พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 473

เสวียนจียืนหยัดอย่างหนักแน่นมาโดยตลอดว่า การระเบิดสิ่งของเป็นศิลปะที่โรแมนติกอย่างหนึ่ง

ก็เหมือนหลงเย่หมกมุ่นกับการวิจัยทักษะการสะกดจิต อวิ๋นหลิงชอบสมุนไพรและยาพิษ ส่วนหลิวฉิงหลงใหลอาวุธและวิชาการต่อสู้ยุคโบราณมาก ส่วนนางก็ชอบเรื่องระเบิดเป็นชีวิตจิตใจ

ชาติที่แล้วตอนเสวียนจีอยู่ในองค์กร นางเกลียดอาวุธไร้เสียงที่สุด

นางชอบเสียงดังกึกก้องที่กระตุ้นแก้วหูกับโสตประสาทที่สุด จะรู้สึกดีใจและภาคภูมิใจเมื่อเห็นเพลิงไฟพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า

ระหว่างที่นักวิจัยอื่นคิดสุดชีวิตว่าควรออกแบบให้อาวุธเก็บเสียงและเป็นรูปทรงที่คนอื่นดูไม่ออกอย่างไรอยู่นั้น นางกลับทำตรงกันข้าม

ไม่เพียงแต่ยิ่งเสียงดังยิ่งดี แค่เสียงระเบิดอันดังสนั่นหวั่นไหวนางยังไม่พอใจ นางอยากให้เกิดภาพลวงตาประกอบด้วย

ก็เหมือนโลกของเด็กต้องคึกคักมีสีสัน ดังนั้นโลกมายากลของแม่สาวน้อยจะต้องโดดเด่นกว่าผู้อื่น

ปืนสีชมพูหวานแหววเมื่อยิงแล้วเกิดเสียงเหมียวๆก็ถูกสร้างขึ้นด้วยประการฉะนี้

แต่ความคิดเห็นของหลิวฉิงคือ “ถ้าเวลาพวกเราออกไปปฏิบัติภารกิจแล้วโดนเปิดเผยสถานะ งั้นก็ต้องเป็นเพราะเธอ”

มีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนที่พวกนางไปปฏิบัติภารกิจแถวชายแดน พวกนางแอบแฝงตัวเข้าค่ายพ่อค้ายาเสพติด อวิ๋นหลิงทำหน้าที่ปล่อยอาวุธเคมีที่เป็นลูกอาบยาพิษ

อวิ๋นหลิงกับเสวีนจีเป็นคนประดิษฐ์ลูกอาบยาพิษขึ้นมาเอง เป็นหนูแฮมสเตอร์รูปทรงกลม ขนสีเทา

เสวียนจีจะเป็นคนออกแบบอาวุธภายนอก ส่วนอวิ๋นหลิงก็ผลิตยาพิษทางเคมีขึ้นมา

ใครจะไปคิด ตอนกดปุ่ม หนูแฮมสเตอร์สีเทากลับกระโดดไปเอย ดวงตาฉายแสงหลากสีออกมา ทั้งยังร้องเพลงเด็กอย่างสนุกสนามอีกด้วย

จากนั้นยาพิษผงสีชมพูก็พ่นออกจากก้นหนูแฮมสเตอร์ ชวนให้คนแยกแยะไม่ออกว่าตกลงอยู่ในบาร์ที่แสนอันตรายหรืออยู่ในสวนสนุกกันแน่

ภารกิจครั้งนั้นเกือบล้มเหลว สาเหตุหลักเป็นเพราะแสงที่ฉายออกจากดวงตาหนูแฮมสเตอร์แยงตา ทำให้เวลาหลิวฉิงยิงศัตรูต้องพลาดเป้าไปหลายครั้ง

หลังจากครั้งนั้น ทุกครั้งก่อนออกปฏิบัติการ หลงเย่จะตรวจอาวุธก่อนออกเดินทางทุกครั้ง เช็ดให้มั่นใจว่าไม่มีของประหลาดปะปนเข้าไป

หลังจากที่ทะลุมิติมายังโลกแห่งนี้ เสวียนจีก็สูญเสียความลุ้นระทึกที่เป็นความสุขในชีวิตไป

เพราะเทคโนโลยีของยุคนี้ล้าหลังกว่าศตวรรษที่ยี่สิบสาม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาวุธทันสมัยต่างๆเลย แม้แต่ปืนคาบศิลาที่ชาวต่างชาติผลิตขึ้นก็ยังเป็นรุ่นแรกอยู่เลย

นางคิดจะผลิตปืนใหญ่เพื่อเรียกความสุขที่หายไปกลับมา นางจะได้เพลิดเพลินกับงานระเบิดอันเป็นที่รักอีกครั้ง

สองปีมานี้ชาวตงฉู่กับชาวญี่ปุ่นเกิดความขัดแย้งหนักขึ้นเรื่อย ๆ การรบทางทะเลก็มีบ่อยขึ้น จึงเป็นโอกาสทองที่นางจะผลิตปืนใหญ่ขึ้นมา

เสียดายที่ชาวแคว้นตงฉู่ทำการค้าเก่งอย่างเดียว ไม่ถนัดด้านอุตสาหกรรม ยิ่งฝีมือการรบนั้นยิ่งแย่จนดูไม่ได้

