พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 720

เว่ยฉือเลี่ยก็หันมามองเช่นเดียวกัน

ดวงตาของเขาสอดส่ายไปรอบๆตัวของสองสามีภรรยา สายตาหยุดลงบนใบหน้าสวยงามของอวิ๋นหลิงหลายอึดใจ

หลังจากนั้นก็รีบเก็บสายตากลับไปอย่างมีมารยาท ไม่จ้องมองนางตรงๆอีก

คนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงในวันนี้มีไม่มาก ขุนนางที่มาร่วมงานเลี้ยงล้วนมีขั้นขุนนางระดับสองขึ้นไป

ในบรรดาพระสนม มีเพียงสนมลี่ผินกับเหลียงเฟยเท่านั้น พระสนมหลี่บอกว่าสุขภาพไม่ดีจึงไม่เข้าร่วม

หลังจากสองสามีภรรยานั่งประจำที่ จักรพรรดิจาวเหรินก็โบกมือ

“ข้าได้ยินว่าระหว่างทางกลับเมืองหลวงพวกเจ้าได้เจอหน้ากันแล้ว เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองอะไร ข้างๆนั้นมีเหล้านมม้าที่ทางทูเจวียตะวันออกนำมามอบให้เป็นการเฉพาะ เทมาให้เหล่าขุนนางที่รักของข้าได้ชิมเถอะ”

เขายังไม่รู้เรื่องของเว่ยฉือเลี่ยกับองค์หญิงหก เวลานี้ดูแล้วมีท่าทีอ่อนโยนมีไมตรีมาก

พระเจ้าหลวงดูจะเป็นคนที่มีความสุขจิตใจเบิกบานมากที่สุด รีบเรียกให้นางกำนัลรินเหล้าถ้วยใหญ่ให้ตนเองอย่างอดใจรอไม่ไหว จากนั้นก็ยกขึ้นดื่มรวดเดียวไปครึ่งถ้วย

“สะใจจริงๆ ข้าไม่ได้ดื่มเหล้านมม้าต้นตำรับที่สดใหม่เช่นนี้มาหลายสิบปีแล้ว”

ตาแก่น้อยเติบโตมาที่เมืองสุย ตอนหนุ่มๆไปมาหาสู่กับชาวทูเจวียไม่น้อย และชอบสิ่งนี้มาก

อ๋องทูเจวียผู้เฒ่าที่ตายไปตอนที่ยังนับถือเขาเป็นพี่ชายนั้น มักจะส่งเหล้านมม้าต้นตำรับมาให้เขา แต่หลังจากที่ทั้งสองคนต่างคนต่างมีเส้นทางของตนเอง ก็ไม่เคยได้ลิ้มชิมรสชาติในความทรงจำอีกเลย

แม้เขาเองจะรู้ว่าเหล้านมม้ามีวิธีการทำอย่างไร แต่อาจเป็นเพราะวัตถุดิบที่ต่างกัน เหล้าที่หมักได้มักจะมีรสชาติที่แตกต่างกันมาก

เว่ยฉือเลี่ยยกถ้วยเหล้าขึ้นมาดื่ม ยิ้มสดใสพลางเอ่ยว่า “พระเจ้าหลวงทรงชื่นชอบก็ดี เหล้านมม้าที่นำมาด้วยครั้งนี้ล้วนเป็นเหล้าที่บ่มขึ้นมาใหม่ก่อนจะออกเดินทางจากทุ่งหญ้า เปิดดื่มตอนนี้เป็นเวลาที่รสชาติดีที่สุด”

“คิดไม่ถึงว่าทรงจะชื่นชอบ”

ได้ยินประโยคนี้ อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะมองไปทางเว่ยฉือเลี่ยแวบหนึ่ง

คิดไม่ถึงว่าอ๋องทูเจวียตะวันออกจะพูดภาษาฮั่นได้คล่องเช่นนี้

คำพูดของเขาแฝงสำเนียงของชาวเมืองสุย คล้ายกับสำเนียงการพูดของพระเจ้าหลวงมาก ฟังแล้วไม่เหมือนคนต่างชนชาติเลยแม้แต่น้อย

เห็นได้ชัดว่าพระเจ้าหลวงเองก็สังเกตถึงจุดนี้ มองเว่ยฉือเลี่ยด้วยสายตาแฝงแววทอดถอนใจ

