พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 655

เซียวปี้เฉิงฟังรายงานจนจบแล้ว พยักหน้าอย่างเชื่อมั่น “นอกจากพวกเจ้าแล้ว ข้าก็คลุกคลีกับนักเรียนคนอื่นๆในสำนักศึกษาไม่มาก พวกเขาเป็นคนอย่างไร มีนิสัยอย่างไร อาศัยแค่กระดาษคำตอบไม่กี่แผ่นก็ตัดสินใจได้ไม่แม่นยำ”

“ในเมื่อเจ้าได้ทำการศึกษาอย่างลึกซึ้งแล้ว เช่นนั้นย่อมพิจารณาได้รอบคอบกว่าข้า ทำตามสิ่งที่เจ้าคิดเถอะ”

ยังมีอาจารย์ส่วนน้อยที่ไม่เห็นด้วย เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นกังวล

ขอเพียงเขากับอวิ๋นหลิงพยักหน้ายอมรับ อาจารย์เหล่านั้นย่อมไม่กล้าพูดอะไร เพียงแต่ต้องปฏิบัติต่อหลิ่วชิงเยี่ยนอย่างเข้มงวดแน่นอน

แม่นางคนนี้ช่วงแรกอาจจะต้องลำบากหน่อย แต่ถ้าหากเป็นคนมีความสามารถจริงๆ ไม่ช้าก็สามารถได้รับการยอมรับจากคนรอบข้าง

อาศัยช่วงเวลาที่พวกเขาพูดคุยกัน อวิ๋นหลิงได้อ่านรายชื่อที่อยู่ในมือจนหมดแล้ว

นางอ้างอิงจากระบบสภานักเรียนในยุคปัจจุบัน แต่ไม่ได้กำหนดตำแหน่งหน้าที่ที่ซับซ้อนมากเกินไป

นอกจากประธานคู่แล้ว ที่เหลือจะแบ่งเป็นกรรมการตรวจสอบวินัย กรรมการฝ่ายบุ๋น กรรมการฝ่ายบู๊และกรรมการศิลปวัฒนธรรม ทุกคนล้วนมีเลขาคอยช่วยหนึ่งคน

ผู้สมัครเป็นหัวหน้ากรรมการฝ่ายบุ๋นคือหลิ่วหลันโจว พี่ชายฝาแฝดของตระกูลอาลักษณ์กรมอาญา เป็นหนุ่มน้อยที่สง่างาม

ผู้สมัครเป็นหัวหน้ากรรมการฝ่ายบู๊คือถังจูซิง อวิ๋นหลงไม่ค่อยรู้จักคนคนนี้สักเท่าไหร่ ในสมองค้นหาข้อมูลของเขาได้ไม่มาก จำได้เพียงว่ามาจากตระกูลถังแห่งกรมโยธา

นางยิ้มพลางมองกู้ฮั่นม่อและพูดขึ้นมาว่า “ทำไมจึงให้อู๋จีเป็นหัวหน้ากรรมการตรวจสอบวินัยเล่า”

กู้ฮั่นม่ออธิบายอย่างขึงขังจริงจังว่า “เรียนพระชายารัชทายาท อู๋จีเป็นคนมีหลักการมาก ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์อย่างเคร่งครัดเสมอมา ให้เขาคอยรักษาระเบียบวินัยในสำนักศึกษาเหมาะสมที่สุดแล้ว”

“อีกอย่างเขาก็มีหน้าตาที่ใช่ว่าจะแหย่เล่นได้ง่ายๆ แค่ไปยืนอยู่ที่ไหนสักแห่ง ไม่ต้องพูดจาก็สามารถทำให้คนอื่นรู้สึกกลัวได้แล้ว สามารถสยบทุกคนได้อย่างง่ายดาย”

อวิ๋นหลิงอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “เจ้าเข้าใจเพื่อนของเจ้าดีแท้ๆ”

เฟิงอู๋จีเป็นเด็กดีที่มีหน้าตาเหมือนคนพาลในโรงเรียน ดูดื้อรั้นเกเร ที่จริงเป็นคนที่ประพฤติตัวดีที่สุด อีกทั้งยังใส่ใจเรื่องรูปลักษณ์และชื่อเสียงของสำนักศึกษามาก

จะว่าไป เขาก็เหมาะสมกับตำแหน่งนี้มาก

ตำแหน่งสุดท้ายคือหัวหน้ากรรมการศิลปวัฒนธรรม ที่จริงเป็นการทำหน้าที่ร่วมกันระหว่างคณะกรรมการวัฒนธรรมบันเทิงและคณะกรรมการโฆษณา หน้าที่หลักคือรับผิดชอบวางแผนจัดการแข่งขันกิจกรรมบันเทิงต่างๆในสำนักศึกษา

