พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 472

เช้าวันถัดมา เวลาประชุมราชการเช้า จักรพรรดิจาวเหรินพูดปลอบประโลมคนตระกูลหลี่ด้วยใบหน้าสดใส

เพราะเรื่องที่เกิดบนถนนตะวันตกเอิกเกริกปานนั้น ดังนั้นชาวบ้านชาวช่องจึงรู้เรื่องของหลี่เมิ่งเอ๋อร์กันหมดแล้ว

หัวใจหวาดวิตกของเสนาบดีขวาหลี่คลายลง เดิมทีเขาคิดว่าหลี่เมิ่งเอ๋อร์พูดจากเหยียดหยามรุ่ยอ๋อง จักรพรรดิจาวเหรินจะไม่พอพระทัย

ไม่คิดว่าเจ้าอยู่หัวผู้นี้จะไม่เอ่ยถึงรุ่ยอ๋องสักคำ ทางกลับกันยังปลอบใจตระกูลหลี่ด้วย

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่เห็นใจ หลานสาวของกระหม่อมไม่เป็นอะไรมากพ่ะย่ะค่ะ”

ดูเหมือนตำแหน่งพระชายารองรัชทายาทยังมีหวัง เสนาบดีขวาหลี่แอบดีใจ อดมองไปยังเสนาบดีซ้ายเฟิงอย่างลำพองใจไม่ได้

หลังเลิกประชุม เขาก็พูดเนิบๆว่า “โชคลาภมักจะหมุนเวียนกันไปจริงๆ อดีตตระกูลเฟิงหมายปองตำแหน่งฮองเฮาสูง ยามนี้กลับตกอับถึงขั้นไม่ได้ร่วมเป็นทองแผ่นเดียวกันกับราชวงศ์ ช่างน่าสงสารยิ่งนัก”

“ดูเหมือนว่าครั้งนี้เสนาบดีขวาจะมั่นใจว่าตัวเองจะชนะ เช่นนั้นข้าก็ขอแสดงความยินดีล่วงหน้าแล้วกัน”

เสนาบดีซ้ายเฟิงสีหน้าเรียบเฉย ไม่สะทกสะท้านกับคำโอ้อวดและเหน็บแนม มีแต่แอบหัวเราะเยาะเงียบๆเท่านั้น

คิดว่าควบคุมตัวจิ้งอ๋องง่ายเพียงนั้นหรือ?

ก่อนหน้านี้เฟิงจิ่งเหวยก็สรรหาสารพัดวิธีเพื่อเข้าจวนจิ้งอ๋อง แต่สุดท้ายจิ้งอ๋องเกือบจะเอาปืนไปยิงจวนสกุลเฟิงแล้ว บัดนี้เขาจึงไม่กล้าคาดหวังในด้านนี้แล้ว

อีกฝ่ายทั้งโง่ทั้งแก่ ตอนนี้ทำเป็นได้ใจ คอยดูเถอะต่อไปเจอดีแน่

หลังจากทั้งสองเฒ่าปะทะฝีปากกันสักพักก็แยกย้ายออกจากพระราชวัง

......

เซียวปี้เฉิงไปพระที่นั่งบำรุงฤทัยด้วยตัวเอง เพื่ออธิบายเรื่องเมื่อคืนให้กระจ่าง

จักรพรรดิจาวเหรินขมวดคิ้วมุ่น “นางก็แอบเข้ามาลับๆรึ?”

พวกศิษย์พี่ศิษย์น้องของเสียเจ้าสามชอบทำพิเรนทร์กันทุกราย

“ทูลเสด็จพ่อ ศิษย์น้องเล็กไม่อยากกลับแคว้นตงฉู่ หลิงเอ๋อร์จึงอยากดูท่าทีของแคว้นตงก่อน”

“ก็คงต้องทำเช่นนี้ สถานะนางพิเศษ ต้อนรับดีๆละ อย่าให้เกิดเรื่องใดๆขึ้น” จักรพรรดิจาวเหรินครุ่นคิดดูแล้วก็สั่งการว่า “พยายามอย่าให้นางปะทะกับคนตระกูลหลี่ ถ้าเผลอไปมีเรื่องเข้าก็อย่าให้นางโดนรังแก หาไม่แล้วข้าจะอธิบายกับแคว้นตงฉู่ยาก”

เป็นถึงชายารองรัชทายาทแห่งแคว้นตงฉู่ ใช่ว่าตระกูลหลี่จะล่วงเกินได้ง่าย

เซียวเปี้เฉิงพยักหน้า “เสด็จพ่อวางพระทัยได้ ลูกรู้จักประมาณพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อย้อนกลับมาดูเสวียนจี นางอยู่ในจวนจิ้งอ๋องอย่างเรียบร้อยตลอดสองวันที่ผ่านมา

