พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 656

แอบวางแผนการร้ายอย่างลับๆล่อๆเสร็จแล้ว กู้ฮั่นม่อก็ไปช่วยท่านแม่จัดเตรียมร้านค้า

เฟิงอู๋จีว่างมากไม่มีอะไรทำ จึงได้รวบรวมเพื่อนนักเรียนที่มีความสัมพันธ์ไม่เลวและมีหอพักอยู่ใกล้กัน ไปช่วยแม่นางหลีทำความสะอาดร้านค้า

คนหนุ่มร่างกายแข็งแรง ทำงานตลอดช่วยบ่าย เก็บกวาดทำความสะอาดร้านค้าของแม่นางหลีจนเสร็จเรียบร้อย

ในร้านไม่ใหญ่และไม่เล็ก วางโต๊ะเก้าอี้ได้ห้าชุดแล้วยังเหลือที่กว้างขวางพอสมควร สามารถนั่งได้ประมาณยี่สิบคน

แม่นางหลียกเต้าหู้เมล็ดซิ่งหลายถ้วยออกมาจากครัวด้านหลัง เลี้ยงพวกหนุ่มน้อยที่มาช่วยงานในวันนี้

“ท่านน้าหลีฝีมือดีจริงๆ ข้าไม่เคยกินเต้าหู้เมล็ดซิ่งที่รสชาติดีเช่นนี้มาก่อนเลย”

“ใช่แล้ว ที่โรงอาหารของสำนักศึกษาบางครั้งก็มีการทำของหวานชนิดนี้ และยังเป็นฝีมือจากพ่อครัวในห้องเครื่องอีกด้วย แต่ก็ไม่อร่อยเท่ากับที่ท่านน้าหลีทำ”

“หวานแต่ไม่เลี่ยน เข้าปากแล้วนุ่มลื่น มีกลิ่นหอมสดชื่นติดลิ้นด้วย”

เหล่าหนุ่มน้อยคุยกันจ้อกแจ้ก ชมฝีมือของแม่นางหลีกันไม่ขาดปาก

ห้องเครื่องก็เรียนรู้การทำจากตระกูลหลี การเป็นผู้สืบทอด ฝีมือของคนตระกูลหลีย่อมต้องเหนือกว่าคนนอกอยู่แล้ว

แม่นางหลียิ้มอย่างอ่อนโยน และไม่ได้แสดงออกอะไร

“พวกเจ้าชอบกินข้าก็วางใจแล้ว รอให้ร้านเปิดอย่างเป็นทางการแล้ว ให้ฮั่นม่อพอพวกเจ้ามากินบ่อยๆ”

เมื่อหนุ่มๆกินของว่างเรียบร้อยแล้ว ก็พากันจากไป กู้ฮั่นม่ออาสาช่วยล้างถ้วยชาม

“ท่านแม่ ข้าดูท่าทีของท่านแล้ว ไม่คิดจะขายเต้าหู้อีกแล้วใช่ไหม”

แม่นางหลีกำลังถือพู่กันเขียนบางอย่างลงไปบนกระดาษ ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า “สองวันมานี้แม่ทำความเข้าใจเกี่ยวกับสำนักศึกษาชิงอี้ทั้งภายในและภายนอก ที่นี่มีโรงอาหารดูแลเรื่องการกิน คิดว่าคงมีคนน้อยมากที่จะซื้อเต้าหู้ไปทำอาหารกินเอง ไม่รู้เปิดร้านของหวาน ทำของว่างอร่อยๆออกมาขาย”

เต้าหู้ที่ครัวในโรงอาหารใช้ล้วนจัดซื้อพร้อมกันในทีเดียว ทุกวันจะมีชาวบ้านจากตีนภูเขาเอาเต้าหู้สดใหม่ขึ้นไปส่ง ราคาก็ไม่ต่างกัน

เมื่อเป็นเช่นนี้ แม้ว่าเต้าหู้ที่นางทำจะดีกว่าคนอื่น แต่ก็คงหากำไรได้ไม่มาก

แม้ว่าจะทำเพื่อดำรงชีพจะไม่ใช่ปัญหา แต่นางอยากจะรีบเก็บเงินให้มาก ภายหน้าจะได้เอาไว้สู่ขอลูกสะใภ้ให้ลูกชาย

ถ้ายังใช้ชีวิตแร้นแค้นเช่นนี้ต่อไป กู้ฮั่นม่อจะได้แต่งงานเมื่อไหร่

“ของในเมืองหลวงแม้จะมีหลากหลายมากมาย แต่ว่าคนที่นี่ยังไม่เคยกินอาหารว่างในท้องถิ่นของพวกเรา อาศัยความสดใหม่เหล่านี้ ร้านของหวานของแม่ไม่มีทางไม่มีลูกค้า”

นางเคยถามผู้ดูแลเจิ้งแล้ว ตลาดของสำนักศึกษาชิงอี้ยังไม่มีใครเปิดร้านของหวาน

เมื่อก่อนตระกูลหลีก็เคยเปิดร้านของหวาน นอกจากเป็นผู้สืบทอดการทำเต้าหู้เมล็ดซิ่งแล้ว พวกขนมนึ่งเชี่ยนสือ ขนมอ้ายชิงล้วนเป็นของว่างตัวแทนของเจียงหนาน และทำให้ดีมากทีเดียว

แม่นางหลีมีฝีมือทางด้านนี้ตั้งแต่เด็ก เพียงแต่หลังจากที่ตระกูลตกต่ำลง ก็ไม่ได้ทำของว่างเหล่านี้อีก