คนที่กู้ฮั่นม่อเลือกคือหรงรั่ว แม่นางคนนี้มาจากตระกูลสูงศักดิ์ รู้ขั้นตอนพิธีการของงานเลี้ยงต่างๆเป็นอย่างดีตั้งแต่เด็ก

บวกกับตัวนางเองก็ชอบความรื่นเริง ด้านบุ๋นก็อย่างเช่นงานเลี้ยงกวีดอกไม้ ด้านบู๊อย่างเช่นการแข่งขันโปโล ล้วนมีประสบการณ์ผ่านมาแล้ว

หากโยนเรื่องนิสัยสะเพร่าของหรงรั่วทิ้งไปไม่เอ่ยถึง นางมีบุคลิกที่ร่าเริงกระตือรือร้น มีเสน่ห์มาก สามารถทำให้คนรอบข้างกระตือรือร้นขึ้นมาได้

หัวหน้าของทั้งสี่ฝ่ายล้วนเป็นลูกหลานของตระกูลชั้นสูง พวกเขามีความสามารถในการแข่งขันในด้านนี้มากกว่าลูกศิษย์ที่มาจากครอบครัวยากจนจริงๆ

แต่ทุกคนต้องมีเลขาคอยช่วยเหลือ กู้ฮั่นม่อจึงเลือกลูกศิษย์ที่มาจากครอบครัวยากจนแต่เป็นต้นกล้าที่ดีมาทำหน้าที่โดยเฉพาะ

หนึ่งคือเริ่มต้นประสานความสัมพันธ์ระหว่างสองชนชั้น สองคือให้โอกาสต้นกล้าที่ดีเหล่านี้ได้ฝึกฝนตนเอง

นอกจากเลขากรรมการศิลปวัฒนธรรม ที่เลือกหลี่เมิ่งชูมาทำหน้าที่

ตำแหน่งนี้ค่อนข้างพิเศษหากไม่ใช่หญิงสาวที่มาจากตระกูลผู้สูงศักดิ์ก็ยากจะให้ความช่วยเหลือหรงรั่วได้ สองสาวหนึ่งกระตือรือร้นหนึ่งนิ่งสงบ เป็นการส่งเสริมที่สมบูรณ์แบบ

สามารถมองออกจากรายชื่อที่เขียนอยู่บนกระดาษ กู้ฮั่นม่อนั้นไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างรอบคอบถี่ถ้วนและลึกซึ้งมาก ไม่ได้ทำให้พวกเขาผิดหวังเลย

หลังจากที่เซียวปี้เฉิงและอวิ๋นหลิงดูอย่างละเอียดแล้ว ไม่ได้มีความคิดเห็นอื่นใดต่อผู้สมัครคัดเลือกที่อยู่บนนั้น รอให้มีการออกหนังสือ ติดประกาศออกไปแล้ว สภานักเรียนถือว่าได้ก่อตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการ

ที่ทำให้สองสามีภรรยารู้สึกดีใจมากที่สุดคือการแสดงออกของกู้ฮั่นม่อ

“เจ้าทำได้ดีมาก หลายวันมานี้ลำบากเจ้าแล้ว ประเดี๋ยวไปรับชุดเครื่องเขียน ชั้นหนึ่งที่ผู้ดูแลเจิ้งหนึ่งชุดเถอะ ถือว่าเป็นการให้รางวัล”

ริมฝีปากของกู้ฮั่นม่อโค้งขึ้น อมยิ้มพลางตอบรับ “ศิษย์รับบัญชา”

อวิ๋นหลิงเหลือบตาไปมองนาฬิกาพกแวบหนึ่ง เห็นว่าใกล้จะหมดเวลาพักกลางวันแล้ว “ข้ากับองค์รัชทายาทได้พบกับแม่นางหลีเมื่อช่วงสายแล้ว ตำแหน่งร้านค้าก็เลือกไว้เรียบร้อย เย็นนี้ไม่มีเรียน ก็ไปช่วยท่านแม่ของเจ้าเถอะ”

วันนี้เป็นวันพุธ ทุกเย็นของวันนี้ เหล่าอาจารย์ในสำนักศึกษาล้วนต้องเข้าประชุม นักเรียนไม่มีเรียน

“ขอบพระทัยพระองค์ที่เมตตา เช่นนั้นศิษย์ของตัวก่อน”