มีสมองซะเปล่า แต่กลับไร้ความประดิษย์ของสำคัญขึ้นมาได้

รัชทายาทแห่งแคว้นตงฉู่พบว่านอกจากสิ้นเปลืองเงินทองแล้วก็ไม่ได้รับผลประโยชน์อันใด จึงยุติการร่วมมือกับเสวียนจี หลังจากนั้นนางก็เสียเงินสนับสนุนไป

สาเหตุที่นางหนีออกมาอย่างไม่ลังเล เพราะต้องการรวมตัวกับพวกอวิ๋นหลิง และเป็นเพราะแคว้นต้าโจวเป็นผู้นำด้านการผลิตอาวุธซึ่งเป็นสถานที่สานฝันของนางได้

หลังจากที่เสวียนจีได้ป้ายประกาศิตดำของสำนักทิงเสวี่ยแล้ว นางก็จะใช้งานลูกน้องในสำนักอย่างไม่เกรงใจ

“พี่เขยใหญ่ งานแต่งตั้งรัชทายาทเหลือไม่ถึงเดือนแล้ว ท่านต้องรีบให้ช่างเหล็กกับช่างไม้ผลิตสิ่งของตามรูปวาดนี้ออกมาให้ทันนะ”

กงจื่อโยวรับภาพวาดมา เลิกคิ้วถามว่า “วาดรูปอะไรอยู่รึ?”

“ฮ่าๆๆ...การแสดงดอกไม้ไฟด้วยปืนใหญ่ แค่เอาดอกไม้ไฟไว้ในนี้ มันก็จะยิงดอกไม้ไฟขึ้นบนท้องฟ้า พี่เขยใหญ่ต้องช่วยข้าเก็บเป็นความลับนะ ให้พวกศิษย์พี่สามรู้ไม่ได้ ไม่งั้นก็จะไม่เซอร์ไพรส์แล้ว”

ไม่เจอกันหลายเดือน แลดูเยี่ยนอ๋องเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางยิ่ง และยังคงเป็นคนนิสัยใจร้อนเหมือนเดิม แต่งงานแล้วยังไม่เปลี่ยนนิสัยอีก

ตี้หวู่เหย้าก็หายใจหอบเหนื่อย พูดติดอ่างว่า “ใต้เท้าเฟิ่งเหมียนบอกว่าพี่สะใภ้เล็กน่าจะหนีมาตามหาพวกท่านที่แคว้นต้าโจวคนเดียว จวนจิ้งอ๋องได้ข่าวบ้างหรือไม่?”

อวิ๋นหลิงรินน้ำชาให้พวกเขาสองคน “พวกเจ้าวางใจได้ ช่วงก่อนนางก็มาถึงเมืองหลวงแล้ว ตอนนี้อาศัยในจวนข้า”

ตี้หวู่เหย้าโล่งอก ยังคงพูดอย่างคนใจหาย “พี่สะใภ้เล็กไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ข้ากลัวนางเจออันตรายระหว่างเดินทางคนเดียวมาก”

อวิ๋นหลิงพาพวกเขาสองสามีภรรยามายังเรือนหลันชิง จากนั้นก็เห็นเสวียนจีกำลังเล่นดินโคลนบนพื้น พอนางได้ยินว่า国师凤眠เดินทางมาที่แคว้นต้าโจว นางก็กระโดดลุกขึ้นทันที

“อะไรน่ะ? ไอ้นกโง่จะมาจับข้ากลับไปด้วยตัวเองรึ?”

‘นกโง่’คือฉายาที่เสวียนจีตั้งให้เฟิ่งเหมียน

ตี้หวู่เหย้าทำหน้าเครียด “พี่สะใภ้เล็กหนีออกมาโดยไม่บอกไม่กล่าวสักคำ ตำหนักบูรพาวุ่นจะตายแล้ว”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วถาม “ถ้าจำไม่ผิด รัชทายาทแห่งตงฉู่แต่งพระชายาติดต่อกันสามคน แล้วสามคนนั้นก็ตายด้วยอุบัติกันหมด ศิษย์น้องเล็กถึงต้องแต่งเข้าไปขจัดเสนียดจัญไร ไม่แน่อาจจะมีคนถือโอกาสทำเรื่องไม่ดี พวกเจ้าจัดการเรียบร้อยหรือยัง?”

“ตอนนี้ถือว่าเหมาะสมดี” เยี่ยนอ๋องพยักหน้า อธิบายว่า “ก่อนนางจะหนีออกมา นางทำพระราชวังปั่นป่วนไปหมด ไทฮองจึงเอาเรื่องนั้นประกาศต่อภายนอกว่า ได้สั่งกักบริเวณนาง โดยให้นางไปสำนึกผิดที่ศาลบรรพชนครึ่งปี”

ทว่านานวันเข้าต้องมีคนสงสัยเป็นแน่

หากมีคนรู้ว่าเสวียนจีหายตัวไป ต้องมีคนฉวยโอกาสกล่าวหาว่ารัชทายาทแห่งตงฉู่เป็นดาวพิฆาตแน่ ถึงเวลานั้นตำแหน่งรัชทายาทก็จะสั่นคลอน

จึงเป็นสาเหตุให้รัชครูเฟิ่งเหมียนมาจับตัวเสวียนจีกลับไปเอง