ประการแรกเพราะมีอวิ๋นหลิงกับหลิวฉิงคอยคุมเป็นอย่างดี ประการที่สองเพราะงานตั้งแต่รัชทายาทใกล้จะมาถึงแล้ว ประการที่สามเพราะด้านนอกตามล่าตัวนางอยู่ ฉะนั้นจึงออกจากจวนไม่ได้

เสวียนจีกลัวสร้างปัญหาให้อวิ๋นหลิงกับพี่เขย จึงเชื่อฟังอย่างหาได้ยาก

ทว่าเพิ่งผ่านไปสองวัน นางก็ตีสนิทกับทุกคนในจวนจิ้งอ๋องได้แล้ว ทั้งยังเรียกพี่เรียกน้องกับคนสำนักทิงเสวี่ยอีกด้วย

นอกจากน้องชายที่ชื่อสื่อจิ่วแล้ว ผู้ที่เสวียนจีคลุกคลีมากที่สุดเห็นจะเป็นกงจื่อโยวแล้ว

ปกติเซียวปี้เฉิงจะยุ่งมาก กอปรกับพี่เขยสามชอบทำหน้าเย็นชาบึ้งตึงตลอดเวลา ราวกับเป็นเทพอสูรก็ไม่ปาน ทำให้นางไม่กล้าก่อเหตุ

ท่าทางของกู้ฉางเซินอ่อนโยน ทว่าเสวียนจีพบว่าเขาเป็นคนเข้มงวดยิ่งกว่าเซียวปี้เฉิงเสียอีก ชวนให้นางนึกถึงผู้อำนวยการศูนย์วิจัยที่เอะอะก็จะวิจารณ์และคอยตักเตือนไม่หยุด

หลังจากเสวียนจีมีปฏิสัมพันธ์กับทุกคนแล้ว พบว่าทุกคนล้วนเหมือนผู้ปกครองที่คอยจ้ำจี้จ้ำไชนางอยู่ มีเพียงกงจื่อโยวที่ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายบ้าง

กงจื่อโยวยิ้มถาม “เด็กน้อย ไยเจ้าชอบมาหาข้าจัง?”

“ใช่แล้วพี่เขยใหญ่ ป้ายดำนั่นคืออะไร? ข้าอยากได้สักอัน ได้หรือไม่?”

“เป็นป้ายพิเศษของสำนักทิงเสวี่ย” กงจื่อโยวอธิบายถึงสรรพคุณของป้าย “ถ้าเจ้าอยากได้ ข้าจะมอบให้เจ้าหนึ่งอัน”

เขาหลงกับคำว่า‘พี่เขยใหญ่’จนรับปากโดยไม่ตรึกตรอง

“พี่เขยใหญ่เป็นคนดีเหลือเกิน งั้นข้าก็ไปเบิกเงินที่ร้านรับฝากเงินธงเป่าได้ตามใจชอบใช่ไหม?”

“ใช่ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่เจ้าจะเอาเงินไปทำอะไร?”

“คิกๆๆ...พี่เขยสามจะได้เป็นรัชทายาทแล้ว ข้าอยากมอบของขวัญชิ้นโตให้เขากับศิษย์พี่สาม”

กงจื่อโยวได้ยินก็พยักหน้าเอ่ย “ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง สำนักทิงเสวี่ยมีของสะสมมากมาย เจ้าชอบอันไหนก็เอาไปได้เลย”

เป็นสาวน้อยที่เชื่อฟังและน่ารักมากเลย

กงจื่อโยวเห็นท่าทางไร้เดียงสา ไร้พิษสงของเสวียนจีแล้วก็สงสัย ไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกอวิ๋นหลิงถึงเข้มครัดกับเจ้าสาวน้อยขนาดนี้

“ฮ่าๆๆ ขอบคุณพี่เขยใหญ่ ท่านเป็นคนดีจัง”

“แค่กๆๆ...ไม่ต้องขอบคุณ ต่อไปเวลาอยู่ต่อหน้าพวกศิษย์ของเจ้า เจ้าก็พูดถึงข้าในทางที่ดีหน่อย”

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเอง”

เมื่อเสวียนจีได้ป้ายประกาศิตดำมาครอบครองแล้วก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

ในที่สุดนางก็สานฝันด้านอิสระทางการเงินสำเร็จแล้ว ต่อไปก็สามารถผลิตปืนใหญ่ได้ทุกเมื่อ