเจ้าไป ก็ต้องคิดบัญชีให้สาสมอยู่แล้ว"

เซียวปี้เฉิงก็จ้องมองด้วยสายตาดุดันเช่นกัน "ถึงขนาดกล้ามาใช้ชั้นเชิงกับเชื้อพระวงศ์เรา วันนี้ข้าจะให้ตระกูลเฟิงของเจ้าชดใช้กรรมบ้าง"

เฟิงจิ่งเหวยตกใจเป็นอย่างมาก กัดฟันกล่าวว่า "ถ้าใครกล้ามาเล่นงานข้า ข้าจะไปป่าวประกาศว่าองค์ชายห้าเป็นโรคนกเขาไม่ขัน"

ถ้าจะเล่นงานนาง นางก็จะฉีกหน้าราชสำนักเหมือนกัน!

"เจ้าว่าไงนะ?"

ทันทีที่นางพูดจบ เซียวปี้เฉิงกับพวกกลับเป็นฝ่ายตกใจแทน ต่างหันไปมององค์ชายห้าด้วยความข้องใจ

จื่อเถายิ่งเบิ่งตาโต ตกใจราวกับถูกสายฟ้าฟาด

องค์ชายหน้าสีหน้ากระอักกระอ่วนยิ่งนัก ริมฝีปากขมุบขมิบแต่ไม่มีคำพูดออกมา ความลับที่สู้เก็บงำมาหลายปีถูกคนจับได้ ความรู้สึกเหมือนคนด้านชา จนแทบอยากฆ่าเฟิงจิ่งเหวยให้ตายคามือ

อวิ๋นหลิงเห็นปฏิกิริยาขององค์ชายห้าแล้ว ก็รู้ว่าเฟิ่งจิ่งเหวยพูดความจริง ความรู้สึกของนางก็ยากจะบรรยายเช่นกัน

ขณะที่ทุกคนต่างก็ตะลึงอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าแว่วมาใกล้ตำหนักชุ่ยเหวย คงเป็นคนที่ถูกเตรียมการให้มา "จับชู้" ได้มาถึงแล้ว

เซียวปี้เฉิงตั้งสติได้ก่อนใคร สีหน้าขรึมลง "ข้าจะไปขวางพวกเขาไว้ก่อน พวกเจ้าหาวิธีพาตัวน้องห้าออกไป และช่วยบรรเทาฤทธิ์ยาของเขาด้วย"

อวิ๋นหลิงมองดูองค์ชายห้าด้วยแววตาประหลาด แม้จะวุ่นวายใจแต่ก็แฝงแววปลอบประโลมอยู่ในที

"หยวนโม่ ไม่ต้องเขินอายนักหรอก เรื่องเช่นนี้ข้างนอกก็มีออกบ่อยไป ไว้พรุ่งนี้ข้าจะลองรักษาเจ้าดู เผื่อมีโอกาสกลับมาเป็นชายชาตรีดังเดิม ไม่ต้องเสียใจมากหรอกนะ"

องค์ชายห้า "..."

ณ. เวลานี้เขาคิดแต่จะไปจากโลกอันสวยงานนี้เร็ว ๆ