พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 346

ซ่งเชว่อวี่ยิ้มหยัน พลางกล่าวอย่างเคียดแค้น “ไม่เพียงแต่รู้จัก หากไม่เพราะมีเจ้ามาขวางกั้น ป่านนี้ข้าคงเป็นชายารองไปนานแล้ว!”

เพราะเดิมทีนางก็คือชายารองที่อันชิงอ๋องเตรียมไว้ให้แก่เสียนอ๋องอยู่แล้ว แต่เพราะมีเสิ่นชิ่นเข้ามา เสียนอ๋องจึงไม่ยอมแต่งงานกับนาง ทำให้นางได้แต่หลบ ๆ ซ่อน ๆ ราวกับหนูตัวหนึ่ง

ในสมองของเสิ่นชิ่นเกิดเสียงดัง “โครม” พร้อมอาการวิงเวียนคล้ายกับโลกหมุน จนเกือบสิ้นสติไปชั่วครู่

แม้ว่าซ่งเชว่อวี่จะไม่ได้เล่นงานนางโดยตรง แต่นางก็ไม่เคยลืม เพราะเรื่องของนางกับเสียนอ๋องเป็นเหตุให้นางต้องสูญเสียลูกไป และต่อไปก็ยากจะตั้งครรภ์ได้อีก...

ผู้ชายที่นางไว้วางใจ ให้อภัยมาโดยตรง แต่กลับหลอกลวงนางมาแต่แรกอยู่แล้ว

นางเหมือนคนที่โง่เขลาโดยสิ้นเชิง

“ถ้าให้ดีจงรอคอยอยู่ในจวนเถอะ นี่เป็นช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน อย่าได้สร้างปัญหาให้ท่านอ๋องปวดหัวอีก” ซ่งเชว่อวี่มองดูนางอย่างชิงชัง ไม่เข้าใจเลยว่าเสียนอ๋องชอบผู้หญิงคนนี้ที่ตรงไหน

หลังจากซ่งเชว่อวี่ไปแล้ว เสิ่นชิ่นก็ได้เดินโซซัดโซเซไปนั่งที่เก้าอี้ พลางเอามือจับที่หน้าท้องน้อย น้ำตาไหลรินอย่างไม่อาจควบคุมได้

นั่วเอ๋อร์ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตามสาวใช้ไปเด็ดกิ่งดอกท้อที่เพิ่งงอกมากิ่งหนึ่ง ยิ้มเริงร่าโผเข้ามาซบที่อกของเสิ่นชิ่น

“ท่านแม่ ดอกไม้ข้างนอกบานหมดแล้ว ท่านพ่อไปไหนน่ะ? เขารับปากนั่วเอ๋อร์ไว้ รอให้ดอกไม้บานจะเอามาทำสีทาปาก ทำไมไม่เห็นท่านพ่อกลับมาเสียที?”

“...ทำไมท่านแม่ร้องไห้อีกแล้ว เจ็บท้องอีกใช่ไหม?”

นั่วเอ๋อร์วางดอกไม้ที่อยู่ในมือ เอามือน้อยไปทาบที่หน้าท้องของเสิ่นชิ่น แล้วค่อยนวดเบา ๆ

นางรู้ว่าในท้องของมารดาเดิมทีควรจะมีน้องชายหรือน้องสาว แต่เพราะความซุกซนเลยหนีไปเที่ยวข้างนอก ทำให้ท่านแม่มักจะปวดท้องบ่อย ๆ

เสิ่นชิ่นไม่อาจทนได้อีก เอื้อมมือกอดลูกสาวไว้แน่น พลางร้องไห้โฮออกมา

หลายวันนี้ไม่ได้เจอเสียนอ๋อง นางเริ่มทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้บ้าง จากที่เครียดหนักจนกลายเป็นเริ่มสงบลง

พอรู้ว่าคนในตระกูลฉู่ถูกกักตัวอยู่ในเรือนด้านข้างของจวนเสียนอ๋อง ฉวยตอนซ่งเชว่อวี่ไม่อยู่ นางก็ไม่ลังเลที่จะรีบขโมยป้ายคำสั่งของเสียนอ๋อง รีบส่งพวกเขาออกจากเมืองทันที

อวิ๋นหลิงมีบุญคุณต่อนางและลูกมาก นางไม่อาจทนเห็นเสียนอ๋องกระทำการอันเนรคุณเช่นนี้ได้

พอกลับมาถึงจวน ก็เห็นซ่งเชว่อวี่ยืนหน้าบึ้งตึงรออยู่

“นังตัวดี เจ้ากล้าใช้กำลังกับอาชิ่นหรือ?”

ซ่งเชว่อวี่ไม่นึกว่าเสียนอ๋องจะกลับมาในเวลานี้ จึงเกิดความตกใจ พร้อมกันรีบปล่อยมือโดยพลัน

“ท่านอ๋อง...”

ยังไม่ทันขาดคำ ตามร่างกายก็เกิดอาการเจ็บแสบอย่างมาก นางร้องลั่นออกไป

เห็นแต่เสิ่นชิ่นเอามือที่บาดเจ็บจับแส้ม้วนขึ้น พร้อมฟาดกลับไปยังซ่งเชว่อวี่แทน น้ำเสียงดุดันนัก

“เจ้าเป็นตัวอะไร กล้ามาลงมือกับข้าเชียวเรอะ!”

ซ่งเชว่อวี่มองนางด้วยความตกตะลึง ด้วยไม่คาดคิดว่าพระชายาเสียนอ๋องซึ่งปกติดูเป็นคนอ่อนโยนจะมีอีกด้านที่เป็นคนเช่นนี้

ทุกคนในจวนต่างก็แทบลืมหายใจ มองดูเสิ่นชิ่นอย่างตื่นตะลึง

หลายคนเคยชินกับภาพของพระชายาเสียนอ๋องที่ดูสุภาพภูมิฐาน จนลืมไปว่าสมัยที่นางยังไม่แต่งงาน เคยเป็นหญิงแกร่งที่ขี่ม้าท้าประจัญบาน ไม่เคยกลัวผู้ใดในโลกมาก่อน