เขาอยากได้มานานมากแล้ว เสียดายที่ไม่มีเงินซื้อ

เฟิงอู๋จีลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดก็เอาตุ๊กตาดินเผาออกมาจากตู้คู่หนึ่งอย่างเสียดาย

ตุ๊กตาสามารถใช้เงินซื้อหาได้ อุปกรณ์เครื่องเขียนชั้นดีของสำนักศึกษามีเงินก็ซื้อไม่ได้

หลังจากที่เห็นตุ๊กตาคู่นั้นแล้ว กู้ฮั่นม่อก็เอ่ยอย่างตกตะลึง “เจ้าซื้อตุ๊กตาดินเผารูปองค์รัชทายาทตั้งแต่เมื่อไหร่”

เฟิงอู๋จีมีสีหน้ามีเลศนัยเล็กน้อย เล่าเรื่องที่เซียวปี้เฉิงจ่ายเงินให้เขาช่วยสั่งทำตุ๊กตาดินเผาให้ฟัง

“......องค์รัชทายาททรงเป็นคนขี้หึง ไม่อนุญาตให้ข้าเก็บสะสมรูปปั้นของพระชายารัชทายาทเพียงชิ้นเดียว”

กู้ฮั่นม่อเกิดความคิดขึ้นมาในใจ “เอาอย่างนี้แล้วกัน เจ้ายืมตุ๊กตาดินเผารูปพระชายารัชทายาทให้ข้าสองตัว แล้วช่วยข้าอีกเรื่อง ประเดี๋ยวข้าจะมอบดินสอสีหนึ่งแท่งกับกระดาษจดหมายหนึ่งแผ่นให้เจ้า”

ได้รับสายตาที่แฝงแววสงสัยจากเฟิงอู๋จี เขาก็พูดต่อไปว่า “หาโอกาส ทำให้องค์รัชทายาทรู้ว่าข้าก็มีตุ๊กตาดินเผาพระชายารัชทายาทสองตัว ถึงตอนนั้นเขาต้องให้ข้าไปทำตุ๊กตาองค์รัชทายาทเพิ่มอีกสองตัวแน่นอน”

ตุ๊กตาสองตัวใช้เงินเกือบหนึ่งร้อยตำลึง ถึงตอนนั้นเขาใช้เงินที่จะปั้นตุ๊กตารัชทายาทสองตัวเปลี่ยนเป็นปั้นตุ๊กตาหนึ่งคู่ แล้วคืนของให้กับเฟิงอู๋จี เช่นนั้นก็สามารถได้รับตุ๊กตาหนึ่งคู่โดยไม่ต้องเสียอะไรเลย

เฟิงอู๋จีหางตากระตุก “......เจ้านี่มันยิ่งอยู่ก็ยิ่งบังอาจจริงๆ แม้แต่องค์รัชทายาทยังกล้าหลอก”

“ก่อนหน้านี้เจ้าสารภาพเรื่องภาพวาดออกไป ทำเอาข้าต้องเสียภาพวาดพระชายารัชทายาทไป ย่อมไม่สามารถให้องค์รัชทายาททรงริบเอาของของข้าไปเปล่าๆนี่นา”

ตอนนั้นเขารู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แต่คนที่เอ่ยปากคือองค์รัชทายาท คนที่เป็นนักเรียนไหนเลยจะกล้าไม่ทำตาม

กู้ฮั่นม่อรู้สึกว่าตัวเองยังอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม องค์รัชทายาททำการริบภาพวาดเจ็ดแปดภาพของเขาเป็นการส่วนตัวก่อน เขาแอบหลอกเอาตุ๊กตาคืนมาหนึ่งคู่ก็ถือว่าเสมอกันไป

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องภาพวาด เฟิงอู๋จีก็รู้สึกละอายใจต่อเพื่อนอยู่บ้าง ดังนั้นจิตใจที่ทุกข์ทรมานภายใต้การปลอบโยนทางศีลธรรมอยู่นาน ที่สุดแล้วก็ตอบตกลงข้อเสนอของกู้ฮั่นม่อ

เพราะการทำเช่นนี้ เขาไม่ต้องสูญเสียตุ๊กตา ทั้งยังได้ดินสอสีและกระดาษจดหมายมาเปล่าๆด้วย

อีกทั้งองค์รัชทายาทโบกมือเพียงเบาๆ ก็จ่ายเงินแปดร้อยตำลึงเพื่อปั้นตุ๊กตา คิดว่าหากต้องจ่ายเพิ่มอีกร้อยตำลึงก็คงไม่ทำให้เขาเดือดร้อนกระมัง......