ไม่ได้ทำนานฝีมืออาจตกไปบ้าง แต่พวกส่วนผสมต่างๆล้วนถูกจดจำเอาไว้ในสมองไม่เคยลืม

กู้ฮั่นม่อครุ่นคิด เอ่ยอย่างเห็นด้วย “เปิดร้านของหวานก็ดี ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนทำเต้าหู้ วันปกติหลังลูกเลิกเรียนแล้วก็สามารถมาช่วยท่านแม่ได้”

“เรื่องช่วยงานนั้นไม่จำเป็น แม่ทำเองได้ เจ้าแค่ตั้งใจเรียนหนังสือให้ดี อย่าทำให้สองสามีภรรยารัชทายาทต้องผิดหวัง”

กู้ฮั่นม่อพยักหน้าอย่างอ่อนโยน จากนั้นสายตาก็มองไปยังกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ “ท่านแม่เขียนอะไรหรือ”

แม่นางหลียิ้มขึ้นมา “เป็นเคล็ดลับการทำการค้าที่พระชายารัชทายาทบอกแม่ ก่อนหน้านี้นางรู้ว่าข้าอยากจะเปิดร้านของหวาน มอบวิธีการทำของหวานที่แปลกใหม่ให้แม่ และยังมีวิธีการดึงดูดลูกค้าด้วย”

กู้ฮั่นม่อหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอย่างอยากรู้ เห็นว่าได้มีการจดบันทึกวิธีการทำของว่างชนิดหนึ่งที่เรียกว่า”เฉาก๊วย”เอาไว้

บอกว่าเอาหญ้าเฉาก๊วยที่ตากแห้งมาเคี่ยวให้เป็นน้ำ เพิ่มน้ำเปล่าและน้ำตาลให้เหมาะสม รอให้เย็นและจับตัวเป็นก้อนแล้ว ก็สามารถทำเป็นของว่างที่มีสัมผัสเหมือนเต้าหู้เมล็ดซิ่งได้

ของว่างชนิดนี้สามารถจับคู่กับของหวานชนิดต่างๆได้ สามารถกินได้ทั้งร้อนและเย็น ดีต่อสุขภาพด้วย

เดิมทีเขาคิดจะไปเยี่ยมองค์หญิงหก ระหว่างทางเดินผ่านตลาด ใครจะคิดว่าเท้าลื่นจนหกล้มลงกับพื้น

กำลังจะปัดสิ่งสกปรกบนเสื้อ กลับพบว่าบนเสื้อมีวัตถุเหนียวสีเหลืองและมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ติดอยู่ก้อนหนึ่ง สีหน้าของจักรพรรดิจาวเหรินเขียวคล้ำขึ้นมาทันที

“ทางเดินกระเบื้องหินแท้ๆ ทำไมจึงมีขี้ไก่ได้เล่า”

เมื่อเห็นว่าไม่ไกลออกไปนักมีลูกศิษย์สองสามคนกำลังจะเดินผ่านมาตรงนี้ จักรพรรดิจาวเหรินก็รู้สึกตื่นตระหนกอยู่บ้าง แม้ว่าเขาจะแต่งตัวเป็นสามัญชนเพื่อออกมาเยี่ยมชมนอกวัง แต่ถ้าหากเหล่าลูกศิษย์เห็นเขาในสภาพที่หกล้มและเปื้อนขี้ไก่เต็มร่าง คงจะน่าขายหน้ามาก

ขณะเดียวกัน กลับได้ยินเสียงอ่อนโยนของหญิงสาวดังขึ้นมาจากที่ไม่ไกลออกไปนัก

“นายท่านผู้นี้ ต้องการจะตามข้าไปล้างเนื้อล้างตัวที่หอพักโยวหรานหรือไม่”

จักรพรรดิจาวเหรินหน้าขวับไปทันที เห็นหญิงหน้าตาท่าทางอ่อนโยนสวยงามคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล ใช้สายตาเป็นห่วงเป็นใยมองเขา

เขานิ่งอึ้งไปหลายอึดใจ เมื่อพบว่าตนเองที่อยู่ในสภาพน่าสมเพชนี้ถูกหญิงงามเห็นจนหมดแล้ว แก้มทั้งสองข้างก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

“เช่นนั้นก็ขอบคุณฮูหยินท่านนี้มาก”

จักรพรรดิจาวเหรินไม่มีเวลามาอาย รีบเข้าไปในร้านค้าทันที หลีกเลี่ยงไม่ให้คนเห็นความน่าละอายนี้มากขึ้น

ประตูหลังของร้านค้าในตลาด เส้นทางทะลุไปยังหอพักโยวหราน

แม่นางหลีพาจักรพรรดิจาวเหรินที่ดวงไม่ดีมาถึงหอพักแขก ก่อนอื่นก็ยกน้ำมาหนึ่งกะละมัง จากนั้นก็ไปค้นเอาเสื้อสีฟ้าเรียบๆแต่เป็นของใหม่ออกมาจากห่อผ้า และรองเท้าผ้าคู่หนึ่ง

“นี่เป็นเสื้อและรองเท้าที่ข้าทำให้ลูกชาย ถ้าไม่รังเกียจ ก็เปลี่ยนชุดที่สะอาดเถอะ ดูรูปร่างของท่านก็ใกล้เคียงกับลูกชายช้า น่าจะใส่ได้”

ร่างกายของจักรพรรดิจาวเหรินคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นขี้ไก่ เหม็นจนแทบจะเสียสติแล้ว ไหนเลยจะยังมีเวลามาสนใจเรื่องเสื้อผ้าว่าทำมาจากผ้าอะไร รับมาพลางกล่าวขอบคุณอีกหลายครั้งทันที

ช่วงนี้โชคไม่ค่อยดีเลยจริงๆ แต่ยังดีที่วันนี้ออกมาเจอกับคนดีช่วยชีวิตเอาไว้