พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 703

ทางเยียนอ๋องก็ได้รับข่าวเช่นกัน จากนั้นก็ถอนหายใจเข้าลึก

“ไม่ง่ายเลยกว่าเสด็จแม่จะเลิกพูดเรื่องนี้ ไยเสด็จพ่อจึงสนพระทัยเรื่องนี้อีก ข้ายอมให้เขาไม่สนใจข้าเหมือนเมื่อก่อนดีกว่า”

เขาทำหน้ากลุ้มใจครุ่นคิดว่าหากจักรพรรดิจาวเหรินบังคับให้เขาแต่งพระชายารองในอนาคต จะทำอย่างไรดี

อวิ๋นหลิงอดถามไม่ได้ว่า “ที่เจ้าพูดเช่นนี้จริงหรือ พวกเจ้าพี่น้องยินดีจะอยู่กับคนคนหนึ่งไปตลอดชีวิตจริงหรือ”

จวนเหวินกั๋วกงมีกฎอยู่ว่าจะไม่รับอนุ ถึงจะได้รับคำชมจากผู้อื่นอยู่เนืองๆ แต่ก็ยังเป็นคนแปลกแยกในสายตาของชาวโลก

แม้แต่เจ้าก้อนถ่านหินอย่างเซียวปี้เฉิง ตอนแรกก็ยังคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะมีภรรยาหลายคน

ในสภาพแวดล้อมปกติของเขา ก็ได้รับการอบรมสั่งสอนมาเช่นนี้ตั้งแต่เป็นเด็กจนโต

ความคิดของอีกฝ่ายค่อยๆ เปลี่ยนไปเล็กน้อยจากการพร่ำสอนทีละน้อยๆ ของอวิ๋นหลิง

พวกเยียนอ๋องไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนั้น แต่เลือกจะอยู่กับคนคนหนึ่งไปจนแก่เฒ่าโดยไม่ได้นัดหมาย อวิ๋นหลิงจึงค่อนข้างแปลกใจ

“นั่นเป็นเรื่องปกติ จะว่าไปข้าก็ได้รับอิทธิพลจากท่านกับพี่สามด้วย”

เยียนอ๋องได้สติกลับมา เกาหัวด้วยความขัดเขินอยู่บ้าง จากนั้นสีหน้าก็จริงจัง

“เมื่อตอนที่ขายังไม่หายดี เสด็จแม่อยากจัดงานแต่งให้ข้ามาตลอด ข้าไม่ได้คัดค้านเรื่องนี้เลย คิดว่าเลือกหญิงสาวที่เหมาะสมและถูกใจเสด็จแม่สักสองคนก็คงจะพอ”

“พี่สามก็คิดเช่นนี้ ส่วนพี่ใหญ่ที่มีความคิดเรื่องคู่ชีวิตคนเดียว ตอนนั้นพวกเราพูดกันเองว่าเขาช่างไร้เดียงสาและตลกสิ้นดี”

เล่าถึงอดีต เยียนอ๋องก็ดูทอดถอนใจเล็กน้อย “โดยเฉพาะพี่สาม ตอนเขาเพิ่งครบสิบแปดปี ก็เริ่มแอบสนใจบรรดาหญิงสาวในเมืองหลวงแล้ว เพราะเขารู้ว่าเสด็จแม่ไม่ได้ตั้งใจจัดการเรื่องแต่งงานให้เขา ก็เลยคิดจะจัดการด้วยตัวเอง”

อะไรนะ เขาคิดจะแต่งงานตั้งแต่อายุสิบแปดเลยหรือ

ขณะที่อวิ๋นหลิงฟังเยียนอ๋องพูดอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นก็หูผึ่งทันที

เยียนอ๋องจมจ่อมอยู่ในห้วงความทรงจำ จึงพูดโดยไม่รู้ตัวว่า “เวลานั้นข้ายังวางแผนให้พี่สามอยู่เลย เคยทดสอบความสามารถและอุปนิสัยของหญิงสาวหลายคน พี่สามจึงรู้จักสตรีในวัยที่เหมาะจะออกเรือนในเมืองหลวงเป็นอย่างดี”

“จริงๆ แล้วฉู่อวิ๋นหานไม่ใช่ตัวเลือกที่จะเป็นพระชายาจิ้งอ๋อง ถึงเวลานั้นพวกเราจะสนิมสนมกันดี แต่นางมีชาติกำเนิดเป็นลูกอนุที่ต่ำต้อยเกินไป พี่สามจึงถือว่านางเป็นคนหนึ่งในพระชายารองที่พิจารณาจะแต่งงานด้วย ต่อมาพี่สามตาบอด นางก็ดูแลโดยไม่จากไปไหน ทำให้พี่สามซาบซึ้งใจเหลือแสนจึงเปลี่ยนใจ และตัดสินใจ...”