“ถูกต้อง ภาษาฮั่นของเจ้าพูดได้ไม่เลวเลย ข้าได้ยินแล้วรู้สึกเป็นกันเองมาก......เฮ้อ นึกย้อนกลับไปก็เป็นเวลาสามสิบกว่าปีแล้วที่ไม่ได้กลับไปยังเมืองสุย”

หลังจากที่เขาเป็นจักรพรรดิ สุสานบรรพบุรุษที่เมืองสุยก็ถูกย้ายมาที่นี่ด้วย

แต่อายุยิ่งมาก ความฝันในหลายปีที่ผ่านมา ยิ่งทำให้คิดถึงเรื่องในวัยหนุ่ม คิดถึงท้องฟ้าสีครามสุดลูกหูลูกตาที่มีเมฆขาวลอยล่องและเสียงเพลงแห่งทุ่งหญ้าเขียวขจี

เว่ยฉือเลี่ยเอ่ยตอบอย่างนอบน้อมว่า “แม่ของข้าเป็นชาวเมืองสุยแห่งแคว้นต้าโจว เดิมทีนางเป็นลูกสาวของอาจารย์ที่สอนหนังสือ ภาษาฮั่นของข้านางเป็นคนสอนด้วยตนเอง”

เว่ยฉือเลี่ยสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวที่อยู่ตรงข้าม แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างกังวานสดใส

“พระชายารัชทายาทไม่สามารถดื่มเหล้านี้ได้ เพียงแต่พวกเรามาครั้งนี้ ยังได้นำจามรีและแกะทิเบตมาอีกหลายตัว นมของจามรีและแกะทิเบตล้วนเป็นอาหารบำรุงร่างกาย มีประโยชน์ต่อหญิงตั้งครรภ์และเด็กๆมาก ยังสามารถทำเป็นนมเปรี้ยวและอาหารหลากหลายรสชาติอีกด้วย หลังจากพระชายารัชทายาทได้ชิมแล้วบางทีอาจจะชอบก็ได้”

อวิ๋นหลิงได้ยินตาก็เป็นประตาย นมจามรีและนมแกะทิเบต นั่นนับเป็นของล้ำค่าหายากในยุคปัจจุบัน

หลังจากนี้ให้ลูกทั้งสองคนดื่มนมให้มากหน่อย วันหน้าจะได้มีรูปร่างที่สูงกำยำ

“ท่านข่านลำบากแล้ว”

อวิ๋นหลิงยกน้ำแครอทขึ้นมา นับว่าดื่มคำนับเว่ยฉือเลี่ยหนึ่งแก้ว

เว่ยฉือเลี่ยยิ้ม “สถานที่อย่างทุ่งหญ้าไม่มีอะไรพิเศษ เทียบกับแคว้นต้าโจวที่มีแผ่นดินกว้างใหญ่มีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ไม่ได้ ดังนั้นครั้งนี้จึงได้นำมาแค่ผลผลิตพิเศษจำพวกเนื้อแห้งและผ้าห่ม หวังว่าทุกท่านจะไม่รังเกียจว่าข้นแค้นเกินไป ถ้าหากจะบอกว่ามีอะไรที่ล้ำค่ากว่าสิ่งของเหล่านี้ นั่นก็คือความจริงใจที่อยากจะเป็นพันธมิตรของข้าเว่ยฉือเลี่ย และความเคารพที่มีแต่ราชวงศ์แห่งแคว้นต้าโจว”

คำพูดของเขาเห็นได้ชัดว่ากำลังเอาใจแคว้นต้าโจว แต่ก็ไม่ได้ประจบสอพลอและทำตัวต่ำต้อยให้รู้สึกด้อยกว่า กลับแสดงให้เห็นถึงนิสัยความเป็นผู้นำของชายหนุ่มแห่งทุ่งหญ้ากว้างได้อย่างชัดเจน

อวิ๋นหลิงรู้สึกว่าเว่ยฉือเลี่ยให้ความรู้สึกสบายใจเหมือนเพื่อนเก่าเพื่อนแก่

ก่อนหน้านี้นางเคยได้คุยกับอ๋องทูเจวียผู้เฒ่า และขุนพลที่แข็งแกร่งของทูเจวียอีกหลายคน คนเหล่านั้นทำให้นางรู้สึกเหมือนสัตว์ป่าที่ไร้อารยธรรม กระหายเลือดโหดเหี้ยมและหยาบกระด้าง

แต่เว่ยฉือเลี่ยไม่ได้ทำให้รู้สึกเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย เด็กคนนี้ดูแล้วคบได้