ขณะที่เยียนอ๋องกำลังพูด จู่ๆ ก็รู้สึกว่าอุณหภูมิโดยรอบลดลงแปดองศา ทันใดนั้นก็หลุดออกจากภวังค์ เห็นอวิ๋นหลิงมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

“จะว่าไป เวลานั้นเขายอมรับสมรสพระราชทานจากเสด็จพ่อโดยไม่พูดอะไรสักคำ ความจริงก็ถูกใจสถานะบุตรสาวสายตรงของจวนเหวินกั๋วกงใช่หรือไม่”

เยียนอ๋องตัวสั่นสะท้าน พูดด้วยใบหน้าเหยเกว่า “เอ่อ...ก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”

“อืม ที่จริงไม่ใช่เพียงเท่านี้ ยังเป็นเพราะของหมั้นหมายข้าราคาถูกด้วยใช่หรือไม่” อวิ๋นหลิงยิ้มให้เขา แต่รอยยิ้มนี้มองอย่างไรก็น่ากลัวโดยแท้ “ข้ารู้ว่าพี่สามเจ้าเป็นคนเอาจริงเอาจัง ไม่นึกว่าจะจริงจังเรื่องแต่งงานถึงเพียงนี้”

นางไม่ได้นึกถึงเรื่องของฉู่อวิ๋นหานเลย

แต่เมื่อคิดว่าเซียวปี้เฉิงอายุแค่ไม่กี่สิบขวบ ก็ทำตัวเจ้าชู้เริ่มมองหาลูกสาวตระกูลขุนนาง พยายามหาภรรยาให้ตัวเอง อวิ๋นหลิงก็รู้สึกไม่พอใจยู่บ้าง

ไม่ได้อิจฉามานานแล้ว พอมีคนเล่าให้ฟัง ก็รู้สึกเปรี้ยวปากเป็นพิเศษ

เยียนอ๋องเหงื่อผุดพรายเต็มแผ่นหลัง รู้สึกว่าพูดอะไรบางอย่างที่ไม่ควรพูด ก็ได้แต่พยายามเปลี่ยนเรื่อง

“สรุปก็คือ...อาซ้อสามนั่นเองที่เปลี่ยนพี่สาม ข้าไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งพี่สามจะละทิ้งหน้าตาเพื่อผู้หญิง พูดทัดทานกับเสด็จพ่ออย่างเปิดเผย”

ตงชิงเดินเข้ามาส่งชา เห็นเยียนอ๋องจากไปด้วยใบหน้าตื่นเต้น จึงเกิดความอยากรู้อยากเห็น

“พระชายาพูดอะไรไปทำให้เยียนอ๋องดีอกดีใจเช่นนี้”

“แค่แกล้งเย้าเขาไปสองสามคำ” อวิ๋นหลิงชักสายตากลับ เอ่ยถามยิ้มๆ “เรื่องที่ข้าให้เจ้าไปสืบเป็นอย่างไรบ้าง”

ตงชิงก้าวขึ้นไปกระซิบรายงานทันที “บ่าวสืบกระจ่างชัดแล้ว หญิงงามชุดนี้ที่ผ่านการคัดเลือกเบื้องต้นรวมๆ แล้วมีหนึ่งร้อยคน กรมวังจัดให้ไปพำนักอยู่ในตำหนักสาวงาม”

“พระชายา ในนั้นมีหญิงสาวบางคนที่มีความทะเยอทะยาน โดยเฉพาะผู้ที่ถูกคัดเลือกมาจากนอกเมืองหลวง ไม่เคยรู้จักรูปร่างหน้าตาและกลอุบายของท่านด้วยตนเองมาก่อน ใจกล้าริอ่านหมายปองรัชทายาท!”

บรรดาคุณหนูในเมืองหลวง ส่วนใหญ่เห็นอวิ๋นหลิงตั้งแต่อัปลักษณ์กระทั่งเป็นพระชายารัชทายาทด้วยตาตนเองได้อย่างไรมาแล้ว มีเพียงไม่กี่คนที่มีแผนจะเอาชนะใจเซียวปี้เฉิง

สำหรับหญิงสาวทั้งหลายที่อยู่นอกเมืองหลวงย่อมต่างออกไป ยิ่งห่างไกลข่าวสารก็จะยิ่งถูกปิดกั้น ชื่อเสียงของอวิ๋นหลิงก็แพร่ออกไปได้เพียงปีสองปีเท่านั้น สิ่งที่คนไม่น้อยจดจำได้ส่วนมากจะเป็นชื่อเสียงด้านบทกวีและความกล้าหาญที่เกี่ยวกับรัชทายาท

ประกอบกับวัยเยาว์ ความคิดที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ ยังมีคนอีกไม่น้อยใฝ่ฝันที่จะถูกเลือกเข้าสู่ตำหนักบูรพา

ตงชิงเล่าต่อ “ตอนที่บ่าวกลับมา แอบดูอยู่ข้างนอกตำหนักสาวงามพักหนึ่ง หญิงสาวพวกนั้นพูดถึงรัชทายาทกับองค์ชายทั้งหลาย คนที่ไม่รู้จะนึกว่ากำลังซื้อเนื้อหมูอยู่ที่ตลาด”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าเล็กน้อย ไม่แปลกใจเลยที่โลกนี้มีคนหยิ่งยโสอยู่เสมอ

แต่หญิงสาวเช่นนี้รับมือได้ง่าย รอเยียนอ๋องปล่อยข่าวออกไป อาจทำให้หญิงงามตกใจจนหนีเตลิดไปแปดเก้าส่วน

แต่ว่า...ต้องเสียสละชื่อเสียงของเว่ยฉือเลี่ยก่อน

สำหรับอ๋องทูเจวียตะวันออกองค์นี้ที่ไม่เคยพบมาก่อน อวิ๋นหลิงจุดธูปขอขมาอยู่ในใจ